Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najlepsza jak dotąd część cyklu. Niezwykła historia od której ciężko się oderwać.
Trochę denerwuje tylko robienie z Carlosa i kapitan Blake niedomyślnych nowicjuszy zadających głupkowate pytania. Po przygodach z poprzednich tomów niewiele powinno ich tak naprawdę zadziwiać.
Oprócz tego - absolutna rewelacja!

Najlepsza jak dotąd część cyklu. Niezwykła historia od której ciężko się oderwać.
Trochę denerwuje tylko robienie z Carlosa i kapitan Blake niedomyślnych nowicjuszy zadających głupkowate pytania. Po przygodach z poprzednich tomów niewiele powinno ich tak naprawdę zadziwiać.
Oprócz tego - absolutna rewelacja!

Historia - jak zwykle u Cartera zagmatwana i wciągająca. Ostatnie sceny w ciemnościach robią piorunujące wrażenie

Historia - jak zwykle u Cartera zagmatwana i wciągająca. Ostatnie sceny w ciemnościach robią piorunujące wrażenie

Pan Dickens na blisko ośmiuset stronach swojej powieści obrzuca swoich bohaterów najgęstszym błotem i każe tarzać im się w najbardziej odpychającym bagnie. Nie szczędzi im bólu, cierpienia, odbiera wiarę w ludzi...

Wszystko po to, aby miłość, przyjaźń, nadzieja czy honor lśniły na tym odrażającym tle jak najpiękniejsze diamenty.
Książka ta utwierdziła mnie w przekonaniu, że Karol Dickens to mistrz słowa, artysta pióra... Buduje swą fabułę na tle historii o rozruchach gordonowskich, które do dziś pozostają czarną plamą na honorze stolicy Anglii. Opis płonącego Londynu, obalanego Newate, czy (szczególnie) opis rowów wypełnionych płynnym ogniem zostaną przeze mnie zapamiętane na długo.
Dokładna relacja ze stawiania gilotyny na miejskim placu i powolne odliczanie godzin do mających odbyć się przy niej wydarzeń nikogo nie pozostawią obojętnego.

Nie tylko tytułowy bohater wart jest uwagi. Dickens jak zwykle zaopatrzył swoją powieść w pełnokrwiste postaci, jak choćby szlachetny Józef Willet, czy śliczna i bezbronna Dolly Varden, którą ma się ochotę mocno przytulić gdy tylko się o niej czyta.
Tradycyjnie dla tego autora jako przeciwwagę dla bohaterów prawych i czystych, spotkamy w Londynie i na przedmieściach cynicznego Johna Chestera, zjawę widzianą nocami przy cmentarzu, czy Stagga - człowieka (o ile można nazwać go człowiekiem), którego znienawidziłem tak mocno, że kilkukrotnie zarzekałem się, że nie przeczytam już ani linijki, byle tylko nie musieć obcować z tą postacią.

Do przodu jednak pchało mnie jedno: Przecież u Dickensa dobro zawsze zwycięża!
Na pewnym etapie lektury, gdy wydawało się, że zło zatriumfowało już na dobre, powiedziałem sam do siebie "Jak pan z tego wybrnie panie Dickens? Czy taką beznadzieję da się naprawić?"

Dał radę...

Pan Dickens na blisko ośmiuset stronach swojej powieści obrzuca swoich bohaterów najgęstszym błotem i każe tarzać im się w najbardziej odpychającym bagnie. Nie szczędzi im bólu, cierpienia, odbiera wiarę w ludzi...

Wszystko po to, aby miłość, przyjaźń, nadzieja czy honor lśniły na tym odrażającym tle jak najpiękniejsze diamenty.
Książka ta utwierdziła mnie w przekonaniu,...