Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Recenzja została z kopiowana naszego bloga (mojego i mojego przyjaciela). Książki obydwoje czytamy i wymieniamy się opiniamy i piszemy o tym post na blogu.

http://okiempisarza.nazwa.pl/wp/w-krainie-wielkiej-samotnosci/

Wydana w 2018 roku powieść, która zachwyciła cały bookstagram co do głowy, w tym mnie. Można o niej mówić bardzo wiele, zachwalać, opowiadać i recenzować na tysiące sposobów. Można też po prostu kupić w ciemno jako prezent dla bliskiego książkoholika. Skoro jednak już piszę tę recenzję, spróbuję opowiedzieć Wam o najwspanialszej powieści, jaką dotychczas przeczytałam. Jeśli nie masz czasu na wykład, który będę pisać przez kolejne pół godziny, kup tę książkę i zostaw łapkę 😂 Więc zaczynamy!
Kilka miesięcy temu polecałam wam “Zaklinacza koni”, który jest cudowną powieścią - pewnie pamiętacie. Wybacz Nicholasie, ale zostałeś właśnie zdetronizowany przez Kristin. Do tej pory nikt tak nie bawił się, moimi emocjami rzucając je ze skrajności w skrajność w przeciągu zaledwie kilku akapitów. To, rzecz jasna, udało się tej kobiecie. Raz nawet ze wzruszenia pojawiły się łzy - no szok i niedowierzanie! W jednym momencie romantyczna sielanka przywracająca wspomnienia niezbyt udanego “związku” (te pozytywne). Niestety akapit i kilka minut czasu fabuły później, romantyzme tejże sytuacji niemalże doprowadza do tragedii. To było... wręcz bolesne dla czytelnika.

Właściwie od pierwszych stron polubiłam główną bohaterkę, Leni - samotną, trzynastoletnią rudą dziewczynkę, niewątpliwie ładną. Cały jej świat to wieczne kłótnie rodziców, trzaskająca bieda, częste przeprowadzki oraz dziesiątki książek i fotografii. Dziewczyna nie miała przyjaciół prócz matki, dopóki nie poznała Matthew i [uwaga spoiler] na przyjaźni się nie skończyło. 😊 No i właśnie - przeprowadzki... W poszukiwaniu szczęścia i spokojnego życia rodzina Leni wyjechała ze Seattle aż do krainy “wielkiej samotności” (jak mówił poeta), na Alaskę.

“Czarne niebo bez gwiazd i sypiący gęsto śnieg. Głęboka, niezmącona czerń, pełna szeleszczących drzew i przyczajonych drapieżników.”

Powieść ta jest o walce... o siebie, o przetrwanie, o przyszłość. Ważną rolę gra tutaj miłość, ona bowiem daje nadzieję, tak niezbędną podczas długich zimowych alaskańskich nocy. W ten czas, gdy dzień trwa od 4 do 6 godzin, a czarny zmrok zapada w mgnieniu oka.

“Dla Leni upływ każdej sekundy światła wraz z zapadaniem nocy miał dźwięk uderzenia tłuczkiem w kość.”

Recenzja została z kopiowana naszego bloga (mojego i mojego przyjaciela). Książki obydwoje czytamy i wymieniamy się opiniamy i piszemy o tym post na blogu.

http://okiempisarza.nazwa.pl/wp/w-krainie-wielkiej-samotnosci/

Wydana w 2018 roku powieść, która zachwyciła cały bookstagram co do głowy, w tym mnie. Można o niej mówić bardzo wiele, zachwalać, opowiadać i recenzować...