Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Czytamfotografuje komentuje

Mael

the_bowska

agadyjak301bde

Maria

Dawid Jabłoński


agpona


KailaaMoor


JFR


KochającaSłowa

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Czytamfotografuje komentuje

Mael

the_bowska

agadyjak301bde

Maria

Dawid Jabłoński


agpona


KailaaMoor


JFR


KochającaSłowa

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Pierwsze trzy miesiące tego roku były niezwykle pracowite.
Nie zrozumcie mnie źle, to nie tak że w erze pracowania z domu obijałem się. Wręcz przeciwnie, pracowałem nawet dłużej niż zwykle.
Rzecz w tym, że tuż przed całym tym szaleństwem miałem - wraz z małżonką - bardzo pracowite 3 miesiące..
W tym czasie udało nam się zdecydować... i załatwić wszystkie ślubne formalności (a dokumentów było sporo), usadzić gości, wybrać restaurację, zadbać o dekoracje.. a nawet upolować osobę z lustrzanką do robienia zdjęć. Ba, nawet podróż poślubną udało się odbyć!
Wierzcie lub nie - ale kalkulacji i wróżenia z czarodziejskiej kuli w tym nie było. Zupełnie nie spodziewaliśmy się tego, co stanie się ze światem wkrótce potem.
Jedyna - wciąż niezałatwiona rzecz.. to wybranie i wywołanie pamiątkowych zdjęć. A te, szczególnie teraz, gdy wciąż przebywamy głównie w domu, byłyby miłym przypomnieniem tych szczęśliwych, beztroskich chwil. Bez stresu i obostrzeń. Wypełnionych miłością, uśmiechami i znajomymi, radosnymi twarzami.
To co, powinniśmy wybierać już zdjęcia :)?

Pierwsze trzy miesiące tego roku były niezwykle pracowite.
Nie zrozumcie mnie źle, to nie tak że w erze pracowania z domu obijałem się. Wręcz przeciwnie, pracowałem nawet dłużej niż zwykle.
Rzecz w tym, że tuż przed całym tym szaleństwem miałem - wraz z małżonką - bardzo pracowite 3 miesiące..
W tym czasie udało nam się zdecydować... i załatwić wszystkie ślubne formalności...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moje wspomnienie dotyczy idealnego dnia. Oczywiście z perspektywy dziecka. W natłoku obowiązków i spraw do załatwienia. Coraz szybszym trybie życia i ogarniającej rutynie miło jest wrócić do czasów podstawówki. Piękny dzień. W kilkudniowej perspektywie zakończenie roku - lekcje skrócone i luźniejsze. Czas upływa na rozmowie o planach na wakacje i poznawaniu nas lepiej przez nauczycieli, dotychczas związanych podstawą programową. Po szkole nie ma czasu na obiad bo za kilka chwil zaczyna się odcinek „Króla Szamanów”. Po obejrzeniu go u kolegi mieszkającego najbliżej szkoły można wypełnić obowiązek - zjedzenie obiadu u mamy lub babci. Jakby kromka chleba z wodą i cukrem nie mogła załatwić sprawy. Pracy domowej nam nie zadają więc głównym problemem jest wybór piłki jaką zabrać. Koszykówka czy piłka nożna? Pada na tą drugą. Zespoły znacznie liczniejsze niż przewidują zasady ale co poradzić. Każdy chce zagrać, nikt nie będzie siedział w domu. Po meczu, którego wynik jest jedną wielką niewiadomą przychodzi pora na wypad do sklepu. Pięć złotych podarowanych przez mamę w zupełności wystarcza. Biorę paczkę chipsów ketchupowych, oranżadkę i paczkę gum-kulek. Pochłania to połowę funduszy. Słońce zaszło ale nikt nie myśli o powrocie do domu. Przeciwnie - zaczyna się zabawa w chowanego. Kto wcześniej nie pomyślał - pędzi do domu po jak najciemniejsze ubrania aby stać się mistrzem kamuflażu. Około dwudziestej drugiej pora iść do domu bo jutro wszystkich czeka kolejny „pracowity dzień”.

Moje wspomnienie dotyczy idealnego dnia. Oczywiście z perspektywy dziecka. W natłoku obowiązków i spraw do załatwienia. Coraz szybszym trybie życia i ogarniającej rutynie miło jest wrócić do czasów podstawówki. Piękny dzień. W kilkudniowej perspektywie zakończenie roku - lekcje skrócone i luźniejsze. Czas upływa na rozmowie o planach na wakacje i poznawaniu nas lepiej przez...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wiatr rozwiewa mi włosy. Jest schyłek ciepłego lata. Niosę świeże maliny, dopiero co zerwane z własnego ogródka i kładę je na stole,
przy którym siedzi Babcia. Udało mi się wyrwać na chwilę z gwarnego miasta i jestem tu, gdzie najlepiej - na wsi, u Babci. Znowu słyszę,
że jestem za chuda. Śmiejemy się do rozpuku. Opowiadam jej, co się ostatnio wydarzyło. Pyta, co u moich znajomych, przecież zna wszystkich moich przyjaciół. Czas leci szybko, zdecydowanie za szybko. Muszę wracać. Ściskam się mocno z Babcią i mówię, że przyjadę niedługo, obiecuję: na dłużej.

Takie chciałabym mieć wspomnienia… Niestety, Babci nie udało mi się poznać. Ale jestem pewna, że tak by to wyglądało. Nie idealizuję.
Z opowieści wiem, że była wspaniałą kobietą.

Wiatr rozwiewa mi włosy. Jest schyłek ciepłego lata. Niosę świeże maliny, dopiero co zerwane z własnego ogródka i kładę je na stole,
przy którym siedzi Babcia. Udało mi się wyrwać na chwilę z gwarnego miasta i jestem tu, gdzie najlepiej - na wsi, u Babci. Znowu słyszę,
że jestem za chuda. Śmiejemy się do rozpuku. Opowiadam jej, co się ostatnio wydarzyło. Pyta, co u moich...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wspomnieć chwilę, która odmieniła moje życie? Bardzo proste zadanie.

Narodziny mojego syna.

Pamiętam doskonale chwilę, gdy pierwszy raz go zobaczyłem i co wtedy czułem. To jedyny prawdziwy, poważny rozjazd na torach życia. Moment, w którym to, co było do tej pory, staje się niewiele znaczącą przeszłością i szybko oddala się gdzieś w niebyt. Moment, gdy życie wystartowało z nową siłą w nieznane i to nieznane stopniowo odkrywa swoje karty już od kilku lat, fundując wzruszenia, emocje, wspólne chwile, zaskoczenia. Autentyczne, mocne, ważne, pełne odpowiedzialności i radości.

Mamy ogrom zdjęć i filmów. Sam nie przepadam za fotografowaniem się, ale lubię przeglądać zdjęcia rodziny. Pamięć zostawiona samej sobie bywa ulotna, zawodna, trochę przekłamująca. Ale wystarczy jej trochę pomóc i wszystko wraca na swoje miejsce. Zdjęcia przydadzą się na później :).

Wspomnieć chwilę, która odmieniła moje życie? Bardzo proste zadanie.

Narodziny mojego syna.

Pamiętam doskonale chwilę, gdy pierwszy raz go zobaczyłem i co wtedy czułem. To jedyny prawdziwy, poważny rozjazd na torach życia. Moment, w którym to, co było do tej pory, staje się niewiele znaczącą przeszłością i szybko oddala się gdzieś w niebyt. Moment, gdy życie wystartowało...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wielokrotnie myślałam o napisaniu powieści fabularnej lub dziennika ze wspomnieniami z moich podróży w basenie Morza Śródziemnego, związanych z pracą jako animator i rezydent turystyczny.
Od tych doświadczeń upłynęło już 6 lat, ale często wracam do nich pamięcią gdyż ukształtowały moją tożsamość, otworzyły umysł na to co nowe, inne, obce oraz rozbudziły apetyt na delektowanie się życiem, jego smakami, zapachami i wszechobecnym pięknem.
Czasami staram się zainspirować moim spojrzeniem innych ludzi z większym lub mniejszym sukcesem np. podczas wakacji namawiając na wybór restauracji w widokiem na morze lub nakłaniając do obserwacji podwodnego świata przy okazji powierzchownego opalania się na plaży. Tą szczegółową obserwację świata zawdzięczam m. in. rocznemu pobycie w Tunezji, która jest mozaiką różnych kultur, ale głównie arabskiej.
Dzisiaj wciąż żywe wspomnienia o niej zaprowadziły mnie do kina na film „Arab Blues” produkcji francusko -tunezyjskiej. Dzięki tej komedii przeniosłam się ponownie na ulice Tunisu, o którym w Tunezji niekiedy mówi się „mały Paryż”. I właśnie w tym stwierdzeniu jest zawarta mentalność i historia Tunezyjczyków, aspiracje i pewne podobieństwo do kultury europejskiej, charakteryzujące tych nieraz zabawnych i ekscentrycznych, niejednokrotnie specyficznych, ale przede wszystkim interesujących ludzi.

Wielokrotnie myślałam o napisaniu powieści fabularnej lub dziennika ze wspomnieniami z moich podróży w basenie Morza Śródziemnego, związanych z pracą jako animator i rezydent turystyczny.
Od tych doświadczeń upłynęło już 6 lat, ale często wracam do nich pamięcią gdyż ukształtowały moją tożsamość, otworzyły umysł na to co nowe, inne, obce oraz rozbudziły apetyt na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Rok mojej 18-nastki, był szalonym czasem pełnym planów, marzeń i zadań, które sama przed sobą postawiłam. Zbyt wiele tego, by opisywać dokładnie, ale... zaczęłam jeździć o stolicach... polskich województw. Sporządziłam listę książek do przeczytania na rok, oraz na życie! Bawiłam się na urodzinowych imprezach znajomych. Tworzyłam dla bliskich własnoręczne prezenty i fotografowałam je! Rozbiłam dużo zdjęć, by zachować wspomnienia, ale te najpiękniejsze noszę w sercu. Właśnie wtedy zaczęłam ćwiczyć i dbać o zdrowie. 2013 rok był rokiem bardzo, bardzo pozytywnym - dzięki niemu obecnie mam wiele rzeczy, które chce dokończyć, wiele pomysłów na siebie i życie, wielu (teraz już) przyjaciół. Decyzja, że rok w którym wchodzę w dorosłość to rok wyzwań dała mi kopa, bym na każdy rok robiła sobie listę planów. Nauczył też nie płakać, jeśli czegoś nie spełnię, coś się nie uda - dał wiarę, że z czasem wszystko osiągnę.
Rok 2013 jest dla mnie jednym wielkim PIĘKNYM wspomnieniem! On dał mi silę do działania i wiarę we własne siły.

Rok mojej 18-nastki, był szalonym czasem pełnym planów, marzeń i zadań, które sama przed sobą postawiłam. Zbyt wiele tego, by opisywać dokładnie, ale... zaczęłam jeździć o stolicach... polskich województw. Sporządziłam listę książek do przeczytania na rok, oraz na życie! Bawiłam się na urodzinowych imprezach znajomych. Tworzyłam dla bliskich własnoręczne prezenty i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wspomnienie Pierwszej Randki.

Poznałam Go przez jeden z popularnych portali randkowych, a że z natury jestem ostrożna i nie umawiam się z Nieznajomymi długo zajęło Mu przekonanie mnie, aby się z Nim spotkać. Korespondowaliśmy ze sobą niemal codziennie. O wszystkim. I pomyśleć, że nawet mu się nie przedstawiłam. Przez długi czas nie wiedział nawet jak mam na imię. Zakładając, że mógłby być świrem albo innym psychopatą wolałam by wiedział o mnie jak najmniej, ja za to wyciągałam od niego coraz to więcej informacji. Wiedziałam jak się nazywa, gdzie mieszka, gdzie pracuje.

Był wytrwały w moim trzymaniu go na dystans oraz bardzo nienachalny, po prostu Był i było mi z tym bardzo dobrze.

Postanowiłam się z nim umówić. W moim mieście, na dobrze znanym mi gruncie, w rejonie gdzie czułam się komfortowo i bezpiecznie, w końcu z natury jestem ostrożna ;) Był punktualnie na 16.00. Oczywiście ja się spóźniłam. Zajechałam autem na parking, wysiadłam i rozglądam się za 'Hatchbackiem', tak, z tego wszystkiego tylko tyle powiedział mi o aucie, którym będzie. Zatem co to ulicha znaczy 'Hatchback'?! Dostawczym przyjedzie czy jak? No psychopata, myślę, jak nic.

Podszedł. Wysoki. Dużo wyższy ode mnie, choć to nie trudne w przypadku gdy ma się 160 cm :) Wykupił bilet w parkomacie, dla mnie i dla siebie. Szarmancki myślę, nieźle. Zasłużył żeby mu się przedstawić, oficjalne uprzejmości i spacer.

Po spacerze - kino, z założenia gdyby rozmowa nie była wciągająca. Pomyliłam się. Dawno z nikim nie rozmawiało mi się tak dobrze. Jakbyśmy znali się od dawna. Po kinie przyszedł czas na pizzerie, po pizzy znów spacer, później kawiarnia, ta najdłużej czynna w mieście (do 02.00). Czas leciał, a Nam ciągle było mało.

Przyszedł czas się rozstać, zwłaszcza że od mojego miasta do jego miejscowości dzieliło Go 100 km trasy. Była okropna mgła. Mleko. Na metr przed maską auta nie było nic widać. Uparł się, że musi mieć pewność, że cała i zdrowa dojadę te kilka kilometrów od miasta do domu, więc zaproponował, że pojedzie za mną. Zgodziłam się, 'odprowadził' mnie swoim hatchbackiem ( ;)) i przegadaliśmy jeszcze godzinę siedząc na klatce schodowej. Ładnie się pożegnał, pocałowałam Go w policzek i pojechał.

Było to 7 lat temu, a wspominam to jakby było wczoraj, bo od tamtej pory codziennie On patrzy na mnie tak jak wtedy, rozumie mnie jak nikt, słucha i rozmawia jakbyśmy dopiero co się poznawali, każdego dnia od nowa.

Dziś mój Nieznajomy jest moim Mężem, a niebawem będzie Nas Troje ;)

Wspomnienie Pierwszej Randki.

Poznałam Go przez jeden z popularnych portali randkowych, a że z natury jestem ostrożna i nie umawiam się z Nieznajomymi długo zajęło Mu przekonanie mnie, aby się z Nim spotkać. Korespondowaliśmy ze sobą niemal codziennie. O wszystkim. I pomyśleć, że nawet mu się nie przedstawiłam. Przez długi czas nie wiedział nawet jak mam na imię....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jednym z moich najlepszych wspomnień jest moja przyjaciółka z podstawówki. Przeprowadziła się z innego miasta i to zmieniło nasze życia. Początkowo ostrożnie, a z czasem stałyśmy się nierozłączne. Obie miałyśmy dość dużo pomysłów. Byłyśmy jak Jo z "Małych kobietek" L.M. Alcott. Biegałyśmy po lesie, wspinałyśmy się po drzewach. W w głowie utknęło najbardziej to, jak sprawdzałyśmy czy sadzawka jest głęboka po prostu do niej wchodząc. Oj była. Bałyśmy się wrócić potem do domów. Ale następnego dnia wpadłyśmy na jeszcze lepszy pomysł. Sprawdziłyśmy, co się stanie jak będziemy zjeżdżać z górki w lesie, trzymając nogi na kierownicy. Uwaga, spojler - nic dobrego. Nic nam się nie stało, ale i tak nas to na długo nie powstrzymało, bo za kilka dni pojechaliśmy na rolkach do koleżanki mieszkającej od nas 25 km i ktoś musiał po nas przyjechać.
Dziś nie mamy kontaktu. Wiem, że mieszka gdzieś w Japonii i tylko tyle. Ale wspomnienia pozostały i mam nadzieję, że ona też wspomina to z takim uśmiechem jak ja.

Jednym z moich najlepszych wspomnień jest moja przyjaciółka z podstawówki. Przeprowadziła się z innego miasta i to zmieniło nasze życia. Początkowo ostrożnie, a z czasem stałyśmy się nierozłączne. Obie miałyśmy dość dużo pomysłów. Byłyśmy jak Jo z "Małych kobietek" L.M. Alcott. Biegałyśmy po lesie, wspinałyśmy się po drzewach. W w głowie utknęło najbardziej to, jak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Jest tyle chwil uchwyconych we wspomnienia, że ciężko wybrać to jedno. Może więc sięgnąć po te najbardziej odległe, jeszcze z czasów dzieciństwa?
Wakacje powoli dobiegają końca, rodzice myślą już o powrocie dzieci do szkoły, dzieci wolą chyba ten moment odwlekać. Wspomnieniami wracam do mojego pierwszego dnia w szkole. Widzę „naszą panią”, bardzo młodą, właśnie kończy studia, z charakterystycznymi tapirowanymi rudymi włosami. Dużo dzieci, wszystkie ubrane podobnie na biało i granatowo, prawie każde z tasiemką zawiązaną na kołnierzu bluzki czy koszuli. Ja z wielką, białą kokardą we włosach, której szczerze nienawidzę. Przyglądam się nowym koleżankom i kolegom, jeszcze nie zdaję sobie sprawy z tego, że spędzimy razem osiem najbliższych lat. Trochę nieśmiało podchodzę do jednej dziewczynki, pytam jak ma na imię. Rodzi się przyjaźń, która trwa już nieprzerwanie od 30 lat.
Wspomnienie pierwszego dnia w szkole jest takie kolorowe, chociaż czasy były wtedy szare. Szkoda, że nie mam żadnych zdjęć z tego wydarzenia.

Jest tyle chwil uchwyconych we wspomnienia, że ciężko wybrać to jedno. Może więc sięgnąć po te najbardziej odległe, jeszcze z czasów dzieciństwa?
Wakacje powoli dobiegają końca, rodzice myślą już o powrocie dzieci do szkoły, dzieci wolą chyba ten moment odwlekać. Wspomnieniami wracam do mojego pierwszego dnia w szkole. Widzę „naszą panią”, bardzo młodą, właśnie kończy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej