Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Wygląda na to, że tylko cierpiąc, potrafimy zobaczyć, co jest naprawdę ważne."
Wojna trwa już od ponad roku. Nasi bohaterowie muszą zmierzyć się z nowym wyzwaniem: grupką niesfornych dzieciaków, które uratowali przed nieuchronną śmiercią, dzięki wielkiemu sercu Ellie. Ellie, Fi, Lee, Kevin i Homer postanawiają wrócić do Piekła, jedynego bezpiecznego miejsca, w którym nie muszą obawiać się wroga, jednak niespodziewanie Lee odnajduje tam ślady życia innych osób, osób, które raczej nie są dla nich przyjaciółmi. Czy wróg odkrył ich azyl? Jeżeli tak, to kiedy wyjdzie z cienia i zaatakuje...?
John Marsden świetnie się spisał tworząc "Cienie", mogę śmiało powiedzieć, że to jedna z najlepszych części "Jutra". W szóstej części autor łamie dotychczasowy schemat, który wyglądał mniej więcej tak: spokojny, refleksyjny początek, planowanie ataku na wroga i wybuchowe zakończenie pełne zwrotów akcji. Tym razem akcja toczy się nieprzerwanie. Najpierw problem sprawiają uratowane przez nich dzieci, które nie chcą się podporządkować i uciekają, kiedy nadarzy się okazja. Potem Lee znajduje ślady obecności wroga w pobliżu Piekła. Następnie młodzi żołnierze walczą z najeźdźcą. W międzyczasie Fi przemawia do rozsądku Ellie, otwarcie mówi jej, że wojna bardzo ją zmieniła, że nie jest już tą przyjacielską, wyrozumiałą Ellie, którą była kiedyś, że robi z siebie gruboskórną twardzielkę. Ellie bierze sobie te słowa do serca, postanawia się zmienić. Mimo, że narratorka zawsze dzieliła się swoimi uczuciami i przemyśleniami teraz robi to bardziej wnikliwie.
Niestety, "Jutro" powoli dobiega końca. Myślę, że trudno będzie mi się pożegnać z niektórymi postaciami, gdyż bardzo się z nimi zżyłam. Zdecydowanie każdemu polecam tę świetną serię.

"Wygląda na to, że tylko cierpiąc, potrafimy zobaczyć, co jest naprawdę ważne."
Wojna trwa już od ponad roku. Nasi bohaterowie muszą zmierzyć się z nowym wyzwaniem: grupką niesfornych dzieciaków, które uratowali przed nieuchronną śmiercią, dzięki wielkiemu sercu Ellie. Ellie, Fi, Lee, Kevin i Homer postanawiają wrócić do Piekła, jedynego bezpiecznego miejsca, w którym nie...

Mówi się, że bliźnięta łączy szczególna więź. Jednak czy dwie osoby zewnętrznie bardzo podobne do siebie, muszą mieć podobny charakter?
"Proroctwo sióstr" rozpoczyna się pogrzebem ojca bliźniaczek- Amalii i Alice. Wraz z jego śmiercią siostry zostają sierotami, gdyż wcześniej straciły matkę. Amalia odkrywa- zupełnie przypadkowo- ciążące na niej proroctwo, przekazywane z pokolenia na pokolenie, które odwróci siostry przeciwko sobie.
Lia- wcielenie dobra
Alice- wcielenie zła
Lia jest Bramą, Alice Strażniczką, choć miało być zupełnie odwrotnie. Która z ról jest dobra? Która ze stron jest właściwa? Jak wypełnić proroctwo? Która z bliźniaczek zwycięży? Czy proroctwo całkowicie zabije siostrzaną miłość i jakiekolwiek uczucia?
Bardzo zaciekawił mnie opis z tyłu książki, więc postanowiłam po nią sięgnąć. Niestety, "Proroctwo sióstr" mnie zawiodło. Skończyłam ją tylko dlatego, że nigdy nie odstawiam na półkę książek w połowie przeczytanych. Łudziłam się, że akcja się rozkręci, że będzie coraz ciekawiej, jednak tak się nie stało. Książka ciągnęła mi się niemiłosiernie. Muszę przyznać, że pomysł jest bardzo ciekawy, ale źle opisany. Jest nikła szansa, że przeczytam kolejną część.
Nie polecam.

Mówi się, że bliźnięta łączy szczególna więź. Jednak czy dwie osoby zewnętrznie bardzo podobne do siebie, muszą mieć podobny charakter?
"Proroctwo sióstr" rozpoczyna się pogrzebem ojca bliźniaczek- Amalii i Alice. Wraz z jego śmiercią siostry zostają sierotami, gdyż wcześniej straciły matkę. Amalia odkrywa- zupełnie przypadkowo- ciążące na niej proroctwo, przekazywane z...

Do sięgnięcia po "Królestwo łabędzi" zachęciła mnie cudowna okładka i nawiązanie do baśni Andersena. Oczekiwałam, że książka okaże się arcydziełem, jednak grubo się pomyliłam. Niebanalna historia, dobro walczące ze złem, magia- czego chcieć więcej? Przyznaję, początek powieści ciekawie się zaczynał, zmuszał do dalszego czytania, lecz z czasem lektura stawała się nudna, przewidywalna. Mimo iż książka jest bogata w niepotrzebne opisy, wiele zagadnień nie jest w ogóle wyjaśnionych. Na dodatek pojawił się przesłodzony wątek miłosny. Mam wrażenie, że Zoe Marriott stworzyła go tylko dla przedłużenia książki o kilka stron. Opowieść nie zachwyciła mnie kompletnie niczym, jest po prostu przeciętna.

Do sięgnięcia po "Królestwo łabędzi" zachęciła mnie cudowna okładka i nawiązanie do baśni Andersena. Oczekiwałam, że książka okaże się arcydziełem, jednak grubo się pomyliłam. Niebanalna historia, dobro walczące ze złem, magia- czego chcieć więcej? Przyznaję, początek powieści ciekawie się zaczynał, zmuszał do dalszego czytania, lecz z czasem lektura stawała się nudna,...