Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lubię noc. […] O trzeciej nad ranem można robić i mówić rzeczy, których nie da się robić czy mówić o trzeciej po południu.

Lubię noc. […] O trzeciej nad ranem można robić i mówić rzeczy, których nie da się robić czy mówić o trzeciej po południu.

Dlatego będzie ją chronił, ryzykując własne życie. To jego obowiązek. I będzie się nią zawsze opiekował. A to już miłość.

Dlatego będzie ją chronił, ryzykując własne życie. To jego obowiązek. I będzie się nią zawsze opiekował. A to już miłość.

- Mam po uszy twoich przemyśleń. […] Powiedz mi raczej co czujesz.

- Mam po uszy twoich przemyśleń. […] Powiedz mi raczej co czujesz.

Bo prawda wyglądała tak, że znacznie łatwiej można było obronić się przed wrogimi uczuciami, niż przed kulą z czterdziestki piątki.

Bo prawda wyglądała tak, że znacznie łatwiej można było obronić się przed wrogimi uczuciami, niż przed kulą z czterdziestki piątki.

Bo prawda wyglądała tak, że znacznie łatwiej można było obronić się przed wrogimi uczuciami, niż przed kulą z czterdziestki piątki.

Bo prawda wyglądała tak, że znacznie łatwiej można było obronić się przed wrogimi uczuciami, niż przed kulą z czterdziestki piątki.

Pamiętaj kochanie, kiedy śnisz o mnie, niech to będą piękne sny.

Pamiętaj kochanie, kiedy śnisz o mnie, niech to będą piękne sny.

Trzęsienia ziemi, powodzie, huragany. Skąd mogła wiedzieć, że można pocałunek umieścić w jednym rzędzie obok tak destrukcyjnych klęsk żywiołowych?

Trzęsienia ziemi, powodzie, huragany. Skąd mogła wiedzieć, że można pocałunek umieścić w jednym rzędzie obok tak destrukcyjnych klęsk żywioł...

Wydawało jej się, że całe życie czekała na takie pragnienia, na takie uczucia. Na drżenie – a jednocześnie siłę, oszołomienie – a zarazem jasność umysłu.

Wydawało jej się, że całe życie czekała na takie pragnienia, na takie uczucia. Na drżenie – a jednocześnie siłę, oszołomienie – a zarazem ja...

- Robię, co mogę, żeby teraz dać ci tę szansę – mruknął. - O co ci chodzi? Zaklął, a potem zerwał się na równe nogi i odwrócił. Oparł się rękami o ścianę i zaczął, bynajmniej nie łagodnie, walić w nią głową. - Co ty wyprawiasz – zawołała zmieszana, a zarazem zirytowana. - Biję głową o ścianę. Chyba to widać. – Urwał, z czołem opartym o deski. Patrząc na niego, pomyślała, że najwyraźniej nie tylko ona jest zestresowana. Chrząknęła głośno. - Boyd, czemu tłuczesz głową o ścianę? Zaśmiał się, przesunął dłonią po twarzy, po czym się odwrócił. - Nie mam pojęcia. To coś, co czuję się w obowiązku robić, odkąd cię poznałem.

- Robię, co mogę, żeby teraz dać ci tę szansę – mruknął. - O co ci chodzi? Zaklął, a potem zerwał się na równe nogi i odwrócił. Oparł się r...