Jesteśmy społecznością, która kocha książki

#tldr to nie opowieść, to strasznie słaby i nieciekawy żart

Do lektury zabierałem się z licznymi wątpliwoścami, pewny iż o liczbach pierwszych powiedziano już wystarczająco duzo - jakież było moje rozczarowanie, gdy okazało sie że mam racje!
Lekko zdumiony tonem, w jakim utrzymana jest książka uznalem iż może to być ciekawy zabieg, którego przełamanie pozwoli w przyszłości na jakąś zmianę dynamiki opowieści lub ma wprowadzać nastrój akademickiego formalizmu, więc moje oczekiwania wobec kunsztu autora rosły, za co serdecznie siebie przepraszam.
Po kilku stronach moje myśli zaczęły krążyć wokół pomysłu iż autor to niespełniony pedagogiczne matematyk, chcący przekazać swoja wiedze i zarazić miłością do matematyki zwyczajnych zjadaczy chleba, tu ponownie czekało mnie rozczarowanie. Ciekawostki ocierajcie się o nauki ściśle wydają się być zaczerpnięte z dwóch lub jednej strony portali ze śmiesznymi obrazkami. Moje nadzieje zostały więc przerzucone na poczet przyszłych przygód głównego bohater - przygód pełnych tajemnic, intrygujących postaci, masy watpliwosci — z tylu niesamowitych rzeczy, które można by tu zawrzeć, nie pojawiło się nic z wymienionych. Moje nadzieje ustępowały odwrotnie proporcjonalnie z rosnącą obawą, iż jestem pierwszą osobą na świecie (poza autorem), która miała wątpliwą przyjemność zagłębić się w tej opowiastce. "Opowiastce" to już powiedzieć DUŻO, bo sama konstrukcja historii jest niczym stare, męczące i przeważnie niezabawne kawały, gdzie dana czynność musi mieć miejsce trzykrotnie by nastąpiła puenta. Po drodze do puenty poznajemy cztery inne postacie lub bardziej tła, które mają tylko odrzeć historie z tajemnicy i potwierdzać hipotezę. Wygląda to następująco poczynając od głównego bohatera:
1. wprowadzenie postaci
2. krótkie przesłanki mówiące o tym że jest to postać fenomenalna w tym co robi
3. rozwianie wątpliwości
Treść zadań na sprawdzianach matematycznych miały ciekawiej rozwiniętą "akcje", a przy okazji mogły być wyzwaniem, budzić ciekawość i chęci do poszerzenia swojej wiedzy w przeciwieństwie do omawianego utworu.
Artystyczna dusza autora znalazła ujścia w barwnych opisach, które mogłyby mi zaimponować, gdybym tylko był o kilka lat młodszą, lekko wstawioną, zrozpaczoną po rozstaniu nastką w lokalnej spelunie przed zamknięciem. Opisy te nawet nie próbują być oryginalne, a ich umiejscowienie bywa całkowicie bezsensowne a wręcz nielogiczne, co chyba było najciekawszą rzeczą, na jaką natrafiłem, bo nie spodziewałem się że można zepsuć przekaz fabularny, dodając dodaktowe szczegóły do zdarzenia.
Zmierzając do puenty utowru, trzeba nadmienić iż przyjaciel głownego bohatera wyrywa sie ze schematu, bo nie otrzymujemy tu zapewnien o jego doskonałości, a tyle ze ma poczucie humoru i jest to tak naprawdę druga postać z jakimkolwiek przejawem charakteru w książce. Pozostałe postacie to tła leżące jako zlepki zdań niczym didaskalia.
Puenta! Och ten wspaniały koniec będący tak naprawdę streszczeniem książki w kilku wypowiedzianych zdaniach, które jeszcze bardziej nieczule odzierają fabułę z jakichkolwiek nut tajemnicy czy niejasności, jest fenomenalnie okropny i tylko pogarsza cały odbiór książki która mogłaby się skończyć tanim, niedopowiedzeniem które jednak zostawiłoby jakiekolwiek pole do obrony przed oceną 2/10.

#tldr to nie opowieść, to strasznie słaby i nieciekawy żart

Do lektury zabierałem się z licznymi wątpliwoścami, pewny iż o liczbach pierwszych powiedziano już wystarczająco duzo - jakież było moje rozczarowanie, gdy okazało sie że mam racje!
Lekko zdumiony tonem, w jakim utrzymana jest książka uznalem iż może to być ciekawy zabieg, którego przełamanie pozwoli w...