Polski matematyk, profesor Polskiej Akademii Nauk.
W 1980 ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, gdzie w 1987 się także doktoryzował (w obydwu przypadkach promotorem był Andrzej Lasota). W 1993 habilitował się również na Uniwersytecie Śląskim. Od 2001 posiada tytuł profesora nauk matematycznych. Kierownik Oddziału w Katowicach Instytutu Matematycznego Polskiej Akademii Nauk oraz zastępca kierownika Centrum Zastosowań Matematyki Instytutu Matematycznego PAN. Laureat nagrody głównej Polskiego Towarzystwa Matematycznego im. Hugona Steinhausa.
Jest autorem podręcznika akademickiego "Wykłady z analizy matematycznej wyd. 2" (PWN, 2020) oraz monografii "Modele i metody biologii matematycznej" (IMPAN, 2014).
Udowodnił w teorii półgrup operatorów Markowa wersję alternatywy Foguela, która mówi, że dla częściowo całkowych półgrup operatorów Markowa (tj. półgrup mających składnik zadany jądrem całkowym) albo są one wymiatające ze zbiorów zwartych (tj. całka po dowolnym zbiorze zwartym dąży do zera),albo mają one gęstość niezmienniczą. Wykluczenie jednej z powyższych możliwości implikuje zatem drugą, co często jest pomocne w dowodach asymptotycznej stabilności półgrup. Za wyniki związane z alternatywą Foguela otrzymał w 1997 nagrodę Wydziału III PAN.
We współpracy z J. Tiurynem oraz D. Wójtowiczem skonstruował model rodzin paralogów w genomie; model ten potwierdził tzw. pierwsze prawo genomiki. Wraz z A. Bobrowskim, T. Lipniackim i K. Pichór zajmował się modelami ekspresji genów w komórce opisując rozkłady mRNA i białek za pomocą równań przełączanych stochastycznie.