Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zdecydowanie najlepsza część z trylogii.

Zdecydowanie najlepsza część z trylogii.

Dużo lepsza niż pierwsza część - dostajemy szamańskie rytuały, inicjację oraz dawkę smacznego humoru (czego nie było w pierwszym tomie). Witkacy jest bardziej okiełznany niż w poprzedniej części i próżno szukać żartów przyprawiających o ciarki żenady. Jest kilka błędów logicznych i momentami opisy są zbyt rozwleczone, nie zostawiając czytelnikowi żadnych wątpliwości co autorka chciała przekazać. Mimo to dobrze się bawiłam - jak ktoś jest obecnie w trakcie Szamańskiego blues - przeczytajcie i idźcie do drugiego tomu. Jest zdecydowanie lepiej.

Dużo lepsza niż pierwsza część - dostajemy szamańskie rytuały, inicjację oraz dawkę smacznego humoru (czego nie było w pierwszym tomie). Witkacy jest bardziej okiełznany niż w poprzedniej części i próżno szukać żartów przyprawiających o ciarki żenady. Jest kilka błędów logicznych i momentami opisy są zbyt rozwleczone, nie zostawiając czytelnikowi żadnych wątpliwości co...

Książka jest podzielona na dwa tomy/księgi/działy, tj. Szamański blues i Bossa Nova dla Szamana. I żeby opinia była fair pozostaje nic innego jak ocenić każdą z tych części oddzielnie. Zacznijmy jednak od tego, że moją pierwszą książką tej autorki była "Cud Miód Malina" przy której się fantastycznie bawiłam, więc jak tylko zobaczyłam okładkę szamańskiej serii to bez zastanowienia ją kupiłam.
I tak - nie czytałam książek o Dorze Wilk, a miałam wrażenie to jest nierozerwalna część pierwszej części i czułam się zagubiona, bo nie wiedziałam kim jest ta dziewczyna, co robi i skąd Ti jest tak fantastyczna, że każdy chwali jaka jest niesamowita. Poza tym wzmianki o starszyźnie, alfie itd - mało co jest wyjaśnione i naprawdę zastanawiasz się czy czegoś nie pominąłeś.
*Szamański blues - zacznijmy od plusów: historia kryminalistyczna ciekawa, śledztwo, rekonesans o co chodzi, odkrywanie historii i pozbywanie się istoty z zaświatów. Te fragmenty były dobre i czekałam na nie z utęsknieniem, bo było ich co kot napłakał. Większą część tego "tomu" stanowi wzdychanie do Konstancji jej sarnich oczu (o matulu ile można to pisać), czerwonego płaszczyka, pięknej figury, fantazji bohatera i przede wszystkim chamskie odzywki i bardzo albo to bardzo irytujący Witkacy vel Piotr. Może taki był zamysł i autorka chciała, żeby szaman wkurzał. Dla mnie te dialogi i bezczelne gadki były tak męczące, że kilka razy chciałam po prostu książkę odłożyć a Piotra kopnąć w szanowne cztery litery. Ta część jest słabsza: 4/10.
*Bossa Nova dla Szamana - ten dział jest zdecydowanie lepszy. Podobał mi się fakt, że zajęliśmy się faktycznie magią i duchami, a nie kobietami i ich wyglądem. Tłumaczenie energii, zawiłości magicznych, pokazanie zdolności bohaterów - żałuję, że cała książka nie jest tylko o tym, bo na pewno spędziłabym milej czas i z niecierpliwością sięgała po kolejny tom. Tutaj takie 6/10 więc średnia wychodzi 5/10.
Liczę, że kolejne części traktują o szamanie i jego umiejętnościach, ścieżce rozwoju i nauki a nie o tym która z pań znowu zwija się jak kociak, a która ma sarnie oczy i czerwone kaloszki. I bardzo czekam na rozwój postaci Sępa, bo on tutaj jest chyba najlepszą zagadką i stworzeniem o którym chce wiedzieć więcej.

Książka jest podzielona na dwa tomy/księgi/działy, tj. Szamański blues i Bossa Nova dla Szamana. I żeby opinia była fair pozostaje nic innego jak ocenić każdą z tych części oddzielnie. Zacznijmy jednak od tego, że moją pierwszą książką tej autorki była "Cud Miód Malina" przy której się fantastycznie bawiłam, więc jak tylko zobaczyłam okładkę szamańskiej serii to bez...