„Dolina spokoju” to niestety ostatni już tom obszernej (liczącej aż sześć części!) sagi Joanny Jax. To, co warto podkreślić, to zaskakująca wręcz umiejętność utrzymania wysokiego poziomu całej serii. Czy to pierwszy, czy trzeci, czy szósty tom, każdy z nich zawiera taki ładunek emocjonalny, że czytelnik nie może oderwać się od lektury. Autorka jak zawsze zadbała zarówno o integralność wydarzeń z poprzednimi publikacjami, jak i o wierne odzwierciedlenie opisywanych realiów. Teraz, gdy nadszedł nieubłagany koniec i zagłębiamy się w tę ostatnią część, możemy mieć cichą nadzieję, że Joanna Jax nie obniży sobie poprzeczki, a jej dalsza wartościowa i niebanalna twórczość będzie nam nieustannie towarzyszyć.

Jest rok 1947. Wojna skończyła się dwa lata temu, ale życie nie wróciło jeszcze do normy. Wszyscy bez wyjątku borykają się z jakąś pustką, tęsknotą, nostalgią czy wreszcie brakiem najbliższej osoby przy boku. Bohaterowie „Doliny spokoju” są wciąż porozrzucani po całym świecie. Dzięki tym różnym miejscom akcji i wiernemu odtworzeniu ich realiów fabuła szóstej części jest dynamiczna, niezwykle intrygująca, a momentami wymaga od czytelnika większej uwagi. Protagoniści są zarówno w powojennej Polsce, pełnej blichtru Wielkiej Brytanii, jak i w wyniszczających do cna łagrach na Kołymie czy w pachnących rozwojem i szansą na sukces Stanach Zjednoczonych. Pełni różnych doświadczeń, mądrzejsi, bardziej skupieni na tym, co najważniejsze, przyjaciele z lat młodzieńczych szukają swego szczęścia na ziemi. Stająca u progu ich dorosłego życia wojna radykalnie zmieniła im perspektywę. Niezależnie, pod jaką szerokością geograficzną się obecnie znajdują, każdy z nich musi się zmierzyć z tym, co los mu przygotował. Na szczęście nikt się nie poddaje. A przecież skutki wojny są przerażające – wieloletnia rozłąka z bliskimi, upadek moralności, sieć kłamstw, intryg i zniewolenia czy wreszcie budzące się sumienia: Ta wojna nikogo nie pozostawiła czystym. Większość Niemców i nie dotyczy to tylko [tego] narodu, czymś się splamiła. Teraz wszyscy udają, że pewne sprawy ich nie dotyczą, i zapewne modlą się w domowym zaciszu, by ich grzeszki nie wyszły na jaw. Ale wówczas byli [...] innymi ludźmi, myśleli [...] inaczej i każdy z nich w mniejszym lub większym stopniu ubrudził czymś haniebnym swoje sumienie. [...] Człowiek jest najgorszym stworzeniem, jakie stąpa po ziemi, i paradoksalnie najlepszym, zależy to jedynie od tego, po której stanie stronie.