Wszyscy zdajemy sobie sprawę jak wojna krzywdzi ludzi. Wiemy, że przynosi mnóstwo cierpień i bólu. Czasem zmienia człowieka nie do poznania. Wojnę mogą przetrwać tylko najsilniejsi, słabi nie mają szans na przeżycie. W końcu to nie tylko starcie ludzi, którzy próbują coś zyskać w ten sposób, ale i niewinni ludzie, którzy starają się przetrwać. Czy jest coś, co może skrzywdzić bardziej? Czy miłość, tak piękne uczucie, jest w stanie ranić bardziej niż wojna?

June straciła praktycznie wszystko oprócz życia. Dzięki swojemu uporowi i sile przetrwała ciężki czas wojny i trafiła do sierocińca. Hektor także przeżył. Po skończonej wojnie, nie był już potrzebny w wojsku, więc wyruszył dalej i trafił do sierocińca, gdzie pomagał w utrzymaniu czystości i naprawiał wszelkie usterki. Ich ścieżki skrzyżowały się na polnej drodze, gdzie ona szukała wody, a on wędrował do sierocińca. Te ścieżki miały przeplatać się ze sobą już do końca życia.

June i Hektora łączyła miłość do Sylvie Tanner, żony amerykańskiego misjonarza. Oboje rywalizowali o jej względy, choć każdemu z nich chodziło o zupełnie inne miejsce w jej życiu. June pragnęła, żeby Tannerowie ją adoptowali, Hektor pragnął miłości tej pięknej kobiety. Oboje wierzyli w spełnienie swoich pragnień, choć w głębi wiedzieli, że to jest niemożliwe. June pod wpływem żony pastora zmieniła swoje usposobienie. Z niegrzecznej, niesfornej i pełnej żalu i goryczy dziewczyny stała się cicha, posłuszna i nadzwyczaj opanowana. Wierzyła, że w ten sposób przekona wielebnego i Sylvie, żeby ją adoptowali. Hektor przy Sylvie czuł się bezbronny, jakby nagi. Przez cały jej pobyt w Korei romansowali ze sobą pod nieobecność wielebnego Tannera. Młody mężczyzna wbrew logice wierzył, że Sylvie zostanie z nim już zawsze. Oboje, June i Hektor, pragnęli mieć ją dla siebie, co sprawiło, że ich rywalizacja o względy żony pastora stała się wręcz niezdrowa.

Długo po opuszczeniu sierocińca główni bohaterowie znów się spotykają, kiedy to schorowana June potrzebuje pomocy Hektora w odnalezieniu syna. Dopiero wtedy tak naprawdę będą mogli poznać bliżej siebie nawzajem.

"Kiedy ulegnę" to przepiękna powieść, która niejednego chwyciłaby za serce. Nie tylko obrazuje skutki wojny, ale i drugą stronę miłości. To pierwsza książka, od której nie mogłam się oderwać, jednocześnie nie mogąc zbyt długo czytać. Niektóre fragmenty powodowały u mnie tak silne emocje, że musiałam robić przerwy. Nie jest to łatwa książka, przyznaję. To nie jest lektura od tak sobie. To prawie pięćset stron z wyraźnym, głębokim przesłaniem. Ta książka pozwala uzmysłowić sobie jak długo tak naprawdę trwa wojna.

Wszyscy zdajemy sobie sprawę jak wojna krzywdzi ludzi. Wiemy, że przynosi mnóstwo cierpień i bólu. Czasem zmienia człowieka nie do poznania. Wojnę mogą przetrwać tylko najsilniejsi, słabi nie mają szans na przeżycie. W końcu to nie tylko starcie ludzi, którzy próbują coś zyskać w ten sposób, ale i niewinni ludzie, którzy starają się przetrwać. Czy jest coś, co może...