Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W górach jest coś intymnego. Nikt nie krzyczy na szczycie z radości. Człowiek sobie posiedzi, popatrzy, zrobi kilka zdjęć [...] Góry mają w sobie coś magicznego, człowiek nie zje, nie dośpi, pachnie coraz gorzej, ale nie chce przestać się wspinać. W górach liczy się tylko tu i teraz. Nikt nic ode mnie nie chce, telefon nie dzwoni, a ja czuję, że z każdym krokiem przekraczam granicę swoich możliwości. Kiedy na początku wspinaczki człowiek stoi przed szczytem i patrzy na potężną górę, czuje się przytłoczony. Kiedy patrzy na tę samą górę już po zejściu- jest dumny i ma wrażenie, że może osiągnąć wszystko...

W górach jest coś intymnego. Nikt nie krzyczy na szczycie z radości. Człowiek sobie posiedzi, popatrzy, zrobi kilka zdjęć [...] Góry mają w sobie coś magicznego, człowiek nie zje, nie dośpi, pachnie coraz gorzej, ale nie chce przestać się wspinać. W górach liczy się tylko tu i teraz. Nikt nic ode mnie nie chce, telefon nie dzwoni, a ja czuję, że z każdym krokiem przekraczam gra...

-Nie chodź sama do lasu - powiedział mi kiedyś pewien drwal. -Nie boję się lasu - odparłam. - Las jest cichy, spokojny.. Cóż złego jest w lesie? -Ludzie to wilcy! Unikaj ludzi w lesie! -Więc ludzi bać się mam, nie lasu..

-Nie chodź sama do lasu - powiedział mi kiedyś pewien drwal. -Nie boję się lasu - odparłam. - Las jest cichy, spokojny.. Cóż złego jest w lesie? -Ludzie to wilcy! Unikaj ludzi w lesie! -Więc ludzi bać się mam, nie lasu..

Kiedy jest tak bardzo,bardzo źle,to musisz przesunąć sobie horyzont.Nie możesz myśleć tylko o tym, że następnego dnia trzeba wstać i ćwiczyć,żeby dojść do jakiejś tam formy.Musisz spojrzeć na tyle daleko,żeby odzyskane sprawności było tylko nic nieznaczącym etapem,bo prawdziwy cel leży znacznie dalej.A w zasadzie wyżej..

Kiedy jest tak bardzo,bardzo źle,to musisz przesunąć sobie horyzont.Nie możesz myśleć tylko o tym, że następnego dnia trzeba wstać i ćwiczyć,żeby dojść do jakiejś tam formy.Musisz spojrzeć na tyle daleko,żeby odzyskane sprawności było tylko nic nieznaczącym etapem,bo prawdziwy cel leży znacznie dalej.A w zasadzie wyżej..

(...) kiedy Ty wreszcie przestaniesz się bać i zaczniesz żyć?

(...) kiedy Ty wreszcie przestaniesz się bać i zaczniesz żyć?

Czasami zastanawiam się, dlaczego zamiast leżeć w eleganckim spa i uczestniczyć w rautach, wolę się szlajać, taplać w błocie, marznąć, znosić niewygody? Chyba po prostu to jest moja droga do szczęścia. Tylko skrajne zmęczenie, pokonanie własnych słabości i sił natury daje mi radość i zadowolenie. (...) W górach można zmęczyć się do granic wytrzymałości albo wręcz je przekroczyć i wtedy może już nie wystarczyć sił na zejście do bazy... Właśnie to jest fascynujące - zmobilizowanie organizmu w sytuacji ekstremalnej do wysiłku, o który nigdy się nie podejrzewałam. (...) Jestem przekonana, że tylko w skrajnej sytuacji można poznać prawdę o sobie, dotknąć czegoś niebanalnego - potęgi drzemiącej w każdym człowieku. Żeby jednak tak się stało, trzeba w tę potęgę uwierzyć właśnie wtedy, kiedy jest się na samym dnie.Kiedy wydaje się, że to już koniec, że pomiędzy nami i naszymi marzeniami rozciąga się przepaść nie do przebycia.

Czasami zastanawiam się, dlaczego zamiast leżeć w eleganckim spa i uczestniczyć w rautach, wolę się szlajać, taplać w błocie, marznąć, znosić niewygody? Chyba po prostu to jest moja droga do szczęścia. Tylko skrajne zmęczenie, pokonanie własnych słabości i sił natury daje mi radość i zadowolenie. (...) W górach można zmęczyć się do granic wytrzymałości albo wręcz je przekroczyć...

Robimy krok, a po nim następny. Podnosimy oczy na grymas i uśmiech świata. Myślimy. Działamy. Czujemy. Dodajemy nasze małe znaczenie do fal dobra i zła, które zalewają świat i cofają się. Ciągniemy nasze krzyże w nadziei, że dotrwamy do następnej nocy. Niesiemy nasze odważne serca w obietnicę nowego dnia. Z miłością: namiętnym poszukiwaniem prawdy innej niż nasza. Z pragnieniem: czystą, niewysłowioną tęsknotą za zbawieniem. Bo dopóki los czeka, żyjemy dalej. Niech nam Bóg pomoże. Niech nam Bóg wybaczy. Żyjemy dalej.

Robimy krok, a po nim następny. Podnosimy oczy na grymas i uśmiech świata. Myślimy. Działamy. Czujemy. Dodajemy nasze małe znaczenie do fal dobra i zła, które zalewają świat i cofają się. Ciągniemy nasze krzyże w nadziei, że dotrwamy do następnej nocy. Niesiemy nasze odważne serca w obietnicę nowego dnia. Z miłością: namiętnym poszukiwaniem prawdy innej niż nasza. Z pragnieniem...

I mógłbym tak patrzeć i patrzeć. To są te chwile, dla których się wspinamy, walczymy ze swoimi słabościami. Mierzymy się z tym, co teoretycznie jest bezsensowne i z logicznego punktu widzenia po prostu głupie. Truizm. Teraz dochodzi jednak do mnie, ja cenne są owe chwile, w których góry pokazują nam swoją prawdziwą twarz. Niedostępną na fotografiach. Nie do zaobserwowania podczas długich, kilkugodzinnych marszów dolinami. Chwile, w których spotykamy prawdziwą duszę gór. Ulotną zjawę. Trwające kilka sekund spojrzenie, lecz wieczne wspomnienie w sercu.

I mógłbym tak patrzeć i patrzeć. To są te chwile, dla których się wspinamy, walczymy ze swoimi słabościami. Mierzymy się z tym, co teoretycznie jest bezsensowne i z logicznego punktu widzenia po prostu głupie. Truizm. Teraz dochodzi jednak do mnie, ja cenne są owe chwile, w których góry pokazują nam swoją prawdziwą twarz. Niedostępną na fotografiach. Nie do zaobserwowania podcz...

Żyła na skroni pulsuje tak silnie, że mam wrażenie, że zaraz coś z niej wyskoczy. Dookoła dnieje. Wyraźnie widzę, że jestem już grubo ponad koronami ostatnich drzew. Teraz już tylko łąka. I kilka głazów. Chyba sobie odsapnę na jednym z nich. Zdejmuję plecak i opieram go o zimny kamień. Prostuję się i... Tak już zostaję. Dopiero teraz widzę, gdzie dotarłem. Pokazały się... No nie umiem... Nie wiem jak... Nie potrafię tego opisać. Może faktycznie lepiej zrobi to za mnie ta cisza... Prawdziwa i głęboka. Taka, jaką czuję wkoło siebie teraz. Stanowi najlepsze dopełnienie tego, co widzę. Ta cisza to... muzyka gór. Wspaniały koncert. Genialny spektakl. Bez suflera. Doskonały i jakże surowo piękny.

Żyła na skroni pulsuje tak silnie, że mam wrażenie, że zaraz coś z niej wyskoczy. Dookoła dnieje. Wyraźnie widzę, że jestem już grubo ponad koronami ostatnich drzew. Teraz już tylko łąka. I kilka głazów. Chyba sobie odsapnę na jednym z nich. Zdejmuję plecak i opieram go o zimny kamień. Prostuję się i... Tak już zostaję. Dopiero teraz widzę, gdzie dotarłem. Pokazały się... No ni...

W górach liczy się tylko tu i teraz, zapomina się o codziennych problemach. Dla umysłu to absolutne oczyszczenie.

W górach liczy się tylko tu i teraz, zapomina się o codziennych problemach. Dla umysłu to absolutne oczyszczenie.

Nie warto tak żyć. Zamykać się w kajdanach obowiązków. Zastanówcie się chwilę: ile czynności, które wykonujecie każdego dnia, jest na was wymuszonych? Czy to jest wolność? Czy to jest to, czego naprawdę oczekujecie? Wy nawet na postawienie sobie takiego pytania nie macie czasu. Wiem, co mówię. Bywam czasem na dole, w mieście. Nikt nie słucha. Nie ma ciszy. Nie ma ciszy...

Nie warto tak żyć. Zamykać się w kajdanach obowiązków. Zastanówcie się chwilę: ile czynności, które wykonujecie każdego dnia, jest na was wymuszonych? Czy to jest wolność? Czy to jest to, czego naprawdę oczekujecie? Wy nawet na postawienie sobie takiego pytania nie macie czasu. Wiem, co mówię. Bywam czasem na dole, w mieście. Nikt nie słucha. Nie ma ciszy. Nie ma ciszy...