Myśl Ciorana sprawia wrażenie totalnej, wszechobejmującej negacji, nieraz nawet negacji dla niej samej. Ale to pozór. W rzeczywistości myśl, ta, artykułowana często w histerycznym niemal krzyku, co wyrywa się "z wnętrzności", wyraża tylko niepokój człowieka, który - jak niewielu przed nim i, zwłaszcza, jak niewielu jemu współczesnych - miał odwagę już we wczesnej młodości poniekąd zerwać ze światem i podjąć, na własny i tylko własny rachunek i ryzyko, uciążliwe i niebezpieczne - pielgrzymowanie. Do czego? - i poszukiwanie. Czego?

Cioran szuka prawy, i wcale przy tym nie wie, do czego go ta prawda - o ile ja odkryje - przywiedzie; nie wie, czy ta prawda go "wyzwoli". A jesli go zniszczy? Cóż, gdyby tak miało być - to trudno...
Na tym polega (...) jego godna najwyższego szacunku intelektualna i moralna bezkompromisowość.