Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękna opowieść o miłości, która na swojej drodze spotyka przeszkody.
Znakiem rozpoznawczym książki niech będzie ironiczny humor, jaki autorka serwuje czytelnikom, wiara w to, że przeciwieństwa jednak się przyciągają, a ten, który pozornie jest złym, ma jaśniejszą stronę. Świetna książką, która - jak zapowiada autorka - będzie miała swoją kontynuację!
Polecam.

Piękna opowieść o miłości, która na swojej drodze spotyka przeszkody.
Znakiem rozpoznawczym książki niech będzie ironiczny humor, jaki autorka serwuje czytelnikom, wiara w to, że przeciwieństwa jednak się przyciągają, a ten, który pozornie jest złym, ma jaśniejszą stronę. Świetna książką, która - jak zapowiada autorka - będzie miała swoją kontynuację!
Polecam.

Jakub Rojalski dawno sięgnął dna. Własnej duszy, człowieczeństwa, pragnień, odczuć. Od tamtej pory na nowo budował swoje życie, pielęgnując każdą chwilę, każdy moment, kiedy zastanawiał się nad tym, czy będzie jeszcze potrafił odciąć się od przeszłości. (…) to przeszłość zaprojektowała jego przyszłość.


Rodzimy się, mając zaprojektowane życie. Nie każdy miał szczęście na starcie, ale wraz z upływem czasu mogliśmy zdecydować, w co zostaną przekłute doświadczenia z dzieciństwa. Kiedy do Jakuba Rojalskiego los wyciągnął rękę, on chwycił ją i podążył drogą, która wydawała się lepsza niż dotychczasowe życie. Rzeczywistość okazała się brutalna, a to, od czego wcześniej uciekał, stało się jego przekleństwem, jego piętnem.

Piętno Midasa Agnieszki Lingas-Łoniewskiej przenosi czytelnika do romantyczno – kryminalnego Wrocławia, w świat mafii, długów, które zawsze muszą zostać spłacone. Pięknej i czystej miłości, brutalnej rzeczywistości, oraz przeszłości, która upomni się o głównego bohatera w najmniej oczekiwanym momencie. Czytelnik podczas lektury nie raz zada sobie pytanie: czy można być dobrym, będąc jednocześnie złym i bezwzględnym człowiekiem? Czy można żyć równocześnie w dwóch tak odległych światach? Czy doświadczając zła, można nie być nim przesiąkniętym? Jak wiele może znieść człowiek, żeby w końcu zawalczyć o siebie?

Twórczość Agnieszki Lingas-Łoniewskiej nacechowana jest niezwykłymi emocjami, wpijającymi się w czytelnika głęboko - nawet tego sceptycznego nie pozostawiając obojętnym. Ważnym elementem jej prozy jest szczegółowy reaserch nadający powieści realny wymiar. To dowód na to, jak wiele pracy pisarka wkłada w tworzenie historii, którą przedstawia czytelnikom. W Piętnie Midasa zachwyca równoległe prowadzenie kilku wątków, które w końcowym etapie powieści łączą się, i tym razem autorka pozwala zadecydować czytelnikowi, w jaki sposób ma zakończyć się historia Midasa.

Jakub Rojalski dawno sięgnął dna. Własnej duszy, człowieczeństwa, pragnień, odczuć. Od tamtej pory na nowo budował swoje życie, pielęgnując każdą chwilę, każdy moment, kiedy zastanawiał się nad tym, czy będzie jeszcze potrafił odciąć się od przeszłości. (…) to przeszłość zaprojektowała jego przyszłość.


Rodzimy się, mając zaprojektowane życie. Nie każdy miał szczęście na...

Człowiek to tylko jedna z wielu form istnienia, wszystkie formy chcą istnieć, a najwyższą formą życia jest wolność, dzięki której człowiek może być człowiekiem, chmura chmurą, a bambus bambusem.

Dorrigo Evans jest człowiekiem sukcesu. Jest znakomitym chirurgiem, ma wspaniałą żonę, dzieci. Kobiety darzą go uwielbieniem, które skwapliwie wykorzystuje. Jednak on sam nie czuje się szczęściarzem. Przeszłość kładzie się cieniem na mężczyźnie, bowiem Dorrigo kiedyś kochał. Kochał miłością szaloną i piękną, a jednak niemożliwą do spełnienia. Kiedy zostaje osadzony w japońskim obozie, każdego dnia walczył o ocalenie siebie i podlegających mu żołnierzy. Okrutne warunki, w jakich przyszło żyć jeńcom, zmaganie się z głodem, brutalnym traktowaniem oraz chorobami odbiły się na całym ich przyszłym życiu. Takie przeżycia muszą pozostawić ślad, wszak jestem częścią wszystkiego, com przeżył.

O tym, jak wiele barw ma miłość, samotność i śmierć Richard Flanagan pisze w najnowszej powieści Ścieżki północy, uhonorowanej w 2014 roku nagrodą The Man Booker Prize. I nie będzie to żadnym nadużyciem, jeśli stwierdzę, że oto mam przed sobą powieść wielką. Tak wspaniałą, że obojętnie co napiszę i jak pięknych słów będę starała się użyć, nie uda mi się oddać jej charakteru. Flanagan nazwał nienazwane, ubrał w słowa najbardziej okrutne czyny, które człowiek może zrobić drugiemu człowiekowi. Mimo to, jednak nie osądza, choć przecież mógłby, bo to wszystko zdarzyło się naprawdę, to wszystko zdarzyło się jego ojcu - numerowi 335.

Czym jest bohaterstwo i hart ducha w obliczu bezsilności? Dla wielu współwięźniów Dorrigo jest bohaterem, ale on czuje do siebie wstręt, że nie mógł dla nich zrobić więcej. I kiedy pozbawieni nadziei odchodzą, on może tylko godnie ich pożegnać. Jak niezbadana jest psychika ludzka, która bestialskiego kata zmienia w przykładnego obywatela, czułego ojca i kochającego męża. Flanagan z wielką dbałością o detale opisuje życie obozowe, uderzając czytelnika boleśnie, ukazując w ten sposób czym jest, a czym nie jest człowieczeństwo. I wreszcie przepiękna, choć tragiczna miłość, która nie znajdując ujścia zamienia się w samotność i wieczne poszukiwania. Tak substytutu uczucia, jak i zrozumienia siebie oraz innych.

Emocje towarzyszące czytaniu tego dzieła są niepowtarzalne i tak potężne, że przytłaczają i zagnieżdżają się najgłębiej, jak to tylko możliwe. Piękno języka pisarza wspaniale oddał Maciej Świerkocki, tłumacząc powieść. Powieść, która traktuje chwilami o brzydocie, w istocie będąc czystym pięknem.

Na tym świecie chodzimy po dachu piekła oglądając kwiaty

ISSA

Człowiek to tylko jedna z wielu form istnienia, wszystkie formy chcą istnieć, a najwyższą formą życia jest wolność, dzięki której człowiek może być człowiekiem, chmura chmurą, a bambus bambusem.

Dorrigo Evans jest człowiekiem sukcesu. Jest znakomitym chirurgiem, ma wspaniałą żonę, dzieci. Kobiety darzą go uwielbieniem, które skwapliwie wykorzystuje. Jednak on sam nie czuje...