Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam rozumieć, że ludzie zachwycają się książką gdzie główna bohaterka (swoją drogą bardzo naiwna i głupia dziewczyna) wychodzi za dużo starszego mężczyznę, którego ledwie zna, a usłyszawszy od niego, że ten zabił byłą żonę jej jedyną refleksją jest to, że pan de Winter nigdy nie kochał Rebecci i nigdy nie była jej rywalką...?

Gdybym żyła sto lat temu, może polubiłabym tę książkę. Może uznałabym, że historia jest romantyczna. Problem w tym, że przeczytałam ją dzisiaj i niestety jest dla mnie zbyt niedorzeczna.

Mam rozumieć, że ludzie zachwycają się książką gdzie główna bohaterka (swoją drogą bardzo naiwna i głupia dziewczyna) wychodzi za dużo starszego mężczyznę, którego ledwie zna, a usłyszawszy od niego, że ten zabił byłą żonę jej jedyną refleksją jest to, że pan de Winter nigdy nie kochał Rebecci i nigdy nie była jej rywalką...?

Gdybym żyła sto lat temu, może polubiłabym tę...

Książkę dostałam parę lat temu na gwiazdkę. Miałam kilka podejść, jednak zniechęcała mnie narracja. W międzyczasie zdążyłam obejrzeć dotąd powstałe ekranizacje poszczególnych części trylogii i muszę przyznać, że filmowe wersje uprzykrzały mi nieco lekturę.
Historia obrazowana przez nastoletnią (bądź co bądź, bardzo dojrzałą) dziewczynę nie przekonywała mnie do siebie przez większą część książki. Nie umiałam do końca jej "kupić". Autorka miała ewidentny problem z wpleceniem emocji w tekst. Sytuacja diametralnie się zmieniła, kiedy zaczęli ginąć bohaterowie, których zdążyłam polubić i byłam pewna, że spotka ich lepszy los. Kiedy puszczono z dymem Dwunasty Dystrykt a wraz z nim tysiące osób. Kiedy Annie została sama na świecie bez kojącego głosu swojego męża, który wyrywał ją ze świata lęków. Kiedy skazano na śmierć w płomieniach setki kapitolińskich dzieci i przy okazji ludzi, którzy przyszli im na ratunek. W tym Prim. Kiedy zdałam sobie sprawę, że podobne okrucieństwa już wcześniej miały miejsce o czym uczy nas historia.

Igrzyska Śmierci to jedna wielka groteska, gdzie świat przepychu, głupich zabaw i skrajnej głupoty przeplata się z walką o przetrwanie, głodem i śmiercią. Chyba nie chcę wiedzieć co miał w głowie Snow. Człowiek bez skrupułów i empatii - bestia, ale nawet to określenie wydaje się błahe. Dziwnie znajome.

Brak mi słów, a jeszcze o tylu rzeczach powinnam wspomnieć. Nie mam pojęcia jaką powinnam postawić ocenę. Na razie daję dziewięć gwiazdek. Może kiedy emocję mi opadną, nota się zmieni.

Miłej lektury.

Książkę dostałam parę lat temu na gwiazdkę. Miałam kilka podejść, jednak zniechęcała mnie narracja. W międzyczasie zdążyłam obejrzeć dotąd powstałe ekranizacje poszczególnych części trylogii i muszę przyznać, że filmowe wersje uprzykrzały mi nieco lekturę.
Historia obrazowana przez nastoletnią (bądź co bądź, bardzo dojrzałą) dziewczynę nie przekonywała mnie do siebie przez...

Książka ma dużo plusów i dużo minusów. Jest przepakowana mnóstwem przeżyć głównych bohaterów, ale nie tylko obecnie się toczących. O okropnej przeszłości Mordana słychać na każdym kroku, ale najbardziej dobiły mnie wewnętrzne dialogi jego i Lijanas - rodem z powieści dla nastolatków. Rozumiem, że z racji niezbyt fortunnego pochodzenia ich związek byłby trudny i potępiany przez otoczenie, ale historia przez to wszystko była nadmiernie przeciągana, Lijanas stawała się coraz bardziej irytująca a Mordan rozmemłany i to najbardziej mnie boli.
Mimo wszystkich mankamentów nie mogę powiedzieć, że książka nie wciąga, jednak autorka mogła trochę zredukować jej zawartość. Byłoby to bardziej sensowne, a historia tylko by na tym zyskała.
Zastanawiałam się nad sześcioma gwiazdkami, ale byłaby to zbyt surowa ocena.

Książka ma dużo plusów i dużo minusów. Jest przepakowana mnóstwem przeżyć głównych bohaterów, ale nie tylko obecnie się toczących. O okropnej przeszłości Mordana słychać na każdym kroku, ale najbardziej dobiły mnie wewnętrzne dialogi jego i Lijanas - rodem z powieści dla nastolatków. Rozumiem, że z racji niezbyt fortunnego pochodzenia ich związek byłby trudny i potępiany...