Imię głównej bohaterki przywodzi na myśl skojarzenie z jej imienniczką Katarzynką z innej książki dla dzieci, autorstwa francuskiego noblisty Patricka Modiano. Ciekawie wypada zestawienie obu tych książek, znajduje się w nich bowiem wiele wspólnych czy podobnych wątków. Obie dziewczynki zostają w pewnym momencie życia z jednym z rodziców – Polka z mamą, Francuzka z tatą – podczas gdy drugi z nich jest gdzieś daleko, w innym kraju. Bohaterki łączy posiadanie talentu – Kasieńka świetnie pływa, Katarzynka tańczy klasycznie. Obie czują się nieco inne od rówieśników i osamotnione, ale w pewnym momencie nawiązują bliską więź z jednym z dzieci; umieją także, z uwagi na swoją wrażliwość, wnikliwie obserwować otaczający ich świat i ludzi.

Tytułowe postaci dziecięce obu książek doświadczają także sytuacji emigracji i porzucenia swego dotychczasowego życia – jedna przyjmuje to jednak ze smutkiem, druga z radością i nadzieją, nie pozbawioną żalu. Inne różnice to przede wszystkim postawa rodzica, który opiekuje się córką – mama Kasieńki ewidentnie ma ogromne problemy z własnymi emocjami, nową sytuacją i relacją z dzieckiem, z kolei tata Katarzynki jest człowiekiem aktywnym (czasem nawet nadaktywnym) zawodowo i towarzysko, przyjmując wszystko z pogodą ducha. Postawa opiekunów wpływa bezpośrednio na emocje i zachowanie obu dziewczynek: jedna czuje ogromny ciężar odpowiedzialności za mamę oraz społecznej obcości i nieadekwatności, a życie jawi się jej jako szare i trudne, druga przyjmuje wszystko z uśmiechem i odważnie konfrontuje się z innymi, nawet z dorosłymi ludźmi, a jej codzienność ma w sobie posmak niespodzianki i przygody.

Książka o Kasieńce powstała jako debiut Sarah Crossan, irlandzkiej powieściopisarki, filozofki i literaturoznawczymi. W jej biografii znajdziemy wzmiankę o pracy w szkole i może to właśnie doświadczenie uwrażliwiło ją na problemy dzieci. Autorka nie unika trudnych i słabo opisanych w literaturze dziecięcej tematów (m. in. emigracji czy trudności codziennego życia bliźniąt syjamskich), eksperymentuje także z formą – dwie jej książki, w tym tu recenzowana, napisane zostały wierszem, co – jak napisała w jednym z felietonów - wprawiło w przerażenie niektórych czytelników, a nawet jej przyjaciół obdarowanych książką.

Zapewne większość czytelników, którzy skończyli edukację już jakich czas temu, pamięta prawo Archimedesa w jego starej wersji (ciekawi nowej mogą ją odnaleźć i przeczytać samodzielnie), która głosi, że Ciało zanurzone w cieczy lub gazie traci pozornie na ciężarze tyle, ile waży ciecz lub gaz wyparty przez to ciało. W kontekście oryginalnego tytułu książki „The Weight of Water” (Waga wody) nie sposób nie wysnuć wniosku, że im częściej i radośniej pływa Kasieńka, tym więcej traci pozornie na wadze jej ciało i zupełnie realnie zmniejsza się ciężar przygniatających ją problemów. Jak dziewczynka uczy się wypierać coraz więcej wody i skąd bierze się radość w jej życiu dowiecie się z kropel emocji ukrytych między wierszami i obrazów malowanych słowami książki. Ich składanie w całość stanowi piękne doświadczenie dla czytelników z dziecięcą ciekawością na nowe przygody czytelnicze i otwartych na świat widziany oczyma młodszych bohaterów.

Jowita Marzec