Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pięćdziesiąt twarzy Greya to dla mnie coś w rodzaju niezwykle żenującego żartu, który zyskał popularność dzięki ciągłym scenom erotycznym oraz głównym bohaterom, których styl i charaktery można określić jednym krótkim, aczkolwiek bardzo elokwentnym zdaniem: „Pożal się Boże". Całość przypomina trochę bajkę o kopciuszku w nieco pikantniejszej oraz modernizowanej wersji przeplatanej z masą pejczy, bondage'u, kosztownych prezentów oraz bezsensu. Jednak weźmy teraz głęboki oddech i zacznijmy od początku, czyli od naszej jakże inteligentnej panny — Anastazji Steele. Dziewczyna równie głupia co para butów, wiecznie niezdecydowana, chorująca najprawdopodobniej na schizofrenie w poważnym stadium i z ciągłym problemem rozpadania się na tysiąc kawałków. Już od pierwszych stron pałałem do niej czystą nienawiścią. Sposób, w jaki została ona opisana, jest po prostu komiczny, a o samym Greyu już nawet wolę nie mówić, bo to nic więcej jak płytki i myślący wyłącznie dolną częścią ciała idiota, mający się za rekina biznesu oraz łamacza kobiecych serc. W książce praktycznie nic ciekawego się nie dzieje. Fabuła jest nudna, bohaterowie są nudni, a jakikolwiek smaczek związany z kontrowersją seksu sadomasochistycznego, znika wraz z drugą jego sceną i szczerze nie wiem, dlaczego niektórzy tak się tym wszystkim podniecają.

Pięćdziesiąt twarzy Greya to dla mnie coś w rodzaju niezwykle żenującego żartu, który zyskał popularność dzięki ciągłym scenom erotycznym oraz głównym bohaterom, których styl i charaktery można określić jednym krótkim, aczkolwiek bardzo elokwentnym zdaniem: „Pożal się Boże". Całość przypomina trochę bajkę o kopciuszku w nieco pikantniejszej oraz modernizowanej wersji...