Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po serię sięgnęłam kiedy trafiłam na jakiegoś vlogera, który postanowił przeprowadzić ankietę wśród swoich subskrybentów odnośnie top 5 serii fantasy. Koło czasu zajęło miejsce I z miażdżącą liczbą głosów. Wstąpiłam więc tutaj i po przeczytaniu niektórych opinii zwątpiłam zarówno w tego vlogera, jak i w gusta amerykańskiej młodzieży i dorosłych. W tej chwili czytam trzecią część. I nie mogę się zgodzić z niepochlebnymi ocenami. Każda z postaci na kolejnych etapach książek rozwija się niesamowicie. Przedłużająca się według niektórych akcja ucieczki przed trollokami, które razem z pewnym sługusem czarnego faktycznie dyszą naszej grupie w plecy ma na celu jedno - dać czas postaciom na powzięcie pewnych decyzji, a nam na zrozumienie świata w którym się znajdujemy. Nie widzę jaskrawych nawiązań do Tolkiena - każdy ma swoje zło, każdy złol deleguje swoje zadania. Można iść grupą na złola, a można w pojedynkę jak to lubią robić ludki w innych seriach. Lan i Aragorn należą do gatunku żebraczych króli owianych tajemnicą - wydaje mi się, że Tolkien nie ma monopolu na ten charakter. Seria trafia w mój gust z jednej przyczyny - nigdzie się jej nie spieszy. Moim zdaniem została napisana z rozmachem a jednocześnie językiem dość przystępnym - na tyle, aby mógł po książkę sięgnąć młodszy czytelnik.

Po serię sięgnęłam kiedy trafiłam na jakiegoś vlogera, który postanowił przeprowadzić ankietę wśród swoich subskrybentów odnośnie top 5 serii fantasy. Koło czasu zajęło miejsce I z miażdżącą liczbą głosów. Wstąpiłam więc tutaj i po przeczytaniu niektórych opinii zwątpiłam zarówno w tego vlogera, jak i w gusta amerykańskiej młodzieży i dorosłych. W tej chwili czytam trzecią...

Książka ma naprawdę mocne zakończenie. I choć daję wysoką ocenę dla całokształtu nie mogę się pozbyć takiego wrażenia odgrzanego kotleta. Gdzieś już to było, gdzieś już o tym czytałam. Nie zrozumcie mnie źle uwielbiam czytać książki Sarah. Są dla mnie naprawdę fajną przygodą, ale Sarah musi przestać przepisywać szklany tron w innych książkach.

Książka ma naprawdę mocne zakończenie. I choć daję wysoką ocenę dla całokształtu nie mogę się pozbyć takiego wrażenia odgrzanego kotleta. Gdzieś już to było, gdzieś już o tym czytałam. Nie zrozumcie mnie źle uwielbiam czytać książki Sarah. Są dla mnie naprawdę fajną przygodą, ale Sarah musi przestać przepisywać szklany tron w innych książkach.

Tak wygląda rumspringa w świecie fae i innych stworzeń :D. Książka nie jest dziełem wybitnym, jest dosyć dużo podobieństw do Celaeny - książki, całkiem ludzkie hobby. Autorka ma swój typ. Kobietę niezależną na swój sposób wyjątkową. Typ chłopa też ma. Jeśli jej męscy bohaterowie są wzorowani na mężu to pozazdrościć można pani Maas. Faktycznie książka dla czytelnika którego nie zszokują/wkurzą trzystronicowe opisy igraszek, fantazji i generalnie casual sex. Moje początkowe domysły z lekka minęły się z fabułą. Autorka nie zawiodła swoich czytelników, mnie zresztą też. Pisze dla młodych ludzi i to da się wyczytać. Nie zgodzę się, że nie nakreśliła świata, pomiędzy opisami konkretnych sytuacji można rozrysować sobie zgrubsza tło całej powieści.

Tak wygląda rumspringa w świecie fae i innych stworzeń :D. Książka nie jest dziełem wybitnym, jest dosyć dużo podobieństw do Celaeny - książki, całkiem ludzkie hobby. Autorka ma swój typ. Kobietę niezależną na swój sposób wyjątkową. Typ chłopa też ma. Jeśli jej męscy bohaterowie są wzorowani na mężu to pozazdrościć można pani Maas. Faktycznie książka dla czytelnika którego...