Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niedawno miałam okazję czytać poprzedni tom serii, który raczej nie przypadł mi do gustu. Ale zachęcona losami Liz, która pojawiała się sporadycznie w Until November, postanowiłam dać drugą szanse autorce. I jak było? Może nie wybitnie, ale ciut lepiej.
To gorący romans z nutką dramatyzmu i bohaterami, którzy są zmuszeni borykać się z różnego sortu problemami. Czytało mi się dosyć szybko i przyjemnie, ale czasami miałam wrażenie, że kilka scen jest niepotrzebnie wepchniętych do fabuły i wiele nie wnosiły do rozwoju akcji.
Tym razem miałam do czynienia z kolejnym bratem Mayson. Całe ich grono miało ogromne branie wśród kobiet. Nic dziwnego, w końcu jego wygląd zapierał dech w piersiach. No przynajmniej większości. Trevor, choć zaborczy i natarczywy, miał swoją drugą stronę, która bardzo przypadła mi do gustu: zakochanie sprawiało, że robił się czuły i romantyczny. Był w stanie zrobić wszystko dla osoby, która stała się wybranką jego serca. Co do Liz, to była typową nieśmiałą, ale za to piękną szarą myszką z ciężką przeszłością, która wpływała na jej obecne życie. Chociaż jej charakter raczej nie skłaniał do szaleństw, to trzeba przyznać, że czasami potrafiła pokazać pazurki.
To typowy romans, więc nie mogło zabraknąć miłosnych wzlotów i upadków, które śledziłam z zaciekawieniem. To relacja pełna obaw i niepewności. Krucha a zarazem mająca zadatki na wspólne szczęście przez całe życie. Jedyny minus to sceny erotyczne praktycznie jedna po drugiej i to przez drugą połowę książki. Autorka nieco przesadziła z ich ilością, ale sądząc po dawnym stylu życia Trevora – nie potrafił się bez tego obejść nawet na chwilę.
Podsumowując, Until Trevor to lekki i momentami gorący romans pomiędzy niezwykle przystojnym Trevorem, a nieśmiałą i piękną Liz. Może to nic, co już wcześniej nie zostało napisane, ale czytało się całkiem szybko, nawet pomimo kilku wlekących się scen. Książka wypadła nieco lepiej na tle poprzedniczki, ale to nadal nic nadzwyczajnego. Taka lekka historia miłosna na jeden wieczór. Powinna się spodobać raczej oddanym fankom romansów, którym nie przeszkadzają schematy.

Niedawno miałam okazję czytać poprzedni tom serii, który raczej nie przypadł mi do gustu. Ale zachęcona losami Liz, która pojawiała się sporadycznie w Until November, postanowiłam dać drugą szanse autorce. I jak było? Może nie wybitnie, ale ciut lepiej.
To gorący romans z nutką dramatyzmu i bohaterami, którzy są zmuszeni borykać się z różnego sortu problemami. Czytało mi...

Szczerze powiedziawszy, to byłam bardzo sceptycznie nastawiona do tej książki. Już sam tytuł nieco odpychał, ale jednocześnie wywoływał uśmiech na mojej twarzy. Natomiast opis mnie zaciekawił i ostatecznie zadecydowałam się ją przeczytać. Muszę przyznać, że jestem mile zaskoczona, bo spodobała mi się bardziej, niż mogłam oczekiwać. Ale dlaczego Pan Wyposażony zyskał moje uznanie?
Humor. Już pierwsza strona sprawiła, że nie mogłam powstrzymać uśmiechu i nie schodził on z mojej twarzy niemal do końca. Tego zdecydowanie brakuje mi w romansach. Gdyby każdy książkowy bohater miał tyle dystansu do siebie, myślę, że nie istniałoby coś takiego jak irytujące postacie. Mamy do czynienia z historią miłosną, która jest tak naprawdę czymś nieoczekiwanym. Bo w końcu zakochanie się w przyjacielu powinno być regułą nie do złamania, prawda?
Przed takimi dylematami stają bohaterowie książki. Można by pomyśleć, że Spencer jako playboy, który ceni własną niezależność i nie potrafi zaangażować się w stały związek, nie będzie miał problemów z oddzieleniem zwykłego udawania od prawdziwych uczuć. Właśnie za to go polubiłam. Że oprócz poczucia humoru, miał w sobie pewną niejednoznaczność. Niby wieczny singiel, ale otwarty na coś innego. Charlotte również zyskała moją sympatię. To piękna i niezależna kobieta, dzielnie zmagająca się z mężczyzną, który na zawsze zaprzepaścił jej szanse na szczęście.
Wątek romantyczny był jednym z ciekawszych elementów. Z zainteresowaniem śledziłam stopniowe zmiany, jakie zachodziły w Spencerze. Jego postrzeganie miłości uległo gwałtownej zmianie. Czasami jednak bywa, że trzeba zadbać o coś więcej niż tylko to, co się ma w spodniach. Ważne było serce... i ta silna potrzeba uszczęśliwienia drugiej osoby, jej nieustannego towarzystwa. Nie mogło zabraknąć również gorących momentów, ale również odrzuceń i ciągłej niepewności w uczuciach.
Podsumowując, Pan Wyposażony to typowy romans, w którym przyjaźń z czasem zamienia się w coś znacznie bardziej intensywnego. Ta książka może nie jest żadnym oszałamiającym dziełem, ale czytało mi się ją naprawdę przyjemnie. Jest ciepła, przepełniona humorem, ale również z nutką pikanterii. Spencer nie raz potrafił wywołać uśmiech na mojej twarzy swoimi zabawnymi odzywkami i przemyśleniami. Nie dajcie się zwieść odpychającemu tytułowi. To taka lektura na jeden wieczór: lekka, wesoła, ale również wciągająca.

Szczerze powiedziawszy, to byłam bardzo sceptycznie nastawiona do tej książki. Już sam tytuł nieco odpychał, ale jednocześnie wywoływał uśmiech na mojej twarzy. Natomiast opis mnie zaciekawił i ostatecznie zadecydowałam się ją przeczytać. Muszę przyznać, że jestem mile zaskoczona, bo spodobała mi się bardziej, niż mogłam oczekiwać. Ale dlaczego Pan Wyposażony zyskał moje...

To typowy romans w królewskim wydaniu. Jednakże nie ma tu koron i złota, ale są bracia Royal, którzy tworzą własne zasady. Ze względu na swoje nazwisko byli powszechnie uwielbiani przez szkolną społeczność. Momentami miałam wrażenie, że prowadzą jakieś dyktatorskie rządy nad innymi dzieciakami. Oczywiście wyłączając Ellę (kto by się domyślił, prawda?). Górowały intrygi, szalone obsesje i zepsucie. Cała rodzina Royalów okazała się nieźle pokręcona.
Kreacja postaci miała trochę do życzenia. Bawiła mnie infantylność głównej bohaterki. Jej niektóre wypowiedzi sprawiały, że tylko wywracałam oczami. W jednej chwili tancerka w klubie nocnym, a już chwilę potem uczennica prestiżowej szkoły pod ostrzałem nienawistnych spojrzeń braci Royalów. Odważna, nieprzejmująca się opinią innych, a jednocześnie bez przerwy pakująca się w kłopoty. Za to wszyscy Royalowie byli bardzo do siebie podobni. Najbardziej moją uwagę zwrócić Reed. Najbardziej pociągający i niebezpieczny. Co oznaczało, że potrafił tyko ranić.
Wątek romantyczny okazał się całkiem interesujący. Pojawił się motyw zakazanej miłości. Szczerze to nie do końca rozumiem osób, które z własnej woli pchają się w trudne związki, ale niektórych po prostu do tego ciągnie. Nie zabrakło intensywnych wrażeń, bolesnych odrzuceń, czy niespodziewanych uczuć. To taka pierwsza, niemająca nic z niewinności miłość. Szczególnie po przeczytaniu ostatnich stron. Mam wrażenie, że zakończenie to jakiś żart.
Podsumowując, Papierowa księżniczka to opowieść o intrygach i zepsuciu bogatych ludzi. To również typowy zakazany romans, z nieco infantylną główną bohaterką. Na zmianę się śmiałam i zastanawiałam, kiedy Ella powie wreszcie coś mądrego. Książka nie jest zła, ale do ideału dużo jej brakuje. Ot tak, lekka opowieść z rodzaju: przeczytaj, pośmiej się, zapomnij. Jeśli ktoś lubi gorące historie miłosne, ma wolny wieczór i szuka czegoś mało wymagającego, to może się spodobać. Dla mnie okazała się raczej średnia.

To typowy romans w królewskim wydaniu. Jednakże nie ma tu koron i złota, ale są bracia Royal, którzy tworzą własne zasady. Ze względu na swoje nazwisko byli powszechnie uwielbiani przez szkolną społeczność. Momentami miałam wrażenie, że prowadzą jakieś dyktatorskie rządy nad innymi dzieciakami. Oczywiście wyłączając Ellę (kto by się domyślił, prawda?). Górowały intrygi,...