Jesteśmy społecznością, która kocha książki

,,Przebudzona" jest ósmym tomem cyklu "Dom Nocy", napisanym przez P.C. Cast i Kristin Cast - matkę i córkę. Ten wyróżniający się pisarski duet zaskoczył mnie w tej części... bardzo zaskoczył.
W książce jest dużo, naprawdę dużo sprzecznych emocji, jednak największy zamęt ujawnia się na końcu. Cieszę się, że nadal ważną rolę grają byki - jasność, oraz ciemność. Powiązania z mitologiami dają ciekawy efekt :) Coraz częściej pokazywana jest również Nyks, z czego bardzo się cieszę :) Napłakałam się ze szczęścia i ze smutku. Moim zdaniem, każda następna część DN jest coraz lepsza. Miejmy nadzieję, że w ,,Przeznaczonej" autorki również będą tak świetnie grały na emocjach. Jest jednak jedno 'ale' : niektóre sytuacje są po prostu... naciągane. Bohaterzy zachowują się przewidywalnie i sztucznie. Nie mówię, że cała książka jest tak napisana, jednak w niektórych momentach mam ochotę przewinąć kilka kartek i dopiero czytać. Oby takich rozdziałów było jak najmniej :)

,,Przebudzona" jest ósmym tomem cyklu "Dom Nocy", napisanym przez P.C. Cast i Kristin Cast - matkę i córkę. Ten wyróżniający się pisarski duet zaskoczył mnie w tej części... bardzo zaskoczył.
W książce jest dużo, naprawdę dużo sprzecznych emocji, jednak największy zamęt ujawnia się na końcu. Cieszę się, że nadal ważną rolę grają byki - jasność, oraz ciemność. Powiązania z...

Przeczytałam... i nie wiem co zrobić ze swoim życiem. N A J L E P S Z A jak dotychczas część. Ciągle coś się dzieje, czytelnik nigdy się nie nudzi. Jednak zakończenie jest tak niespodziewane, że po przeczytanie zaparło mi dech w piersiach. Płacz ze smutku, jak i ze szczęścia :)

Przeczytałam... i nie wiem co zrobić ze swoim życiem. N A J L E P S Z A jak dotychczas część. Ciągle coś się dzieje, czytelnik nigdy się nie nudzi. Jednak zakończenie jest tak niespodziewane, że po przeczytanie zaparło mi dech w piersiach. Płacz ze smutku, jak i ze szczęścia :)

Obaw przed przeczytaniem "Idź, postaw wartownika" z mojej strony było mnóstwo, bo przez internet przewijało się ogrom raczej średnich opinii na temat tego dzieła, wiele osób również żałowało przeczytania owej lektury. I szczerze powiem wam, iż nie dziwię się, że są osoby, które wolałaby usunąć z pamięci wszystko to, co Harper Lee zrobiła na początku, bo przecież to "Idź, postaw wartownika" powstało jako pierwsze, a "Zabić drozda" to efekt jego licznych przeróbek. Radziłabym jednak najpierw przeczytać "Zabić drozda", a dopiero potem "Idź, postaw wartownika", gdyż taka kolejność (to strasznie masochistyczne, wiem) przyniesie o wiele większy ból. Inaczej tego nazwać nie potrafię, ta książka po prostu boli, ponieważ jej bohaterów się kocha i ciężko jest pogodzić się z tym, co przyniósł im los. Dlatego sięgając po tę powieść najlepiej od razu nastawić się na to, że Harper Lee cios za ciosem łamać nam będzie serce.

,,Przyjaciele, Jean Louise, potrzebują cię najbardziej wtedy, gdy są w błędzie. Nie jesteś im potrzebna, gdy racja znajduje się po ich stronie."

"Idź, postaw wartownika" to kompletnie inne ukazanie wykreowanych przez Lee postaci oraz samego Maycomb, które przeszło ogromną przemianę. Typowy rasizm, choć ciągle czyha się po kątach, nie jest teraz na pierwszym planie - to polityka gra główne skrzypce. Główny konflikt przejawia się tu pomiędzy zwolennikami nadania Murzynom pełni praw obywatelskich, a przeciwnikami. I uwierzcie mi, że wasze początkowe poglądy podczas lektury zostaną wystawione na próbę, bo sensowne argumenty, co zaskakujące, moim zdaniem były po obu stronach.

A jednak, pomimo tego, iż nie mogłam się pogodzić z całym tym złem, które spotkało Jean Louise, Atticusa, Jema, Calpurnię, zakochałam się w "Idź, postaw wartownika" i nie żałuję, że ją przeczytałam. To właśnie ona umacnia wszystkie wartości, jakie chciała przekazać nam autorka, a także jej niezwykły talent. I warto było czekać 55 lat na premierę kontynuacji losów Skaut Finch, bo okazała się ona równie fenomenalna, co "Zabić drozda", za to dojrzalsza i trudniejsza. Jean Louise została poddana wręcz torturom, musiała zmierzyć się z bolesną rzeczywistością i zacząć prawdziwie widzieć świat, który ją otacza. Zrozumiała, że nie poradzi sobie bez wartownika, jakim jest sumienie, że to nim powinna się kierować. Dojrzała na tyle, by stwierdzić, iż wieczne poleganie na autorytecie ojca nie jest dobre, a to odmieniło ja całkowicie.

,,Nie odróżniasz kolorów, Jean Louise. Zawsze tak było i zawsze będzie. Dostrzegasz tylko niektóre różnice dzielące ludzi: w wyglądzie, w inteligencji, w charakterze i tak dalej. Nikt cię jednak nie nauczył spoglądania na nich jako członków tej czy innej rasy, a dziś, gdy rasa to temat dnia, nadal nie potrafisz myśleć takimi kategoriami. Widzisz po prostu ludzi."

Cała gama bohaterów okazała się kompletnie nieidealna, wręcz pełna ówczesnych wad. Otwarte zakończenie jak najbardziej zadowala. To dzieło na pewno dołączy niedługo do wszystkich klasyków literatury, nie wyobrażam sobie innego wyjścia. Ciągła walka bieli z czernią złości i szokuje, poddaje w wątpliwość wszystkie wcześniejsze opinie pojawiające się na kartach książek Lee. Choć Atticus przeszedł na rasistowską stronę, ciężko mi było nie zgodzić się z nim chociażby w tej kwestii: na tak ważną rzecz jak obywatelstwo każdy powinien sobie zasłużyć.
Harper Lee, jak mogłaś nas zostawić ze świadomością, iż nie dowiemy się niczego więcej?

,,- Teraz zrobię to, co każda młoda, świeża, biała, chrześcijańska dziewica z Południa powinna uczynić, gdy czuje się niedysponowana.
- Co takiego?
- Położę się do łóżka."

Obaw przed przeczytaniem "Idź, postaw wartownika" z mojej strony było mnóstwo, bo przez internet przewijało się ogrom raczej średnich opinii na temat tego dzieła, wiele osób również żałowało przeczytania owej lektury. I szczerze powiem wam, iż nie dziwię się, że są osoby, które wolałaby usunąć z pamięci wszystko to, co Harper Lee zrobiła na początku, bo przecież to...