Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytam trochę opinii i widzę, że dzielą się na silnie negatywne i silnie pozytywne. Ja jestem świeżo po lekturze i zdecydowanie podzielam zachwyt nad powieścią. To nie jest typowe fantasy, to coś więcej. Wielowymiarowi bohaterowie, nieoczywiste dylematy moralne, cudnie zawiły świat przedstawiony. Ukłony ode mnie dla Kena Liu, móc tak pisać to prawdziwy dar.

Czytam trochę opinii i widzę, że dzielą się na silnie negatywne i silnie pozytywne. Ja jestem świeżo po lekturze i zdecydowanie podzielam zachwyt nad powieścią. To nie jest typowe fantasy, to coś więcej. Wielowymiarowi bohaterowie, nieoczywiste dylematy moralne, cudnie zawiły świat przedstawiony. Ukłony ode mnie dla Kena Liu, móc tak pisać to prawdziwy dar.

"Oskar i Pani Róża" to dzieło autorstwa Erica-Emmanuela Schmitta. Książka jest krótka, a jednak bardzo treściwa. Została napisana w formie listów. Głównym bohaterem jest chłopiec mieszkający w szpitalu z powodu raka. Oskar cechuje się wielką inteligencją, na której wykorzystanie pozostało mu już tylko 12 dni życia. Jedna z wolontariuszek opiekujących się nim, starsza pani, którą Oskar nazywa ciocią Różą, proponuje choremu zabawę. Zasada, według której jeden dzień to dziesięć lat życia, pomaga zaakceptować nieuniknione.
Wyniosłam z tej książki, że chociaż niektórzy bardzo usilnie nie dostrzegają śmierci, jest ona faktem. "Jakby człowiek przychodził do szpitala tylko po to, żeby wyzdrowieć. A przecież przychodzi się tutaj także po to, żeby umrzeć." - mówi Oskar. "Życie jest kruche, delikatne, nie trwa wiecznie." - to jeden z morałów zawartych w tekście. Bohater wykorzystał umiejętnie każdy dzień dzielący go od wyroku. Napisałam "wyrok", "nieuniknione" - podświadomie uciekałam przed słowem "śmierć", choć zanim zaczęłam omawiać tę lekturę, myślałam, że nie mam żadnych obaw dotyczących odchodzenia. Opowieść pozwoliła mi dostrzec ten temat tabu.
Na każdej stronie książki można zauważyć ważną myśl. Jedna z nich mówi, że z każdej sytuacji jest wyjście, że zawsze znajdzie się jakieś rozwiązanie. Jeszcze przed przeczytaniem "Oskara i pani Róży" miałam takie przeświadczenie. To, że ten pogląd znalazł się wśród morałów Schmitta, utrzymuje mnie w wierze w niego. Rozumiem go w taki sposób: każdy problem da się rozwiązać na wiele sposobów, ale nie z każdego z nich chcemy skorzystać, a czasami potrzebujemy pomocnika w ich dostrzeganiu.
Dla Oskarka wymienionym wyżej pomocnikiem jest ciocia Róża. Chociaż oficjalnie jest jego opiekunką, w rzeczywistości to dziecko ma pieczę nad nią. Jak sama pisze w ostatnim z listów, "Jajogłowy" przekazał jej mnóstwo miłości. Miał w stosunku do niej niezachwiane przekonanie, które pozwoliło mu myśleć, że drobna staruszka była zwycięską zapaśniczką, a jej wiek zapisuje się trzynastocyfrową liczbą (chociaż gardził wiarą w Świętego Mikołaja).
Bardzo ważnym wątkiem przedstawianego utworu literackiego jest religia. Zarówno Oskar, jak i pani Róża, zwracają się listownie do Boga. Wiara to pewnik dla kobiety i ostatnia deska ratunku dla chłopca . Ciocia Róża wprowadziła go w świat duchowy. Pokazała mu korzyści płynace z wiary. Pisemne spowiedzi pozwoliły mu uporządkować i udokumentować swoje ostatnie chwile.
W opowieści wiele fragmentów zostało odwróconych. Każda drobna anegdotka awansowała do rangi ważnego wydarzenia. Zarazem, nie wyolbrzymianie uczyniło tych dwanaście dni tak pełnymi wrażeń. To działania Oskara, jego rozmowy z ciocią Różą i silne przeżywanie wszystkich chwil przez dziecko. Tak bardzo dołujące jest dla mnie, że dwa tygodnie bijają mi jak z bicza strzelił, a gdyby miałybyć całym moim życiem... Na pewno nie chciałabym, żeby ostatnie dwanaście dni mojego życia nagle okazały się ostatnimi. Tymczasem powinniśmy żyć tak, jeśli to możliwe, żeby z każdego dnia mieć jakieś wspomnienie, wyciągniętą naukę, satysfakcjonujące osiągnięcie.

Kiedy Peggy Blue, ukochana Oskara, opuściła szpital, było tak, jakby umierała. Cierpiał - ponieważ nikt nie może uniknąć cierpienia. Jest to w pewien sposób pocieszające, jeśli wziąć pod uwagę, że cierpienie uszlachetnia.
Niesamowicie było przeżywać całe życie razem z Oskarem. Chłopiec popełniał głupstwa w wieku dojrzewania i później ich żałował. Przeżył też prawdziwą miłość, a nawet jej odejście. Miał przemyślenia oraz refleksje. Ciocia Róża była jakby przewodniczką w jego życiu, ale to on szedł, na własnych nogach.

"Oskar i Pani Róża" to dzieło autorstwa Erica-Emmanuela Schmitta. Książka jest krótka, a jednak bardzo treściwa. Została napisana w formie listów. Głównym bohaterem jest chłopiec mieszkający w szpitalu z powodu raka. Oskar cechuje się wielką inteligencją, na której wykorzystanie pozostało mu już tylko 12 dni życia. Jedna z wolontariuszek opiekujących się nim, starsza pani,...

Niesamowicie interesująca i wciągająca fabuła. Podoba mi się osadzenie historii w świecie rzeczywistym: wątek brazylijskiego Cristo i oparcie fabuły na gwiazdozbiorze siedmiu sióstr. Po lekturze zostały mi w głowie informacje na temat powstawania pomnika Cristo. Chcę ostrzec, że fantastyczna okładka, opis z tyłu okładki oraz początek książki zwiodły mnie i zupełnie się nie spodziewałam tak dorosłych scen erotycznych. Raczej 15+

Niesamowicie interesująca i wciągająca fabuła. Podoba mi się osadzenie historii w świecie rzeczywistym: wątek brazylijskiego Cristo i oparcie fabuły na gwiazdozbiorze siedmiu sióstr. Po lekturze zostały mi w głowie informacje na temat powstawania pomnika Cristo. Chcę ostrzec, że fantastyczna okładka, opis z tyłu okładki oraz początek książki zwiodły mnie i zupełnie się nie...