Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miłośników pióra izraelskiego mistrza Amona Oza z pewnością zaskoczy pozycja „Żydzi i słowa”, napisana w duecie z córką, Fanią Oz- Salzberger. Z przekąsem, humorem i niesamowitą dozą ironii dyskutują o żydowskim związaniu z pismem, kobietach, Torze, wychowaniu i samych Żydach.

Zarówno Oza, jaki i jego córkę można określić mianem świeckich Żydów. Deklarują odcięcie od judaizmu, jednocześnie utrzymując przywiązanie do tradycji. Co ciekawe, książka została napisana w języku angielskim, choć oboje posługują się współczesnym hebrajskim. Jest to z pewnością ukłon w stronę anglojęzycznego czytelnika z każdego krańca świata. Ich dyskurs skupia się na czterech kwestiach: utrzymanie ciągłości, rola kobiety, czas i jego pojmowanie oraz relacje między zbiorowością a indywidualizmem jednostki.

Książka dedykowana jest czytelnikowi nieżydowskiemu. Osobom zaznajomionym z pismami żydowskimi: Torą, Talmudem czy midraszami, przytaczane fragmenty i historie będą znajome. Kluczem zdaje się być pole do interpretacji, ponieważ podejście ortodoksyjne zupełnie inaczej konstruuje wnioski od poglądów postępowych/reformowanych. Z pewnością osobie, której pisma żydowskie są obce odnajdzie w dyskursie Ozów fascynację, swoistą ciekawość i chęć podążenia za nimi o krok dalej, do kolejnego rozdziału.

Dalsza część recenzji: http://www.beitkultura.pl/index.php/literatura/item/374-rodzinna-dyskusja-z-historia

Miłośników pióra izraelskiego mistrza Amona Oza z pewnością zaskoczy pozycja „Żydzi i słowa”, napisana w duecie z córką, Fanią Oz- Salzberger. Z przekąsem, humorem i niesamowitą dozą ironii dyskutują o żydowskim związaniu z pismem, kobietach, Torze, wychowaniu i samych Żydach.

Zarówno Oza, jaki i jego córkę można określić mianem świeckich Żydów. Deklarują odcięcie od...

Powieść Marcina Pillisa „Łąka umarłych” to powrót do trudnej przeszłości niewielkich miasteczek, ubrany w szaty kryminału. Kolejny z polskich głosów rozprawiający się relacjami polsko-żydowskimi. To książka, która może być porównywana z filmowym „Pokłosiem” Władysława Pasikowskiego.

Akcja rozgrywa się na trzech płaszczyznach czasowych. W 1942 roku, w ramach działań wojennych do niewielkiej wioski, którą zamieszkiwało zaledwie stu Żydów dociera oddział esesmanów. Historia zatacza koło w 1970 r., kiedy do Wielkich Lip trafi młody student poszukujący dziedzictwa po zmarłym ojcu. Starcie z mieszkańcami i władzami komunistycznymi ma katastrofalne skutki. Aż do 1996, w którym były nazista postanawia oddać ostatnie tchnienie właśnie na terenie wioski. Niezwykłe i nieprzeciętne połączenie losów trzech zupełnie odmiennych mężczyzn i ich doświadczeń.

Powieść Pillisa porusza temat wciąż drażliwy w polskiej historii. Niewątpliwe jest nawiązanie do zbrodni w Jedwabnem i podejścia do niej wewnątrz społeczności. Tajemnica skrywana przez wyłączoną ze świata ludność miała zostać zabrana do grobu wraz z ostatnim mieszkańcem Wielkich Lip. Postępowość, tolerancja i szacunek uosabiany przez postać przeora, momentalnie przerywa praktykowany regularnie wręcz średniowieczny rytuał oczyszczenia z win i grzechów.

Dalsza część recenzji: http://www.beitkultura.pl/index.php/literatura/item/372-koszmary-przeszlosci-w-wielkich-lipach

Powieść Marcina Pillisa „Łąka umarłych” to powrót do trudnej przeszłości niewielkich miasteczek, ubrany w szaty kryminału. Kolejny z polskich głosów rozprawiający się relacjami polsko-żydowskimi. To książka, która może być porównywana z filmowym „Pokłosiem” Władysława Pasikowskiego.

Akcja rozgrywa się na trzech płaszczyznach czasowych. W 1942 roku, w ramach działań...

W 1945 roku Einar i Gunhilda Tegen przeprowadzili wywiady i ankiety wśród osób ocalonych z obozów koncentracyjnych. Po latach Pia- Krystyna Garde wraca do tych wspomnień i z ciekawością badacza obserwuje zmiany, które zaszły w ich życiu. „Świadectwo skazanych na śmierć. Sześćdziesiąt lat później” to niezwykły powrót i spotkanie z ocalonymi.

Historia przyjazdów więźniów z obozów koncentracyjnych do Szwecji to jeden z przykładów zaangażowania Szweckiego Czerwonego Krzyża, który za zgodą władz rozpoczął akcję tzw. białych autobusów. Ratowani z nazistowskich obozów ludzie trafiali do Szwecji. Na miejscu spotykali małżeństwo Tegenów, którzy w wywiadach zadawali im pytania dotyczące m.in.: pochodzenia, losów rodzinnych, przemocy w obozach czy proponowanego sposobu ukarania ich prześladowców. Zainspirowana ich pracą Garde obrała za cel nawiązania kontaktu z wypowiadającymi się w oryginale osobami.

Niewątpliwą zaletą tej pozycji jest wybór wywiadów z osobami o różnym statusie zawodowym i majątkowym, odmiennej religii i zróżnicowanymi doświadczeniami obozowymi. Wypowiedzi rolników, nauczycielek czy rzemieślników szkicują mozaikę, jaką było przedwojenne społeczeństwo.

Dalsza część recenzji:http://www.beitkultura.pl/index.php/literatura/item/366-szescdziesiat-lat-pozniej

W 1945 roku Einar i Gunhilda Tegen przeprowadzili wywiady i ankiety wśród osób ocalonych z obozów koncentracyjnych. Po latach Pia- Krystyna Garde wraca do tych wspomnień i z ciekawością badacza obserwuje zmiany, które zaszły w ich życiu. „Świadectwo skazanych na śmierć. Sześćdziesiąt lat później” to niezwykły powrót i spotkanie z ocalonymi.

Historia przyjazdów więźniów z...