„Skarby świata całego” to piosenka nadawana nieustannie przez radiowęzeł w domu starców, gdzie przebywa obecnie znana polskiemu czytelnikowi bohaterka dwóch poprzednich książek Hrabala. Własne starzenie się i obserwacja starości innych w pięknej scenerii dawnego hrabiowskiego pałacu sprzyjają wspomnieniu dawnych czasów, które bezpowrotnie minęły, i choć wspomnienia te mimo typowo hrabalowskiego humoru przepojone są nostalgią, bohaterka jednak znajduje sposób na pogodzenie się ze starością – jest nim zachowanie indywidualności i świadomość nieprzemijalności sztuki.