Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Monumentalna biografia Kardynała, która oprócz przedstawienia losów samej jego osoby, przedstawia również dzieje Francji jak i pogrążonej w wojnie trzydziestoletniej Europy. Autor wykonał wręcz benedyktyńską pracę opierając się na wielkiej ilości źródeł - treść pamiętników, listów dyplomatycznych, książek, gazet i materiałów propagandowych (chociażby pamfletów pisanych zarówno na zlecenie Kardynała jak i tych przeciwko niemu) pozwala na rozszerzenie perspektywy i lepsze zrozumienie tamtych czasów. Mnogość użytych źródeł, w żaden sposób nie wpływa na lekkość pióra autora. Baszkiewicz rzetelnie stara się przedstawiać fakty, odnosząc się również do mitów i legend (potwierdzając lub obalając je). Styl i język użyte w książce sprawiają, że czyta się ją z przyjemnością, a zasób słownictwa nawet u doświadczonego czytelnika wzrasta. Wielką zaletą jest wskazywanie źródeł poglądów Kardynała w przeszłości (wzorców średniowiecza, Machiavellego) jak i przedstawianie dalszych losów idei i bohaterów opowieści (sympatyczne było odnoszenie rzeczywistych zdarzeń i postaci do ich opisów np. w powieściach Dumasa). W biografii przedstawiono również mechanizmy działania zjawiska jakim jest polityka - fani Gry o Tron czy House of Cards mogą przekonać się jak działała ona w rzeczywistości.
Jedynym minusem jaki dostrzegłem jest incydentalne rozwlekanie akcji, przez co niektóre fragmenty czyta się z mniejszym zainteresowaniem.

Monumentalna biografia Kardynała, która oprócz przedstawienia losów samej jego osoby, przedstawia również dzieje Francji jak i pogrążonej w wojnie trzydziestoletniej Europy. Autor wykonał wręcz benedyktyńską pracę opierając się na wielkiej ilości źródeł - treść pamiętników, listów dyplomatycznych, książek, gazet i materiałów propagandowych (chociażby pamfletów pisanych...

Książka która pozwala oderwać się od szarej codzienności i przenieść się na granicę polsko-sowiecką w latach 20'. Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie, a "podmiot liryczny" w tym przypadku możemy utożsamić z autorem (przy okazji polecam zapoznać się z życiorysem autora i historią wydań powieści), dzięki czemu opowiadana historia jest ze wszech miar autentyczna a postacie i ich motywacje do szpiku realne. W końcowym monologu opisującym Wilno autor odkrywa się przed czytelnikiem ujawniając swój system wartości, w którym na pierwszym miejscu stawia szczerość, przyjaźń i solidarność z kompanami. Sentymentalne opisy przyrody i gwiazd (w tym tytułowej "Wielkiej Niedźwiedzicy") każdemu melancholikowi (i nie tylko) zafundują chwilę zapomnienia. Książkę kończyłem z poczuciem niedosytu, co skłania mnie do lektury innych dzieł Sergiusza Piaseckiego, którego życiorys wypełniłby niejeden hollywodzki scenariusz.
Reasumując: lekka, łatwa i przyjemna lektura na długie zimowe (i nie tylko) wieczory.

Książka która pozwala oderwać się od szarej codzienności i przenieść się na granicę polsko-sowiecką w latach 20'. Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie, a "podmiot liryczny" w tym przypadku możemy utożsamić z autorem (przy okazji polecam zapoznać się z życiorysem autora i historią wydań powieści), dzięki czemu opowiadana historia jest ze wszech miar autentyczna a...

Książkę przeczytałem niesiony falą zainteresowania po spotkaniu autorskim i nie zawiodłem się. Motywem przewodnim tego dzieła są ludzie i ich historie - to przez ich pryzmat autor opisuje faunę i florę czy zdarzenia historyczne. Książka ujmuje przede wszystkim autentycznymi, ludzkimi zwierzeniami, nieraz "spowiedziami życia", które Jacek Hugo-Bader wyciągnął od swoich rozmówców. Między kolejnymi życiorysami wyłania się obraz zarówno współczesnej Rosji, jak i ZSSR, przy czym nie jest to obraz pozytywny. Niektóre ludzkie opowieści mrożą krew w żyłach, a chociażby życiorys córki Jeżowa uzasadnia dlaczego ZSSR słusznie było nazywane "Imperium Zła".
Reasumując - bardzo solidne połączenie dziennika z elementami reportażu czy "wywiadu-rzeki", jest to lektura, która zarówno prawdziwym podróżnikom, jak i tym wędrującym palcem po mapie powinna dostarczyć niezapomnianych wrażeń i zafundować poszerzenie horyzontów.

Książkę przeczytałem niesiony falą zainteresowania po spotkaniu autorskim i nie zawiodłem się. Motywem przewodnim tego dzieła są ludzie i ich historie - to przez ich pryzmat autor opisuje faunę i florę czy zdarzenia historyczne. Książka ujmuje przede wszystkim autentycznymi, ludzkimi zwierzeniami, nieraz "spowiedziami życia", które Jacek Hugo-Bader wyciągnął od swoich...