Tak więc jest ona, baba, sztuk jeden, ale bywa, że więcej. Są koty, sztuk… wiele. Jest on, morderca. I jest detektyw. A, oczywiście, jest też zbrodnia. Niejedna.
Komu ufać? Jak radzić sobie z cudzymi słabościami, kiedy własne tak trudno opanować? Jak poradzić sobie z trudną przeszłością, która niespodziewanie dogania wcale nie łatwiejszą teraźniejszość? I jak radzić sobie z teraźniejszością ukształtowaną przez nieprzychylną przeszłość?

„Starsza pani wnika” to całkiem zwinne poprowadzony kryminał, bez przeładowanych i rozwlekłych opisów czy przeciągania akcji zbędnymi wątkami pobocznymi. Niekiedy może tylko zbyt łatwo oddawany przypadkowi, ale właściwie wszystko się logicznie zazębia i wyjaśnia. Akcja toczy się dość spokojnie, raczej bez szaleńczych i nagłych zwrotów, czyli tak, jak na starszą panią przystało. Niech jednak wiek nie uśpi Waszej czujności...

Fryczkowska utkała zgrabną intrygę, wykorzystując do tego celu naszych znajomych, sąsiadów, zwykłych przechodniów. Bohaterowie to ludzie tacy, jakich znamy na co dzień. Ale, czy aby na pewno? Może tu właśnie jest kot pogrzebany.
Pod płaszczykiem lekkiego, choć momentami dość okrutnego kryminału kryją się zarówno te bolesne, jak i pozytywne życiowe obserwacje. Na szczęście autorka nie pastwi się nad nimi i nie moralizuje, dostrzeżenie ich pozostawiając czytelnikowi, za co należy się duży plus.

Mimo różnych kolei losu bohaterów wydźwięk powieści jest jednak pozytywny. Każdy ma jakąś przeszłość, która się wprawdzie nie zmieni, ale za to teraźniejszość i przyszłość jest już w naszych własnych rękach. I z odrobiną pomocy, czasem z zupełnie nieoczekiwanej strony, można wiele odmienić.

Magdalena Wiśniewska

Wszystkie cytaty za: Starsza pani wnika, Anna Fryczkowska, Prószyński i S-ka, Warszawa 2012.