Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nocna zmiana to moje pierwsze spotkanie z opowiadaniami Kinga i z czystym sumieniem powiem, że jestem pod ogromnym wrażeniem. Oczywiście wcześniej, zanim sięgnęłam po książkę, zrobiłam małe rozeznanie i właśnie ten zbiór opowiadań często był podawany jako jeden z najlepszych, dlatego po jego przeczytaniu nabrałam czytelniczego apetytu na jeszcze więcej.

Choć początkowe opowiadania nie powaliły mnie tak bardzo na kolana, to jednak późniejsze były bardzo dobre. Znalazłam tu taką różnorodność na, którą po cichu liczyłam i się nie zawiodłam, niektóre z opowiadań wywołały u mnie przerażenie, inne zdziwienie, strach, a także wzruszenie, które znalazłam w opowiadaniu „Ostatni szczebel w drabinie.” które zostanie w mojej głowie na długo ze względu na swój przekaz.

W książce oczywiście wszystko okraszone jest dawką ironii oraz czarnego humoru, za co właśnie uwielbiam Kinga. Książkę w szczególności polecam tym, którzy tak jak ja są na początku swojej przygody z mistrzem grozy.

Nocna zmiana to moje pierwsze spotkanie z opowiadaniami Kinga i z czystym sumieniem powiem, że jestem pod ogromnym wrażeniem. Oczywiście wcześniej, zanim sięgnęłam po książkę, zrobiłam małe rozeznanie i właśnie ten zbiór opowiadań często był podawany jako jeden z najlepszych, dlatego po jego przeczytaniu nabrałam czytelniczego apetytu na jeszcze więcej.

Choć początkowe...

Zanim przeczytałam, książkę dużo wcześniej widziałam film i jak dobrze pamiętam, jego fabuła mi się spodobała, choć film był dość specyficzny, jak to u Guillermo del Toro bywa, oczywiście nie zamierzam porównywać książki do filmu, bo jak dotąd nie trafiłam na taką ekranizację, która odzwierciedliłaby to, czego w trakcie czytania dokonała moja wyobraźnia.

Wracając do książki, muszę przyznać, że wywarła ona na mnie duże wrażenie, choć historia w niej opisana jest nieprawdopodobna, to jednak porusza bardzo uniwersalny temat jakim jest miłość, ale pokazuje również odwieczny strach i ciekawość przed tym, co obce. Postać „stwora” z książki bardzo uosobiła mi się z człowiekiem, który jest innego koloru skóry, wyznania czy innej orientacji seksualnej i właśnie dlatego budzi tak wiele kontrowersji oraz uprzedzeń, dlatego jest to takie uniwersalne przesłanie, że spokojnie można szukać jego odzwierciedlenia w dzisiejszych czasach, gdzie w sumie każda odmienność jest napiętnowana.

Dlatego, kiedy dwoje bohaterów książki połączy miłość, możemy dostrzec, że bez względu na to, kto jaki jest, to kocha tak samo. W książce podobało mi się również bardzo rozbudowanie historii pobocznych bohaterów, ogólnie cała historia budzi w czytelniku ciekawość, dlatego szybko się ją czyta.

Książkę polecam wszystkim tym, którzy, choć na chwilę pragną oderwać się od rzeczywistości i przenieść się do niezwykłego świata głównej bohaterki.

Zanim przeczytałam, książkę dużo wcześniej widziałam film i jak dobrze pamiętam, jego fabuła mi się spodobała, choć film był dość specyficzny, jak to u Guillermo del Toro bywa, oczywiście nie zamierzam porównywać książki do filmu, bo jak dotąd nie trafiłam na taką ekranizację, która odzwierciedliłaby to, czego w trakcie czytania dokonała moja wyobraźnia.

Wracając do...

Rodzina to moje drugie spotkanie z twórczością Louise Jensen. Za pierwszym razem sięgnęłam po thriller „Prezent” niestety, nie udało mi się przeczytać książki do końca, w połowie przerwałam a książka, do dziś czeka na mnie na półce hańby. Tym razem, choć książkę przeczytałam do końca, z przykrością muszę stwierdzić, że szału nie było.

Rodzina to historia dwóch kobiet, matki i córki, które znajdują się na życiowym zakręcie, a zły los podkłada im kłody pod nogi. Utrat ukochanego męża i ojca, brak pieniędzy, upadek rodzinnego biznesu, perspektywa utraty domu to wszystko sprawia, że Laura traci nadzieję na to, że jeszcze uda jej się stanąć na nogi. Wszystko się jednak zmienia, kiedy znajoma Laury proponuje jej pomoc i choć na początku kobieta się waha to po dłuższym zastanowieniu przyjmuje jej propozycję i tak wraz z córką Tilly, trafia na położoną za miastem biofarmę, gdzie poznaje Alexa mężczyznę, który tam zarządza. Na początku ich pobyt na farmie to oczywiście sielanka, wszyscy są mili opiekuńczy, tworzą swego rodzaju rodzinę na, którą składają się ludzie po przejściach. Jednak Laura nie zdaje sobie sprawy, że teraz jej problemy dopiero się zaczną, a farma okaże się piekłem na, które dobrowolnie przywiozła swoje dziecko. Każdego dnia kobiety są coraz bardziej izolowane od świata zewnętrznego pod pretekstem wielkich idei wyznawanych przez mieszkańców. W książce możemy obserwować dwie perspektywy z jednej strony matki a z drugiej córki oraz to jak kobiety pewnym momencie oddalają się od siebie, do czego przyczyniają się między innymi tajemnice skrywane przez bohaterki.

Książka nie zrobiła na mnie zbyt dużego wrażenia, to jedna z tych historii po przeczytaniu których szybko się o nich zapomina. To, co najbardziej raziło mnie w książce to kreacja postaci córki i matki, których naiwność momentami sięgała zenitu ich brak własnego zdania, podatność na wpływy i to, że z jednej strony czuły, że coś jest nie tak na farmie, wyczuwały czerwone światło ostrzegawcze, po czym przyjmowały rzeczywistość taką, jak była. Do tego w książce jest zbyt wiele nagromadzonych pytań i powtórzeń.

Rodzina to moje drugie spotkanie z twórczością Louise Jensen. Za pierwszym razem sięgnęłam po thriller „Prezent” niestety, nie udało mi się przeczytać książki do końca, w połowie przerwałam a książka, do dziś czeka na mnie na półce hańby. Tym razem, choć książkę przeczytałam do końca, z przykrością muszę stwierdzić, że szału nie było.

Rodzina to historia dwóch kobiet,...