Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czas nie jest tym, czym jest w istocie, tylko tym, jak się go odczuwa.

Czas nie jest tym, czym jest w istocie, tylko tym, jak się go odczuwa.

I znów zdarzył się ów cud na jawie, kiedy to otwiera się wnętrze i rozkwita kwiat o tysiącu płatków, kwiat obecności w świecie, z innymi ludźmi. Ani tak trudny, jak sądziła wcześniej, ani tak łatwy, jakim się teraz wydawał.

I znów zdarzył się ów cud na jawie, kiedy to otwiera się wnętrze i rozkwita kwiat o tysiącu płatków, kwiat obecności w świecie, z innymi lud...

Czasem człowiek po prostu spotyka kogoś i od razu wie, że jest z tym kimś bardzo blisko i ta osoba staje się bratem. - Nawet jeśli się o tym nie myśli, czuje się takie rzeczy. I w ogóle nie jest ważne, czy tamten drugi widzi to tak samo, czy nie - trzeba tylko okazać to uczucie. To jest Twój obowiązek. A potem człowiek czeka, co dostanie w zamian. taki jest układ.

Czasem człowiek po prostu spotyka kogoś i od razu wie, że jest z tym kimś bardzo blisko i ta osoba staje się bratem. - Nawet jeśli się o tym...

Nie wiemy, czego chcemy, a jednak ponosimy odpowiedzialność za to, czym jesteśmy - takie są fakty (Jean Paul Sartre).

Nie wiemy, czego chcemy, a jednak ponosimy odpowiedzialność za to, czym jesteśmy - takie są fakty (Jean Paul Sartre).

Jestem cały czas wzburzona, pobudzona emocjonalnie. Moje ciało mi mówi, że przedstawienie skończone. To rzeczywistość. I nie będę ani trochę szczuplejsza, a ni młodsza [...] i chcę być z kimś, kto potrafi jeszcze dostrzec mnie we mnie. I nie chcę być znienawidzona ani pogardzana za to, że się zmieniam... Wolałabym być sama. Nie chcę, żeby ktoś czuł do mnie pogardę za to, kim się stałam. Patrzyłam też, jak Ty się zmieniasz. I czuję, ze zrobiłam, co mogłam, żeby uszanować przeszłość i Ciebie, jakim byłeś i jakim jesteś teraz - ale Ty chcesz czegoś więcej, czegoś nowego. A ja nie mogę być nowa.

Jestem cały czas wzburzona, pobudzona emocjonalnie. Moje ciało mi mówi, że przedstawienie skończone. To rzeczywistość. I nie będę ani trochę...

Requiem Mozarta zaczyna się marszem w stronę wielkiej przepaści. Owa przepaść znajduje się za urwiskiem, którego człowiek nie widzi, dopóki nie stanie na samej jego krawędzi. W dole oczekuje nas śmierć. Nie wiemy, jak wygląda, jakie wydaje dźwięki ani jaki ma zapach. Nie wiemy, czy okaże się dobra, czy zła. Po prostu zmierzamy ku niej. Nasza wola to klarnet, a naszym krokom towarzyszą dźwięki skrzypiec. Im bliżej jesteśmy przepaści, tym silniejsze staje się nasze poczucie, że to, co nas tam czeka, okaże się przerażające. A jednak odczuwamy tę grozę jako swego rodzaju błogosławieństwo, jako dar. Nasz długa wędrówka nie miałaby sensu, gdyby nie ta przepaść na końcu. Patrzymy ponad urwiskiem: spada na nas lawina nieziemskich dźwięków. W dole jest wielki chór [...] Ten chór to zastępy niebieskie i zarazem armia szatana. To jednocześnie wszyscy ci ludzie, którzy w jakiś sposób na Ciebie wpłynęli podczas twego pobytu na ziemi: twoi liczni kochankowie, twoja rodzina, wrogowie [...] Zadaniem tego chóru jest dokonać osądu. [...] wyrok nie jest jeszcze pewny. To zaskakujące, jak dramatyczna okazuje się walka o twoją nędzną duszę.

Requiem Mozarta zaczyna się marszem w stronę wielkiej przepaści. Owa przepaść znajduje się za urwiskiem, którego człowiek nie widzi, dopóki ...

Widzę ostatnio bardzo wyraźnie, że nie żyłam dla żadnej idei ani nawet dla Boga - żyłam, bo kochałam właśnie tego człowieka. Jestem bardzo samolubna, naprawdę. Żyłam dla miłości. Nigdy nie interesowałam się moją rolą w świecie - w rodzinie tak, ale nie w świecie. Nie będę bronić mojego modelu życia, ale taka jest prawda.

Widzę ostatnio bardzo wyraźnie, że nie żyłam dla żadnej idei ani nawet dla Boga - żyłam, bo kochałam właśnie tego człowieka. Jestem bardzo s...

Mój tato był duchownym i to dzięki niemu Boże Narodzenie było dla mnie tak ważne, nawet nie w sensie religijnym. Ojciec myślał o nim, jako "nadziei na poprawę". Tak to tłumaczył. Było to coś w rodzaju przypomnienia, kim moglibyśmy być. Teraz się po prostu dostaje prezenty.

Mój tato był duchownym i to dzięki niemu Boże Narodzenie było dla mnie tak ważne, nawet nie w sensie religijnym. Ojciec myślał o nim, jako "...

Szansa - oświadczył Monty - jest prawem, ale nie darem. Na prawa trzeba zapracować. A szansa musi nadejść właściwymi kanałami. Inaczej system radykalnie się dewaluuje.

Szansa - oświadczył Monty - jest prawem, ale nie darem. Na prawa trzeba zapracować. A szansa musi nadejść właściwymi kanałami. Inaczej syste...