Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Młody wrażliwy chłopak, wojna u bram rodzinnego miasta, pobór do wojska, oddziały, w których średnia przeżycia żołnierza wynosi 2 tygodnie. Chęć przetrwania, przeżycia, lęk przed wojną z jednej strony, a z drugiej miłość do matki, chęć pozostania w ojczyźnie, wstyd przed byciem tchórzem. Z takimi dylematami mierzy się alter ego autora w tej mającej wątki biograficzne, ale jednak będącej fikcją literacką powieści. Przynajmniej w jednej z wielu prowadzonych równolegle, przeplatających się narracji. Ten artystyczny zabieg pozwala nam spojrzeć na daną sytuację jednocześnie z kilku perspektyw, bo w powieści przeplata się dziennik głównego bohatera pisany już po jego emigracji z Bośni, w trakcie wojny, a także trzecioosobowa narracja, która przedstawia dzieciństwo, działania wojenne. Mnogość narracji, różne perspektywy komplikują lekturę, ale czynią ją jeszcze bardziej fascynującą, głębszą, życie bohatera składa się z odłamków, takich na jakie rozpadają się moździerzowe granaty w trakcie bombardowań.

Samych opisów wojny jest niewiele. Wielostronicowych opisów rzezi brak. Sama wojna kończy się w 1995 roku, a dziennik bohatera datowany jest na lata po 2000 roku. To przeraża. Ani emigracja, ani upływające lata nie pozwalają uciec przed wojną i jej konsekwencjami. Destrukcja siana przez wojnę bardzo subtelnie, niemalże niezauważalnie wkrada się w psychikę młodego chłopaka, jego matki, w jego życie rodzinne. Brak tutaj kul wrogich sił rozłupujących bohaterowi głowę, ale nawet upływ kilku lat i emigracja, czas i przestrzeń nie są w stanie uronić go od wojny.

Świetny profil psychologiczny. Ciekawa narracja. Barwne opisy. Niestety totalny brak pomysłu, na zakończenie książki, które jest bardzo sztuczne, nużące, ciągnie się w nieskończoność, przez co książka wiele traci.

Młody wrażliwy chłopak, wojna u bram rodzinnego miasta, pobór do wojska, oddziały, w których średnia przeżycia żołnierza wynosi 2 tygodnie. Chęć przetrwania, przeżycia, lęk przed wojną z jednej strony, a z drugiej miłość do matki, chęć pozostania w ojczyźnie, wstyd przed byciem tchórzem. Z takimi dylematami mierzy się alter ego autora w tej mającej wątki biograficzne, ale...

Jako fan Lema jestem szczerze rozczarowany tą biografią. Przede wszystkim autor nie wykazał się ani dociekliwością, ani pracowitością. Większość zaprezentowanych informacji zaczerpnięta została z już wydanych i każdemu czytelnikowi dostępnych źródeł - 2 wywiadów rzek przeprowadzonych kolejno przez:Fiałkowskiego i Beresia; z autobiograficznej książki Lema Wysoki Zamek; z dziennika przyjaciela Lema - Szczepańskiego. Biografia jest niejako kompilacją powyższych publikacji ze sporą domieszką sugestii gdzie i jakie wątki biograficzne w powieściach Lema dostrzega Orliński. Gdzie praca dziennikarska, nowe dokumenty, nowi rozmówcy, świadkowie, cokolwiek do tej pory niewydanego?

Z powyższych powodów książka przyjmuje formę ciągnących się całymi stronami cytatów z każdemu fanowi Lema dobrze książek, głównie wyżej wymienionych.

Autor streszcza w bardzo obszerny sposób wiele książek Lema, co również jest zbędne, bo nie zawsze są tam wątki autobiograficzne.

Te dwie kwestie powodują, że książka puchnie do ponad 400 stron, ale nie dowiemy się z niej o takich smaczkach, z życia codziennego, jakie każdego fana ciekawią: jakie filmy Lem lubił, jaką muzykę, jakie powieści czytał, jak poznał swoją żonę i jak ich związek się kształtował itd.

Orlińśki żartobliwie mówi o lemologach, z pewnością z ich publikacji korzystał i obszernie ich dzieła cytował, ale go do lemologów zaliczać nie mogę - brak pogłębionych własnych badań.

Jako fan Lema jestem szczerze rozczarowany tą biografią. Przede wszystkim autor nie wykazał się ani dociekliwością, ani pracowitością. Większość zaprezentowanych informacji zaczerpnięta została z już wydanych i każdemu czytelnikowi dostępnych źródeł - 2 wywiadów rzek przeprowadzonych kolejno przez:Fiałkowskiego i Beresia; z autobiograficznej książki Lema Wysoki Zamek; z...

Autor książki koncentruje się na sporze między teorią ewolucji i teorią inteligentnego projektu uznając tą konfrontację za centralną konfrontację w świecie naukowym i przekładając te spory na kwestie religii. Bezzasadnie.

Jeżeli w biologii zaakceptowalibyśmy teorię inteligentnego projektu, to pojawia się z marszu pytanie o status innych nauk - fizyki, chemii itd. Są to nauki bardziej podstawowe i dlaczego tam nie jest w pierwszej kolejności poszukiwany ślad inteligentnego projektanta?

Książka pełna jest insynuacji, a autor wedle własnego uznania wkłada w usta Darwina i Newtona dowolne słowa, myśli, a nawet bez cienia wątpliwości uznaje, że Darwin zaznajomiony z osiągnięciami genetyki i biologii molekularnej stałby się kreacjonistą. Taki ton insynuacji niczym niepodpartych jest permanentny.

Przywoływani są naukowcy wierzący w kreacjonizm, ale są to kazusy, a nie osoby licznie w nauce występujące, a takie wrażenie chciałby zbudować autor.

Autor książki koncentruje się na sporze między teorią ewolucji i teorią inteligentnego projektu uznając tą konfrontację za centralną konfrontację w świecie naukowym i przekładając te spory na kwestie religii. Bezzasadnie.

Jeżeli w biologii zaakceptowalibyśmy teorię inteligentnego projektu, to pojawia się z marszu pytanie o status innych nauk - fizyki, chemii itd. Są to...