Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wielopłaszczyznowy wymiar poznawczy tej książki jest nie do przecenienia. Po pierwsze, to fascynująca podróż przez czas i przestrzeń. Krótkie formy reportaży (czasem wyłącznie fragmenty większych całości) sprawiają, że czyta się je w szybkim tempie, bez uczucia zmęczenia, czy znużenia. Duża w tym zasługa zróżnicowanej tematyki, od obyczajowej przez podróżniczą, aż do politycznej i wojennej. Jest to również niezwykły przekrój samych autorów, których sylwetki barwnie nakreślane są we wstępach do każdego z reportaży. Kto by się spodziewał, że reportaże pisał już Władysław Reymont, albo jakim talentem był młody Jerzy Urban. W końcu, zbiór stanowi również niezwykły przegląd stylów pisania reportaży, ukazujący jak różne formy wyrazu kryje w sobie ten gatunek literacki.
Przy tak rozległej antologii można by się obawiać pewnej monotonii i przesytu. Na szczęście nic bardziej mylnego – jest to fascynujący kalejdoskop zdarzeń, miejsc i ludzi, który poznaje się bez uczucia znużenia. Wiele uznania dla Mariusza Szczygła i zespołu redakcyjnego.

Wielopłaszczyznowy wymiar poznawczy tej książki jest nie do przecenienia. Po pierwsze, to fascynująca podróż przez czas i przestrzeń. Krótkie formy reportaży (czasem wyłącznie fragmenty większych całości) sprawiają, że czyta się je w szybkim tempie, bez uczucia zmęczenia, czy znużenia. Duża w tym zasługa zróżnicowanej tematyki, od obyczajowej przez podróżniczą, aż do...

Po kilku pierwszych stronach obawiałem się, że sentymentalna i ciepła aura w jakiej utrzymana jest ta opowieść okaże się na dłuższą metę nużąca. Na szczęście, Gepard, chodź to bez wątpienia saga rodzinna, unika typowych dla tego rodzaju literatury mielizn. Główna tego zasługa, to precyzyjny i przemyślany język, jakim posługuje się autor. Błyskotliwe opisy, sądy i frazy wywołują u czytelnika uznanie i ten rodzaj satysfakcji, który towarzyszy nam kiedy ktoś w inteligentny sposób zamyka skomplikowaną rzeczywistość w kilku trafnych zdaniach. Co za tym idzie, książkę czyta się nie dla samej fabuły, a raczej dla przyjemności obcowania z pewną atrakcyjnie zaprezentowaną mądrością.

Po kilku pierwszych stronach obawiałem się, że sentymentalna i ciepła aura w jakiej utrzymana jest ta opowieść okaże się na dłuższą metę nużąca. Na szczęście, Gepard, chodź to bez wątpienia saga rodzinna, unika typowych dla tego rodzaju literatury mielizn. Główna tego zasługa, to precyzyjny i przemyślany język, jakim posługuje się autor. Błyskotliwe opisy, sądy i frazy...