Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po końcówce 2 tomu czekałam na tę książkę jak na szpilkach. Tyle sobie wyobrażałam, a wyszła... za przeproszeniem dupa.
Motyw podróży między światami totalnie schrzaniony, zrobiony na odwal się, jak wszystko w tej książce. Maas miała takie możliwości, multiwersum mogło dać genialne pomysły i sytuacje, np. Rhys z ekipą walczą u boku Bryce. A czytając to, miałam wrażenie, że Maas już się nie chce. A z drugiej strony książka jest za długa, jest za dużo niepotrzebnych wątków, które można było pominąć bez szkody dla fabuły. Mniej więcej w połowie znudziłam się i czytałam już tylko z obowiązku, bez większych emocji. Zresztą o jakich emocjach tu mowa, skoro bohaterowie mają takiego plot armora, że wiadomo, że przeżyją. Nawet końcowe sceny z Bryce nie wywołały we mnie żadnych emocji, bo to już było.
Z bohaterami też się stało coś dziwnego. Generalnie każdy facet, który się pojawiał, czy to Hunt, Rhun czy Tharion koniec końców okazywał się pierdołą, którą musiała ratować jakaś Dzielna i Potężna Heroina. Z Hunta zrobił się pantofel bez charakteru, który leci za Bryce jak pies na smyczy. Zniknęła jakakolwiek chemia między nimi, zero, nadal nul. Mass próbowała to chyba jakoś posklejać scenami seksu, których nawet nie chciało mi się czytać. Tak samo Lidia i Rhun, którzy skakali od nienawidzę cię, nie wybaczę ci do kocham cię! I tak co chwilę. Sama Bryce zaś zrobiła się nie znośna. Arogancka, zarozumiała, bez krzty szacunku do kogokolwiek. Robi co chce, mówi co chce, nic nie wyjaśnia, nic nie konsultuje. Sama wie wszystko najlepiej. A jak ktoś próbuje ją krytykować albo stopować, mówić, że hola, dziewczyno, ogarnij się, my też tu jesteśmy, ona od razu wpada we wściekłość. No bo jak to? Ona jest najlepsza, jej nie można krytykować! Nie wspominając o jej kolejnych to mocach z tyłka. Serio, czekałam, aż Mass zrobi z niej boginię, która pierdnie i Asterii odlecą na orbitę.

Strasznie się zawiodłam na tej książce. Uwielbiam Maas, mam na półce wszystkie jej książki, ale po kolejną chyba już tak chętnie nie sięgnę. A szkoda.

Po końcówce 2 tomu czekałam na tę książkę jak na szpilkach. Tyle sobie wyobrażałam, a wyszła... za przeproszeniem dupa.
Motyw podróży między światami totalnie schrzaniony, zrobiony na odwal się, jak wszystko w tej książce. Maas miała takie możliwości, multiwersum mogło dać genialne pomysły i sytuacje, np. Rhys z ekipą walczą u boku Bryce. A czytając to, miałam wrażenie, że...

Jakakolwiek ciekawa akcja w tej książce to początek i koniec. Przez cały środek Alina tylko snuje się z kąta w kąt, biadoli, stęka i przeżywa. I nie robi nic. Chociaż nie, przepraszam, jednak robi - stwarza problemy z niczego. Naprawdę, w tej książce były sytuacje, które dało się rozwiązać zwykłą szczerą rozmową. Np. dlaczego od razu nie powiedziała Malowi o wizjach Zmrocza (Darklinga)? Wystarczyło tylko porozmawiać. Chyba jedynymi ekscytującymi momentami w tym tomie były chwile, kiedy na scenie pojawiał się Darkling. Jestem w trakcie czytania trzeciego tomu i coraz bardziej łapię się na tym, że chociaż jest czarnym charakterem, to jego lubię najbardziej i nawet mu kibicuję!
Naprawdę średni tom i jak do tej pory średnia seria. Może trzecia część jakoś się zrehabilituje. Zdecydowanie "Szóstka wron" i "Królestwo kanciarzy" jest o wiele lepsze.

Jakakolwiek ciekawa akcja w tej książce to początek i koniec. Przez cały środek Alina tylko snuje się z kąta w kąt, biadoli, stęka i przeżywa. I nie robi nic. Chociaż nie, przepraszam, jednak robi - stwarza problemy z niczego. Naprawdę, w tej książce były sytuacje, które dało się rozwiązać zwykłą szczerą rozmową. Np. dlaczego od razu nie powiedziała Malowi o wizjach Zmrocza...

W moim odczuciu pozycja średnia. Historia przewidywalna i prosta, próżno w niej szukać w jakichś większych zwrotów akcji i zaskoczeń. Bohaterowie przez całą książkę pojawiają się w scenie nie wiadomo skąd, ale akurat w idealnym momencie, by pomóc głównej heroinie. Drażnił mnie też styl pisarski autorki. Język jest niby ładny, ale książka napisana jest krótkimi zdaniami w stylu "Słońce wzeszło. Była rosa. Zrobiło się ciepło.". Poza tym często akcja kończyła się zdaniem, a od następnego akapitu okazuje się, że bohaterowie są w zupełnie innym miejscu i czasie. To wprowadza chaos i można się pogubić. Często tez trzeba się domyślać, o kim autorka pisze, bo nagle wyskakuje z jakimś imieniem, które nie padło ani razu przy wprowadzeniu postaci lub dialog poprowadzony jest w taki sposób, że dopiero po jakimś czasie dowiadujemy się, z kim rozmawia Marena. Książka jest za krótka na ilość wątków, jakie się w niej pojawiają. W efekcie kończą się, zanim nawet na dobre się zaczną. Tak szumnie opisywana w z tyłu ksiązki mityczna wiedźma pojawia się na ledwie kilka stron, a nauka panowania nad mocą Mareny jest skrócona do minimum...
Bohaterowie też nie zachwycili. Byli jacyś tacy papierowi, bez życia, bez polotu, bez oryginalności. Marena była słodka, dobra, piękna i w ogóle och i ach aż do porzygu. Za to jakiegoś pazura charakteru u niej nie uświadczysz, jest jak ta laleczka, którą wszyscy przestawiają z kąta w kąt, a która nawet nogą nie tupnie. Jaromir robił głównie za element komediowy. Eskil był tak samo nudny jak Marena i bujał się po książce bez konkretnego celu. Główny zły pojawił się nagle nie wiadomo skąd w połowie książki i równie nagle zniknął. Swoją drogą jakoś tak czułam w nim inspirację Ramseyem Boltonem z Gry o Tron. Jedyną postacią, którą polubiłam i która w moich oczach miała konkretną motywację, był Wilkomir. Niestety autorka nie miała chyba pomysłu, jak sensownie zakończyć jego wątek, więc postanowiła go uśmiercić...
Plusem "Zielarki" zdecydowanie są zioła. A raczej fakt, że autorka naprawdę przyłożyła się do tematu i nie poprzestała na 3 nazwach na krzyż.
Książka nie jest żadnym wybitnym arcydziełem. Ot, takie lekkie i przyjemne czytadełko. Jeśli ktoś nie oczekuje zawiłej i wielowątkowej fabuły, to może sięgnąć po "Zielarkę", raczej nie powinien żałować spędzonego z nią czasu.

W moim odczuciu pozycja średnia. Historia przewidywalna i prosta, próżno w niej szukać w jakichś większych zwrotów akcji i zaskoczeń. Bohaterowie przez całą książkę pojawiają się w scenie nie wiadomo skąd, ale akurat w idealnym momencie, by pomóc głównej heroinie. Drażnił mnie też styl pisarski autorki. Język jest niby ładny, ale książka napisana jest krótkimi zdaniami w...