Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Hania, dziewczyna po zerwanych zaręczynach i Bartosz, który męczy się w związku, spotykają się przypadkowo w ciemnym pokoju. Zaczynają rozmawiać, szczerze, z głębi serca. Okazuje się, że wiele ich łączy, ale co się wydarzy kiedy zapala się światła? Spotkają się jeszcze, czy ta znajomość nie ma szans na kontynuację, tego dowiecie się z książki.
Historia bardzo fajnie ukazana, choć w tle rozgrywa się tragedia rodziców, dziecka i bliskich ich osób. Do czego zdolny jest posunąć się człowiek, żeby osiągnąć cel? Tego dowiecie się z historii Bartosza i jego narzeczonej Angeliki. Jaki wpływ tych dwoje ma na życie Hani?
Naprawdę polecam powieść, żeby wiedzieć do czego mogą doprowadzić nasze zachowania, jeśli będziemy zbyt pobłażliwi i jak ważna jest przyjacielska dłoń w trudnych momentach.

Hania, dziewczyna po zerwanych zaręczynach i Bartosz, który męczy się w związku, spotykają się przypadkowo w ciemnym pokoju. Zaczynają rozmawiać, szczerze, z głębi serca. Okazuje się, że wiele ich łączy, ale co się wydarzy kiedy zapala się światła? Spotkają się jeszcze, czy ta znajomość nie ma szans na kontynuację, tego dowiecie się z książki.
Historia bardzo fajnie...

Joanna nasza bohaterka, kobieta z przeszłością czyli po rozwodzie, mieszkająca z synkiem. Jej życie jest statyczne i chyba mam wrażenie, że aż nudne, do czasu. Jeden dzień zaczyna zmieniać życie jak i samą bohaterkę. Przez mały poranny wypadek, musi zmienić totalnie fryzurę, tego samego dnia psuje jej się samochód i tak trafia na Szramę. Tych kilka zbiegów okoliczności namiesza w życiu Asi.
Oczywiście dziewczyna może liczyć na pomoc przyjaciół Oli i Saszy, mamy czy mądrego synka.
Dużo zaskakujących wątków, jak chociażby osoba Katarzyny czy Jarosława.
W książce zawarta jest mądra sugestia, żeby nie osądzać człowieka po pozorach, bo można się nieźle zdziwić.
Bardzo podobała mi się zmiana Joanny, jej wyjście ze skorupy i pojęcie za głosem serca, ostatnio sama staram się tak robić i pewnie dlatego polubiłam bohaterkę.
A co z tortem szpinakowym zapytajcie, jest i on, ale dlaczego się pojawia dowiecie się czytając powieść.
To jest moje drugie spotkanie z autorką i na pewno nie ostatnie, lekkie pióro i wciągająca fabuła, czego można chcieć więcej.
Aha a na taki bal jak opisany sama chętnie bym się wybrała.

Joanna nasza bohaterka, kobieta z przeszłością czyli po rozwodzie, mieszkająca z synkiem. Jej życie jest statyczne i chyba mam wrażenie, że aż nudne, do czasu. Jeden dzień zaczyna zmieniać życie jak i samą bohaterkę. Przez mały poranny wypadek, musi zmienić totalnie fryzurę, tego samego dnia psuje jej się samochód i tak trafia na Szramę. Tych kilka zbiegów okoliczności...

"Nie możesz zarazić się łuszczycą, więc spróbuj tolerancją." Takie hasło widnieje na tej książce, ale czy my wiemy o tym, że łuszczycą się nie zarazimy?
Nigdy nie zastanawiałam się nad łuszczycą, bo choroba, która niby mnie bezpośrednio nie dotyczy, ale co robimy jak widzimy osobę chorą? O tym też jest w książce.
Poznajemy historię Łukasza Wilka, jest to dwudziestoletni chłopak, chory właśnie na łuszczycę. Udaje się na oddział dermatologiczny celem zaleczenia. Nie chorował od urodzenia, choroba pojawiła się w dzieciństwie. A jak wiemy, jeśli ktoś się różni od innych to nie ma łatwego życia. Często taka osoba popada w kompleksy, których nie brakowało naszemu bohaterowi.
Podczas pobytu w szpitalu jako stały bywalec oddziału służy radą nowym pacjentom. W wolnych chwilach poszukuje znajomości w internecie. W ten właśnie sposób poznaje Lucy.
Po wyjściu ze szpitala, postanawiają się spotkać. Łukasz nauczony doświadczeniem, myślał, że jak dziewczyna go zobaczy, to będzie koniec znajomości. Jeszcze wtedy nie wiedział jak bardzo się mylił.
Chłopak poznał na swojej drodze kilka wspaniałych osób, które nie bały się go, a wręcz starały się pomóc.
Kto się pojawił na drodze Łukasza i jak mu pomógł zachęcam do lektury.
Na początku myślałam, że będę miała do czynienia z książką typowo medyczną, ale taka nie była, miło się rozczarowałam. Mało tego tak mnie pochłonęła historia Łukasza, że nie mogłam oderwać się.
Dużo się dowiedziałam o łuszczycą, o tym jak inni reagują na widok chorego człowieka, oraz jak "biedronki" się z tym czują.
Podczas czytania wspomnień chłopaka ze szkoły, czasami czułam się jakbym czytała o sobie i tak jak wspomniałam wcześniej nie mam problemów z łuszczycą, u mnie to były dodatkowe kilogramy, zawsze znajdzie się, ktoś kto znajdzie powód aby szydzić z innych, ale czy gorszych?
Uważam, że ta książka powinna znaleźć się w kanonie lektur szkolnych, aby wiecej ludzi wiedziało z czym musi mierzyć się chory na łuszczycę.

"Nie możesz zarazić się łuszczycą, więc spróbuj tolerancją." Takie hasło widnieje na tej książce, ale czy my wiemy o tym, że łuszczycą się nie zarazimy?
Nigdy nie zastanawiałam się nad łuszczycą, bo choroba, która niby mnie bezpośrednio nie dotyczy, ale co robimy jak widzimy osobę chorą? O tym też jest w książce.
Poznajemy historię Łukasza Wilka, jest to dwudziestoletni...