Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pana Adama poznaliśmy w 2022 r. podczas wycieczki po Zakynthos. Mając całkiem spore porównanie z przekonaniem stwierdziliśmy, że był najlepszym przewodnikiem, z jakim dotychczas mieliśmy styczność. Wiedza to jedno, ale klarowność wypowiedzi i umiejętność zainteresowania odbiorcy, który z przyjemnością chłonie przekaz, to już wyższa szkoła jazdy. Pasja wyczuwalna była na przysłowiowy kilometr, zatem sięgając po książkę współautorstwa p. Adama, spodziewałem się lektury tyleż pasjonującej, co zawierającej nietuzinkowe i szczere opowieści o greckiej codzienności. I nie zawiodłem się!
Żeby jednak nie było tak słodko, najpierw odrobina dziegciu. Trochę kuleje redakcja, która przepuściła parę błędów (na szczęście nie rażących). Drugi zarzut mam do objętości książki, która jest za krótka! Przeczytałem ją podczas jednej porannej posiadówki przy hotelowym basenie (tym razem na innej greckiej wyspie), a chciałoby się zdecydowanie więcej tych opowieści i anegdot z życia wziętych (jak choćby ze sprzedawcą materacy), bo na pewno autorzy mają ich na koncie bez liku. No, ale taki to wszak zarzut, który w gruncie rzeczy jest zaletą, świadczy bowiem po prostu o tym, że lektura "Wielkiego greckiego przekrętu" jest czystą przyjemnością.
Jeżeli ktoś chce w ciekawy sposób dowiedzieć się o Grekach rzeczy oczywistych, ale przede wszystkim także tych mniej "oklepanych", powinien tę książkę przeczytać. Dzięki niej zdecydowanie "pełniej" spędzało mi się urlop w tym kraju, a i naturę Greków jakby lepiej zacząłem rozumieć.

Pana Adama poznaliśmy w 2022 r. podczas wycieczki po Zakynthos. Mając całkiem spore porównanie z przekonaniem stwierdziliśmy, że był najlepszym przewodnikiem, z jakim dotychczas mieliśmy styczność. Wiedza to jedno, ale klarowność wypowiedzi i umiejętność zainteresowania odbiorcy, który z przyjemnością chłonie przekaz, to już wyższa szkoła jazdy. Pasja wyczuwalna była na...

Po tę książkę sięgnąłem w ciemno - wystarczył mi sam tytuł, bowiem gdy przypadkiem wysłuchałem reportażu radiowego o Stanisławie Leszczyńskiej wiedziałem, że muszę zgłębić temat jej niezwykłych przeżyć. Fakt, że jest to powieść, nieco osłabił mój entuzjazm, niemniej oczekiwania wciąż miałem wysokie. Niestety, książka ich nie spełniła.
Nie przypadła mi do gustu fabularyzowana forma, chaotyczny styl narracji, nad wyraz wysublimowane słownictwo we fragmentach poza-obozowych (które w ogóle były dla mnie najsłabszymi elementami całości), irytowało zbyt częste określanie Stanisławy Leszczyńskiej Mamą.
Największe wrażenie zrobił na mnie pierwszy rozdział, mocnych momentów w nim nie brakowało (nawet bardzo mocnych) i to właśnie na nie liczyłem najbardziej. Wówczas książkę czytało mi się zdecydowanie najlepiej. Im dalej, było jednak z tym gorzej. W sumie - tylko przeciętnie.

Po tę książkę sięgnąłem w ciemno - wystarczył mi sam tytuł, bowiem gdy przypadkiem wysłuchałem reportażu radiowego o Stanisławie Leszczyńskiej wiedziałem, że muszę zgłębić temat jej niezwykłych przeżyć. Fakt, że jest to powieść, nieco osłabił mój entuzjazm, niemniej oczekiwania wciąż miałem wysokie. Niestety, książka ich nie spełniła.
Nie przypadła mi do gustu...

Książka, którą czytałem z uciskiem w klatce piersiowej. Choć lektura pochłaniała, musiałem ją sobie dawkować, gdyż ładunek emocjonalny, jakie niosły ze sobą historie ocalałych kobiet, był ogromny.
Pięknie wydana, bogato ilustrowana, dzięki czemu bohaterki i ich rodziny stają się czytelnikowi bliższe. Przytaczane fragmenty obozowej poezji - przepięknie smutne. Zdjęcia krematoriów - przerażające. Niby to wszystko się zna, ale w zestawieniu z tymi opowieściami zyskuje jeszcze większą siłę rażenia. Oceniam na 10 za emocje, które ta lektura ze sobą niesie. Oraz za przypomnienie, jakie szczęście mamy żyjąc w obecnych czasach, a o czym zdarza nam się w naszym codziennym pędzie zapominać.

Książka, którą czytałem z uciskiem w klatce piersiowej. Choć lektura pochłaniała, musiałem ją sobie dawkować, gdyż ładunek emocjonalny, jakie niosły ze sobą historie ocalałych kobiet, był ogromny.
Pięknie wydana, bogato ilustrowana, dzięki czemu bohaterki i ich rodziny stają się czytelnikowi bliższe. Przytaczane fragmenty obozowej poezji - przepięknie smutne. Zdjęcia...