Dwukropek mówi o tym, że nie ma większego znaczenia dla świata, czy się jest, czy się nie jest. Czy jest się tym, kim się jest, czy właśnie kimś innym. Czy wszystkim rządzi ślepy przypadek, czy nieznośnie precyzyjny determinizm. Obecność i nieobecność są światu doskonale obojętne, indywidualność i poszczególność niewiele dla niego znaczą. Ową niepowtarzalność ocalić może jedynie poezja. O tym także mówi Dwukropek. O chwilowości, przemijalności i o tym, że największe znaczenie ma niejednoznaczność, bo jednoznaczność oznacza śmierć poezji. Jej życie i żywioł to wielość sensów, wiele sposobów mówienia o sobie i o świecie, nieustające stawianie znaków zapytania. Dwukropek pojawia się dopiero na końcu. To miejsce na odpowiedź świata. To milczenie, które jest jego jedyną odpowiedzią.