Arcydzieło, cudo i mogłabym tak jeszcze długo. Z każdym kolejnym czytaniem odnajduje się więcej rzeczy do podziwiania i kochania.

Monia

- Będzie ciężko - mówili.
- To jest straszne - mówili
- Opis bigosu na całą stronę! - mówili.
W tym wszystkim zgadza się tylko bigos :) Jest to jedna z najprzyjemniejszych lektur, które czytałam. Wiadomo, język nie zawsze był zrozumiały, ale cóż! Jak wspaniale właśnie takie smaczki się połyka!
Serdecznie polecam!

Kóżka28

Zazwyczaj czyta się go jako lekturę w szkole. Namawiam do powrotu w dużo :) późniejszych latach. To piękna książka i bez przymusu odkrywa się jej piękno.

whynotm

Długo mi zeszło, żeby w całości „Dziady” przeczytać. Dosyć przyjemnie się czytało, a czytanie w szkole urywków kilkadziesiąt lat wstecz było bez sensu. Jednak jak się czyta w całości, bardziej się je rozumie.

Powiem tak – przeczytałam tę książkę, bo musiałam, pewnie jak większość z was ;) W każdym razie, pomimo ciężkiego języka, całkiem przyjemnie się to czytało. A poprzez nawiązania do wątków z poprzednich części uważam, mówiąc kolokwialnie, że Adaś to kozak :D A zakończenie powala (pewnie nikogo poza mną, ale przemilczmy to).
#teamMickiewicz

Im więcej razy ją się przeczyta, tym większe robi wrażenie. To nie jest lektura, którą można zrozumieć za pierwszym podejściem. Niestety, ja ją doceniłam dopiero po latach. Polecam przeczytać do niej ,,Świat owadzi w IV części Dziadów'' Zofii Stefanowskiej, który daje niezłe wskazówki do tego, jak można interpretować świat w dym dramacie – jak wszystko jest w nim przemyślane i się w nim przenika.
Książka paskudnie trudna, jednak jak przejdzie się przez pierwsze tony oporów, można odkryć coś naprawdę wspaniałego i niecodziennego.

Zdaje się, że nie taki Mickiewicz straszny jak go malują. Jestem pewna, że wielu z nas słyszało negatywne opinie na temat wszystkich dzieł wieszcza – ja również. Jednak koniec końców nie było źle. Czytanie poszło szybko i oprócz irytujących fragmentów pisanych mieszaniną francuskiego i polskiego (część III) było dobrze.

Trochę czasu zastanawiałam się, jaką ocenę powinnam wystawić, jednak doszłam do wniosku, że porównywanie Mickiewicza do dzieł współczesnych nie ma najmniejszego sensu, dlatego zostawiam siódemkę. Doceniam to, jak ważne było to dzieło, a ponadto, co tu ukrywać, podobało mi się. Nie żałuję, że przeczytałam, będę wspominać dobrze.

Można panie Mickiewicz? Można!
„Sonety Krymskie” uważam za opus magnum naszego wieszcza. Poeta wykorzystuje swój ogromny talent, tworząc monumentalne obrazy natury, w których jest zawarta emocjonalna głębia, będąca w swojej złożoności nieporównywalnie ciekawsza od tak marnych skowytów jak miłosne rozterki Gustawa z 4. części Dziadów. Czyni to również bez grama moralnej i ideologicznej tandety, w której tak się lubuje.

behemot

Znawcą poezji nie jestem. Ale nie trzeba nim być, żeby wiedzieć, że forma sonetu nie jest łatwa. A tu nasz rodzimy geniusz poezji stworzył cały zbiór i to tego malowniczo przedstawił stepy, które przemierzał, łącząc naturę krajobrazu z naturą własnej tęsknoty, rozterek i innych przeżyć wewnętrznych. Ok, można powiedzieć, że to „nie moja bajka", ale nie można powiedzieć, że to jest złe.

Myślę, że film „Dzień Świra" w odpowiednim stopniu zareklamował ten cykl sonetów Mickiewicza. Jeśli ktoś przeczytał „Dziady" i je zrozumiał, to „Sonety Krymskie" również przypadną mu do gustu. Utworów jest 18, są one dość krótkie, ale wymowne. Na pewno specyficzny język nie każdemu przypadnie do gustu, ale tak jak w przypadku „Dziadów”, sonety trzeba czytać powoli i zwracać uwagę na przypisy.