Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka to wyzwanie, które zdecydowanie warto podjąć. Mnogość wątków, pomiędzy którymi autor chaotycznie przeskakuje potrafi wręcz zirytować, ale zdecydowanie opłaca się przez to przebrnąć. Warsztat autora wszystko wynagradza, poza tym dzięki temu zabiegowi opowieść Adriana wydaje się jeszcze bardziej autentyczna.

Ta książka to wyzwanie, które zdecydowanie warto podjąć. Mnogość wątków, pomiędzy którymi autor chaotycznie przeskakuje potrafi wręcz zirytować, ale zdecydowanie opłaca się przez to przebrnąć. Warsztat autora wszystko wynagradza, poza tym dzięki temu zabiegowi opowieść Adriana wydaje się jeszcze bardziej autentyczna.

Mocna, szokująca, dająca do myślenia. Przerażająca jest myśl, że niektóre ortodoksyjne dążenia partii obecnie rządzącej w Polsce mogą prowadzić do podobnych skutków. Fakt, że książka była pisana w latach 80', a wciąż jest w jakimś stopniu realna, przeraża jeszcze bardziej.

Mocna, szokująca, dająca do myślenia. Przerażająca jest myśl, że niektóre ortodoksyjne dążenia partii obecnie rządzącej w Polsce mogą prowadzić do podobnych skutków. Fakt, że książka była pisana w latach 80', a wciąż jest w jakimś stopniu realna, przeraża jeszcze bardziej.

Cień wiatru czytałam po raz pierwszy parę lat temu, na studiach, i już wtedy książka wywarła na mnie spore wrażenie. Teraz, przy okazji premiery Labiryntu Duchów postanowiłam odświeżyć sobie cykl o Cmentarzu Zaginionych Książek. To była świetna decyzja, na szczęście cała fabuła wyleciała mi z głowy i mogłam z czytania czerpać ogromną przyjemność. Przypomniał mi się wspaniały, finezyjny język Zafona i jego zdolność do opisywania wszystkiego w sposób, o jakim mogę tylko pomarzyć. Zazwyczaj w tak kwiecistych opisach łatwo o patos i przesadę, ale w wypadku Zafona wszystko mieści się w ramach dobrego smaku. Co prawda nie mam porównania do oryginału, ale wierzę, że tłumacz również wykonał dobrą robotę. Bardzo brakuje mi takiej zabawy słowem w innych współczesnych "bestsellerach". Poza tym znowu zauroczyła mnie Barcelona, a marzenia o podróży do stolicy Hiszpanii odżyły. Na nowo polubiłam Fermina, jego humor i cięty język. Przypomniałam sobie zawiłą fabułę pełną głębokich emocji i ciekawych wątków.

Zdecydowanie książka nadal zasługuje na miano jednej z moich ulubionych pozycji, nie straciła na wartości na przestrzeni tych paru lat. Tym bardziej nie mogę doczekać się lektury najnowszej części.

Cień wiatru czytałam po raz pierwszy parę lat temu, na studiach, i już wtedy książka wywarła na mnie spore wrażenie. Teraz, przy okazji premiery Labiryntu Duchów postanowiłam odświeżyć sobie cykl o Cmentarzu Zaginionych Książek. To była świetna decyzja, na szczęście cała fabuła wyleciała mi z głowy i mogłam z czytania czerpać ogromną przyjemność. Przypomniał mi się...