Fakt, że Mackiewicza sprowadza się w uproszczeniu do obecnie rozumianej prawicy (czyli m.in. do środowisk narodowych) jest do pewnego stopnia krzywdzący, ale twierdzenie, że jest to największa niesprawiedliwość, jaka go spotkała, jest niepoważne. Spotkało go wiele znacznie większych niesprawiedliwości.
I niewątpliwie Józef Mackiewicz z prawicą się utożsamiał, choć nie byłaby to prawica, jak ją dzisiaj się rozumie. Był on reakcjonistą, monarchistą i skrajnym antysocjalistą. Sam określał się również liberałem. Jego niechęć wobec środowisk narodowych nie wynikała z poglądów jakkolwiek lewicowych, a właśnie z pobudek głęboko tradycjonalistycznych. Jego postrzeganie społeczeństwa, państwa i przynależności narodowej było reakcyjne. Z jego punktu widzenia narodowcy byli modernistami.
Fakt, że nie był bogobojnym katolikiem i miał dość tolerancyjne podejście do obyczajowości, nie umiejscawia go po lewej stronie politycznej. Żubry kresowe (obóz konserwatywny w II RP) był dalece bardziej liberalny obyczajowo, niż np. PPS-owcy. Tak skrajne łączenie kwestii obyczajowych z politycznymi zaczęło się dopiero po II WŚ. Przynajmniej w Polsce.
Zgadzam się jednak, że w kategoriach dzisiaj rozumianej polityki, nie da się go nigdzie umiejscowić, m.in. z powodu jego głębokiej niezależności światopoglądowej.

Fakt, że Mackiewicza sprowadza się w uproszczeniu do obecnie rozumianej prawicy (czyli m.in. do środowisk narodowych) jest do pewnego stopnia krzywdzący, ale twierdzenie, że jest to największa niesprawiedliwość, jaka go spotkała, jest niepoważne. Spotkało go wiele znacznie większych niesprawiedliwości.
I niewątpliwie Józef Mackiewicz z prawicą się utożsamiał, choć nie...

Absolutnie zgadzam się, że nie była to największa niesprawiedliwość, jaka go spotkała sensu largo - był to nietrafny skrót myślowy, odnoszący się do postrzegania jego pisarstwa dzisiaj, któremu, w mojej ocenie, szkodzi postrzeganie go jako pisarza "prawicowego". Po pierwsze, nie całe jego pisarstwo było polityczne. Po drugie, jego powieści historyczne (w aspekcie politycznym) odnosiły się do określonych uwarunkowań, które nijak się mają do dzisiejszej sytuacji. 

Absolutnie zgadzam się, że nie była to największa niesprawiedliwość, jaka go spotkała sensu largo - był to nietrafny skrót myślowy, odnoszący się do postrzegania jego pisarstwa dzisiaj, któremu, w mojej ocenie, szkodzi postrzeganie go jako pisarza "prawicowego". Po pierwsze, nie całe jego pisarstwo było polityczne. Po drugie, jego powieści historyczne (w aspekcie...

O tak, z tym się zgadzam. jestem w stanie nawet zaryzykować twierdzenie, że jego proza była dalece nie-polityczna. Jego powieści (szczególnie dotyczące II WŚ) ujęły mnie właśnie tym, że Mackiewicz nie próbując chować pod dywanem swoich poglądów, z całą świadomością unika uproszczeń i stara się przedstawić rzeczywistość taką, jaka była. Każdy z jego bohaterów jest człowiekiem- dopiero potem AK-owcem, bolszewikiem, katolikiem, ateistą, prawosławnym, żydem, czy prostym chłopem. W ani jednym przypadku, chociażby przedstawiał on zbrodniarza, nie znalazłem w jego piórze ocen, czy sprowadzenia do prostego stwierdzenia "zły-dobry". Co nie oznacza, że pewni ludzie nie są źli lub dobrzy. Mackiewicz po prostu sięga głębiej, a ocenę zostawia czytelnikowi.
Dlatego zgadzam się, że akurat sprowadzanie jego powieści do kwestii politycznych jest pozbawione sensu. Polityki tam po prostu nie ma, a już na pewno nie takiej, którą można by przenieść na dzisiejsze realia.

O tak, z tym się zgadzam. jestem w stanie nawet zaryzykować twierdzenie, że jego proza była dalece nie-polityczna. Jego powieści (szczególnie dotyczące II WŚ) ujęły mnie właśnie tym, że Mackiewicz nie próbując chować pod dywanem swoich poglądów, z całą świadomością unika uproszczeń i stara się przedstawić rzeczywistość taką, jaka była. Każdy z jego bohaterów jest...

Mackiewicz był wybitną jednostką, jakich obecnie brakuje. Teraz mamy jakieś papierowe autorytety, oportunistyczne kukiełki, które nie są żadnym drogowskazem. Również niezmiernie irytuje mnie zawłaszczanie poglądów i dziedzictwa tego intelektualisty przez obozy narodowo-konserwatywne. Sam utożsamiam się z lewicowością w czystej postaci, a nie tą spaczoną przez komunizm, ani tym bardziej nie chcę mieć nic wspólnego z kapitalistyczno-liberalną mistyfikacją, która obecnie zwie się dumnie "lewicą". Mackiewicz bardzo sugestywnie, ale zarazem bez nadmiernego upraszczania, ukazywał w swojej prozie mechanizmy społeczno-polityczne, i co najważniejsze, bezstronnie, obnażał hipokryzję elit, bez tego obecnego napuszenia, opowiadania się między wierszami za jakąś opcją, czym ja osobiście gardzę i uważam za największą blagę nowoczesnego dziennikarstwa i ogólnie publicznego dyskursu. I mierzi mnie, jak widzę, że np. jakiś doktryner zamknięty we własnej światopoglądowej bańce, jak choćby redaktor Lisicki, otrzymuje tak zaszczytny tytuł, to myślę sobie, że coś jest mocno nie tak. Zdecydowanie nie ten kaliber. 

Mackiewicz był wybitną jednostką, jakich obecnie brakuje. Teraz mamy jakieś papierowe autorytety, oportunistyczne kukiełki, które nie są żadnym drogowskazem. Również niezmiernie irytuje mnie zawłaszczanie poglądów i dziedzictwa tego intelektualisty przez obozy narodowo-konserwatywne. Sam utożsamiam się z lewicowością w czystej postaci, a nie tą spaczoną przez komunizm, ani...

Nie popieram PiSu i jego polityki ,,przyklejania" się do kogoś, ale ma to jednak swoje zalety: przynajmniej można wypromować społeczeństwu kilku wartościowych ludzi. 

Nie popieram PiSu i jego polityki ,,przyklejania" się do kogoś, ale ma to jednak swoje zalety: przynajmniej można wypromować społeczeństwu kilku wartościowych ludzi. 

Ludzie przecież się nie zmieniają. Przyjmują tylko pozy, stroją miny..... Pragnę przypomnieć pewien wiersz   :Jesz­cze dzwo­nek, ostry dzwo­nek w uszach brzmi.

Kto u pro­gu? Z jaką wie­ścią, i tak wcze­śnie?

Nie chcę wie­dzieć. Może cią­gle je­stem we śnie.

Nie po­dej­dę, nie otwo­rzę drzwi.

Czy to ra­nek na okna­mi, mroź­na skra

tak ośle­pia, że do­ko­ła pa­trzę łza­mi?

Czy to ze­gar tak za­dud­nił se­kun­da­mi.

Czy to moje wła­sne ser­ce wer­bel gra?

Póki nikt z was nie wy­po­wie pierw­szych słów,

brak pew­no­ści jest na­dzie­ją, to­wa­rzy­sze...

Mil­czę. Wie­dzą, że to cze­go nie chcę sły­szeć -

mu­szę czy­tać z po­chy­lo­nych głów.
Jaki roz­kaz prze­ka­zu­je nam

na sztan­da­rach re­wo­lu­cji pro­fil czwar­ty?

- Pod sztan­da­rem re­wo­lu­cji wzmac­niać war­ty!

Wzmoc­nić war­ty u wszyst­kich bram!

Oto Par­tia - ludz­ko­ści wzrok.

Oto Par­tia: siła lu­dów i su­mie­nie.

Nic nie pój­dzie z jego ży­cia w za­po­mnie­nie.

Jego Par­tia roz­gar­nia mrok.

Nie­wzru­szo­ny dru­kar­ski znak

drże­nia ręki mej pi­szą­cej nie prze­ka­że,

nie wy­krzy­wi go ból, łza nie zma­że.

A to słusz­nie. A to na­wet le­piej tak.
 
Stalin, Lenin to byli bohaterowie pani Wisławy Szymborskiej. Za co i kogo miała przepraszać ? Kiedy, gdzie ? Jak uwierzyła w system całym sercem.

Ludzie przecież się nie zmieniają. Przyjmują tylko pozy, stroją miny..... Pragnę przypomnieć pewien wiersz   :Jesz­cze dzwo­nek, ostry dzwo­nek w uszach brzmi.

Kto u pro­gu? Z jaką wie­ścią, i tak wcze­śnie?

Nie chcę wie­dzieć. Może cią­gle je­stem we śnie.

Nie po­dej­dę, nie otwo­rzę drzwi.

Czy to ra­nek na okna­mi, mroź­na skra

tak ośle­pia, że do­ko­ła pa­trzę...

Kto był bohaterem to wiem. Wiersza jednak nie znałem, przyznaję. Dziękuję za przytoczenie. Dobrze podsumowałeś.

Kto był bohaterem to wiem. Wiersza jednak nie znałem, przyznaję. Dziękuję za przytoczenie. Dobrze podsumowałeś.