Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niech nikogo nie myli tytuł i okładka: to nie jest książeczka dla dzieci. Za niepozorną fasadą kryje się jedna z najlepszych pozycji o historii Chin dostępnych w języku polskim. Nie jest to może wielkie osiągnięcie, bo takich książek nie ma na rynku wiele. Nie umniejsza to jednak w żadnym stopniu wartości Ilustrowanej historii Chin. Przejrzystość prowadzenia narracji, mnogość dodatkowych przypisów przybliżających różne aspekty kultury chińskiej (często zajmujących całą stronę), całościowe wyłożenie dziejów Państwa Środka (aż do lat 90-tych, a starożytność wcale nie po łebkach), wrażliwość na tematykę społeczną, obecność osobnych akapitów poświęconych historii chińskich kobiet... można tak długo. Dla mnie jedyny minus to taki, że czasami brakuje tu polotu, pasji, jakichś odautorskich smaczków. Ale jest poprawnie i przydatnie, tak jak być powinno. (less) [edit]

Niech nikogo nie myli tytuł i okładka: to nie jest książeczka dla dzieci. Za niepozorną fasadą kryje się jedna z najlepszych pozycji o historii Chin dostępnych w języku polskim. Nie jest to może wielkie osiągnięcie, bo takich książek nie ma na rynku wiele. Nie umniejsza to jednak w żadnym stopniu wartości Ilustrowanej historii Chin. Przejrzystość prowadzenia narracji,...

Nigdy nie interesowałem się za bardzo literaturą przygodową, awanturniczą, łotrzykowską itp., głównie dlatego, że nie spodziewałem się w niej odnaleźć interesujących mnie wątków, a tym bardziej postaci. Powieść Piaseckiego to zdecydowanie zmieniła. Nocne wyprawy przemytników niesamowicie mnie wciągnęły.
Stało się to pewnie w dużym stopniu dzięki mistrzowsko nakreślonym przez autora świecie: lasy, wioseczki, meliny, chutory i inne kryjówki, a przede wszystkim Raków, malutkie białoruskie "agromiasteczko" (za Wikipedią), które wydaje się w książce miastem, które nie zasypia nigdy. Gospody, sklepiki, burdele, ciemne zaułki... działa to na wyobraźnię. I to wszystko bez przydługich opisów przyrody i tła społecznego, Piasecki maluje nam ten świat bez wysiłku, gdzieś na marginesie fabuły.
Chyba nawet bardziej ujęła mnie postać głównego bohatera: nie jest ani macho ani udający macho, wydaje się być bardzo autentyczny, posiada pewną wrażliwość, której nie spodziewalibyśmy się w takich realiach. Jestem trochę w szoku, jak bardzo byłem w stanie się utożsamić z kimś kto po nocach ganiał z pistoletem przez granicę sowiecką.
Po prawie 100 latach od publikacji "Kochanek..." nic a nic się nie zestarzał. Jako powieść przygodowa dla dorosłych sprawdza się świetnie. Przystępny, potoczny język i wartka akcja wciągają bez reszty. I nawet trochę kuszą do wyprawy na Białoruś...

Nigdy nie interesowałem się za bardzo literaturą przygodową, awanturniczą, łotrzykowską itp., głównie dlatego, że nie spodziewałem się w niej odnaleźć interesujących mnie wątków, a tym bardziej postaci. Powieść Piaseckiego to zdecydowanie zmieniła. Nocne wyprawy przemytników niesamowicie mnie wciągnęły.
Stało się to pewnie w dużym stopniu dzięki mistrzowsko nakreślonym...

Nie najlepiej się zestarzała ta książka. Drobiazgowe opisy polowań i przeżyć autora w ich trakcie są chyba dla przeciętnego współczesnego czytelnika zbyt odpychające. Deklarowana przez bohatera miłość do natury przegrywa z miłością własną, która każe mu zabijać zwierzęta dla rozrywki i podreperowania swojej samooceny. Wszelkie jego wymówki z dzisiejszego punktu widzenia wydają się żenujące.

Na innych frontach książka niestety również okazała się zawodem. Pisanie o małej, lokalnej społeczności na wsi zwykle trafia idealnie w mój gust, ale potrzeba do tego trochę albo realizmu magicznego albo epickiego zacięcia. Tu było raczej niezdecydowanie: czy może naświetlać tło społeczne, tło polityczne, może zrobić powieść psychologiczną, może historię o dorastaniu... wyszedł miszmasz i skończyło się z niedosytem w każdej z tych przegródek. Skakanie między wątkami i nuda. A szkoda, bo czas i miejsce niezwykle ciekawe a bohaterowie nietuzinkowi (może poza głównym, i w tym chyba tkwi sedno problemu...).

Nie najlepiej się zestarzała ta książka. Drobiazgowe opisy polowań i przeżyć autora w ich trakcie są chyba dla przeciętnego współczesnego czytelnika zbyt odpychające. Deklarowana przez bohatera miłość do natury przegrywa z miłością własną, która każe mu zabijać zwierzęta dla rozrywki i podreperowania swojej samooceny. Wszelkie jego wymówki z dzisiejszego punktu widzenia...