Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zło za­wsze ma to do sie­bie, że łatwo się do niego przy­zwy­cza­ić, a każdy z nim kon­takt, nawet naj­mniej­szy, bru­dzi czło­wie­ka i czyni go złym. Dla­te­go jest ono cho­ro­bą za­kaź­ną i na­le­ży się trzy­mać od niego z da­le­ka. Nie wcho­dzi się ze złem w dys­ku­sje ani w szem­ra­ne so­ju­sze. Ale w ła­grze od zła można uciec je­dy­nie w śmierć. A Sofja bar­dzo chcia­ła żyć. Trzy­ma­ła się życia zę­ba­mi i pa­zu­ra­mi. I ro­bi­ła w ła­grze rze­czy, o któ­rych nie chcia­ła roz­my­ślać, bo po­żar­ło­by ją su­mie­nie. Za­my­ka­ła oczy i uszy, za­my­ka­ła serce. Tego każdy może się bar­dzo szyb­ko na­uczyć.

Zło za­wsze ma to do sie­bie, że łatwo się do niego przy­zwy­cza­ić, a każdy z nim kon­takt, nawet naj­mniej­szy, bru­dzi czło­wie­ka i czyni go złym. Dla­te­go jest ono cho­ro­bą za­kaź­ną i na­le­ży się trzy­mać od niego z da­le­ka. Nie wcho­dzi się ze złem w dys­ku­sje ani w szem­ra­ne so­ju­sze. Ale w ła­grze od zła można uciec je­dy­nie w śmierć. A Sofja bar­dzo chcia­ła ż...

Ilekroć odłożywszy książkę, snuć zaczniesz nić własnych myśli, tylekroć książka zamierzony cel osiąga.

Ilekroć odłożywszy książkę, snuć zaczniesz nić własnych myśli, tylekroć książka zamierzony cel osiąga.

No właśnie. Bo to jest niewyobrażalne. Chaos i anarchia, i ciągła walka o władzę. Zarówno oparta na systemie republikańskim demokracja, jak i państwo, którego obywateli łączy jedynie przynależność etniczna, to relikty, dobre może dla czasów plemiennych, ale nie dla nowoczesnego społeczeństwa. Jedyną przyszłością dla człowieka jest rój. Wszyscy równi, pod zwierzchność jednej władzy, jak u pszczół.

No właśnie. Bo to jest niewyobrażalne. Chaos i anarchia, i ciągła walka o władzę. Zarówno oparta na systemie republikańskim demokracja, jak i państwo, którego obywateli łączy jedynie przynależność etniczna, to relikty, dobre może dla czasów plemiennych, ale nie dla nowoczesnego społeczeństwa. Jedyną przyszłością dla człowieka jest rój. Wszyscy równi, pod zwierzchność jednej wła...

Zu­peł­nie jak leśna ćma, praw­da? Na przy­kład taka bar­czat­ka so­snów­ka. Przy­sia­da na korze i prze­sta­jesz ją wi­dzieć. Można prze­stać zwra­cać na sie­bie uwagę. Być nie­po­zor­nym. Nie­zau­wa­ża­nym. Nie­waż­nym. To nie jest nie­wi­dzial­ność. Nie ma w tym magii. Po pro­stu wszy­scy cię igno­ru­ją.

Zu­peł­nie jak leśna ćma, praw­da? Na przy­kład taka bar­czat­ka so­snów­ka. Przy­sia­da na korze i prze­sta­jesz ją wi­dzieć. Można prze­stać zwra­cać na sie­bie uwagę. Być nie­po­zor­nym. Nie­zau­wa­ża­nym. Nie­waż­nym. To nie jest nie­wi­dzial­ność. Nie ma w tym magii. Po pro­stu wszy­scy cię igno­ru­ją.