Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Porządna opowieść kryminalna z amerykańskim rozmachem, ze wszystkimi wątkami, które sprawiają, że choć sama zbrodnia nas nie dotyczy, angażujemy się w historię jakby była nasza. Kapitan Marchewa pozamiatał.

Porządna opowieść kryminalna z amerykańskim rozmachem, ze wszystkimi wątkami, które sprawiają, że choć sama zbrodnia nas nie dotyczy, angażujemy się w historię jakby była nasza. Kapitan Marchewa pozamiatał.

Epickie starcie z udziałem ulubionych postaci z serii. Majstersztyk fantastyki. Uwielbiam wątek Babci W.

Epickie starcie z udziałem ulubionych postaci z serii. Majstersztyk fantastyki. Uwielbiam wątek Babci W.

Minęły trzy dni od kiedy skończyłam lekturę Lalki i wciąż nie mogę pogodzić z tym, że się skończyła. Wżyłam się, wgryzłam w życie bohaterów dzięki znakomitej narracji autora. Długość książki także wpłynęła na moje do niej przywiązanie. Och, jakaż ona była cudowna! Pod każdym względem!
Świat przedstawiony zbudowany w mój ulubiony sposób - mimochodem, z wielu punktów widzenia, bez nakierowywania czytelnika na konkretne opinie czy odczucia. Z palety uczuć sami wybieramy jakimi obdarzymy poszczególne miejsca czy bohaterów. Bohaterowie - główne postacie także rysowane są drobiazgowo lecz nie wprost. Poznajemy je z ust i przemyśleń innych ludzi. Uwielbiam ten sposób opisu. Jest naturalny i ponownie pozwala na wolność w odbiorze treści.
Fabuła, choć rozbudowana, klei się w każdym calu. Nawet najmniejsze wydarzenia nie pozostają bez znaczenia. Każda cegiełka, z których zbudowana jest opowieść, odnajduje swoje przeznaczenie, w którymś z rozwiązań wątków.
Wspaniałe dzieło! Dawno nie przeczytałam tak dobrej powieści! Tak gęsto i precyzyjnie utkanej z tak prawdziwym przesłaniem! Ach, żałość, że to już koniec...

Minęły trzy dni od kiedy skończyłam lekturę Lalki i wciąż nie mogę pogodzić z tym, że się skończyła. Wżyłam się, wgryzłam w życie bohaterów dzięki znakomitej narracji autora. Długość książki także wpłynęła na moje do niej przywiązanie. Och, jakaż ona była cudowna! Pod każdym względem!
Świat przedstawiony zbudowany w mój ulubiony sposób - mimochodem, z wielu punktów...

Ukochane Wiedźmy! Wzór cnót niewieścich!

Ukochane Wiedźmy! Wzór cnót niewieścich!

Wspaniała, przesycona życiową mądrością i złożona opowieść. Moim zdaniem najlepsza z powieści Jane Austen.
Kreacja głównej postaci jest majstersztykiem w wykonaniu autorki. Fabuła umiejscawia Annę w pozycji antybohaterki - jest nieważna z punktu widzenia świata przedstawionego, a tymczasem, wraz z biegiem opowieści, sprawia, że bez niej świat ten zatrząsłby się w posadach. Ta nieszablonowa kreacja sprawiła, że silnie przywiązałam się do głównej bohaterki, widząc w niej nienachalną heroinę dnia codziennego - wzór do naśladowania - cichy w swej mądrości, żarliwy w swych uczuciach, skromny wobec niewątpliwych swoich zasług.
Och, ukochana lektura!

Wspaniała, przesycona życiową mądrością i złożona opowieść. Moim zdaniem najlepsza z powieści Jane Austen.
Kreacja głównej postaci jest majstersztykiem w wykonaniu autorki. Fabuła umiejscawia Annę w pozycji antybohaterki - jest nieważna z punktu widzenia świata przedstawionego, a tymczasem, wraz z biegiem opowieści, sprawia, że bez niej świat ten zatrząsłby się w posadach....

Znakomita opowieść o tym, co zrobić aby uczynić swoje życie bardziej skomplikowanym.
Historia kształtowania charakteru i wchodzenia w dorosłość z całym orszakiem niepokojów, trudności i niedostatków. Opowieść o tym, że życie to sztuka wyboru, a prawdziwe szczęście można osiągnąć decydując się na nie, bezkompromisowo.

Znakomita opowieść o tym, co zrobić aby uczynić swoje życie bardziej skomplikowanym.
Historia kształtowania charakteru i wchodzenia w dorosłość z całym orszakiem niepokojów, trudności i niedostatków. Opowieść o tym, że życie to sztuka wyboru, a prawdziwe szczęście można osiągnąć decydując się na nie, bezkompromisowo.

Po raz pierwszy przeczytałam ją przed dziewięcioma laty i mogę z całą pewnością powiedzieć, że teraz przyjęłam ją zupełnie inaczej.
Złożona, pełna wewnętrznych zależności, a przy tym spójna, co nie jest częstą cechą romantycznej prozy. Dzięki temu nie pozwala się nudzić. Jest także mądra i pouczająca w swych rozważaniach nad istotnością wartości uniwersalnych.
Myślę, że powszechny pozytywny odbiór tej książki może mieć swoje źródło w głównej postaci - otwartość i bezczelność Lizzy, łamiącej wiele zasad ówczesnej etykiety sprawia, że bohaterka staje się nam, współczesnym, wiele bliższa niż pozostałe kreacje Austen. Ta pozostanie mi bliską na długie lata.

Po raz pierwszy przeczytałam ją przed dziewięcioma laty i mogę z całą pewnością powiedzieć, że teraz przyjęłam ją zupełnie inaczej.
Złożona, pełna wewnętrznych zależności, a przy tym spójna, co nie jest częstą cechą romantycznej prozy. Dzięki temu nie pozwala się nudzić. Jest także mądra i pouczająca w swych rozważaniach nad istotnością wartości uniwersalnych.
Myślę, że...

Od wielu lat czytam Wiedźmikołaja w okolicy Bożego Narodzenia: raz po polsku, raz w oryginale. Choć tłumaczenia pana Cholewy są najlepsze pod słońcem (!), lektura oryginału przynosi wrażenie czytania innej książki. Przyjemność jest podwójna, bo niektóre nazwy własne odkrywa się na nowo, a żarty słowne są bardziej czytelne. Pratchetta w oryginale polecam gorąco!

Od wielu lat czytam Wiedźmikołaja w okolicy Bożego Narodzenia: raz po polsku, raz w oryginale. Choć tłumaczenia pana Cholewy są najlepsze pod słońcem (!), lektura oryginału przynosi wrażenie czytania innej książki. Przyjemność jest podwójna, bo niektóre nazwy własne odkrywa się na nowo, a żarty słowne są bardziej czytelne. Pratchetta w oryginale polecam gorąco!

Zastanawiająca jak wszystkie książki Lewisa.
Tym razem opowiada nam on o drodze z piekła do nieba. Autobusem.
Zarówno w piekle jak i w przedsionkach nieba główny bohater - dusza mężczyzny - spotyka dusze przeróżnych ludzi. Ludzi, których znamy, których i my spotykamy. Tamtejsi bohaterowie to swoisty wachlarz ludzkich osobowości.
Wracając do miejsca akcji - podróż zaczyna się w piekle - gdzie ląduje większość i gdzie wielu zostaje. To ogromne miasto spowite w cieniu wiecznego zmroku, zastygłe w czasie, który minął już zachód słońca a jeszcze nie dotarł do nocy, w czasie gdy wszystkie cienie są jeszcze cienistsze niż cienie nocne, kiedy uliczne światła nie grają jeszcze na budynkach a kolorowe wystawy sklepów nie cieszą oka mimo światełek i neonów.
Tutejsi ludzie uciekają od siebie, kłócą się, nie mogą znieść swojej wzajemnej obecności w związku z czym dusze rozbudowują miasto, przeprowadzając się coraz dalej i dalej, w nieskończone zakątki piekielnego miasta. Nie zdając sobie z tego sprawy oddalają się od pewnego pozornie nieważnego punktu, potrzebnego im do wyzwolenia z kajdan wiecznego nieszczęścia, jakim jest przystanek autobusowy.
Poczytajcie, dobre, naprawdę dobre.

Zastanawiająca jak wszystkie książki Lewisa.
Tym razem opowiada nam on o drodze z piekła do nieba. Autobusem.
Zarówno w piekle jak i w przedsionkach nieba główny bohater - dusza mężczyzny - spotyka dusze przeróżnych ludzi. Ludzi, których znamy, których i my spotykamy. Tamtejsi bohaterowie to swoisty wachlarz ludzkich osobowości.
Wracając do miejsca akcji - podróż zaczyna...

Niesamowita. Ponadczasowa.
Nadaje odmienną perspektywę.
Raz na zawsze uczy postrzegać rzeczywistość od tej drugiej strony, od podszewki, od wnętrzności.
Niezapomniana.

Niesamowita. Ponadczasowa.
Nadaje odmienną perspektywę.
Raz na zawsze uczy postrzegać rzeczywistość od tej drugiej strony, od podszewki, od wnętrzności.
Niezapomniana.

Piękna, liryczna, niosąca ze sobą esencję życia przepełnionego pasją, bezdennej czeluści strachu i szczęścia po granice bólu.

Piękna, liryczna, niosąca ze sobą esencję życia przepełnionego pasją, bezdennej czeluści strachu i szczęścia po granice bólu.