Doprawdy nie potrafię zrozumieć na czym polega fenomen pani Jadwigi Courths- Mahler. Swego czasu była nie tylko nadzwyczaj płodną pisarką (spod jej pióra wyszło podobno ponad 200 książek), ale również bardzo poczytną. I także dziś, choć od jej śmierci minęło ponad 60 lat jej romanse są nadal wznawiane; skoro je ktoś wydaje, to ktoś je musi kupować; a jeśli je ktoś kupuje, to zapewne i czyta. Pytanie tylko: dlaczego?
Ja po raz trzeci sięgnęłam po jej twórczość skuszona notką wydawcy, że to najczęściej wydawana powieść tej autorki. Nie bez pewnej naiwności założyłam, że w takim przypadku musi być najlepsza. Jeśli więc się nie pomyliłam, to nie chcę znać tych najgorszych.
Podobnie jak w innych jej książkach, klasyfikacja bohaterów jest zrobiona zaraz w pierwszych rozdziałach: od razu wiadomo kto jest zły, a kto dobry, kto jest katem, kto ofiarą i na nagłe zwroty akcji nie ma co liczyć.
Wszystkie pozytywne postacie są niemożliwie sztywne, układne i postępują według tych samych utartych konwenansów (podejrzewam więc, że ich znajomość wyssali wraz z mlekiem matki, w ostateczności wszyscy korzystają z jednego egzemplarza podręcznika dobrego wychowania); z kolei na usprawiedliwienie postępowania bohaterów negatywnych nie pada w książce bodaj jeden rzeczowy argument.
Nie chcę być źle zrozumiana, czy postrzegana jako zagorzała przeciwniczka romansów historycznych w ogóle, bo przeczytałam ich trochę i naprawdę kilka z nich mogę swobodnie polecić jako dobrą rozrywkę, ciekawie opowiedziane miłosne perypetie ludzi sprzed kilkudziesięciu, czy kilkuset lat.
Jednak problem z twórczością pani Courths- Mahler polega na tym, że ona w swoich opowieściach nie opisuje świata, który przeminął bezpowrotnie, lecz kreuje rzeczywistość, która nigdy nie istniała w realu. Według mojej opinii, ludzie nie są jednowymiarowi, tzn. nie są tylko dobrzy lub tylko źli, nie zawsze są uczciwi, lecz nie zawsze są też oszustami i rzadko kiedy jedni zawsze i wszędzie postępują zgodnie z obowiązującymi zasadami, a inni dla odmiany łamią je kilka razy na dzień bez cienia skrupułów. Tak było, jest i będzie. Niezależnie od tego, w ilu powieściach pani Jadwiga Courths- Mahler zaklinała rzeczywistość.
Obawiam się, że jej romanse można przyrównać do filmów rodem z Bollywood: do obejrzenia, ale ich związek z prawdziwym życiem jest praktycznie zerowy. Jeśli ktoś lubi tego rodzaju kino, powinien być zachwycony powieściami tej autorki, ja natomiast ewidentnie nie jestem odbiorcą docelowym takich produktów i moje rozstanie z pisarką jest definitywne.

Doprawdy nie potrafię zrozumieć na czym polega fenomen pani Jadwigi Courths- Mahler. Swego czasu była nie tylko nadzwyczaj płodną pisarką (spod jej pióra wyszło podobno ponad 200 książek), ale również bardzo poczytną. I także dziś, choć od jej śmierci minęło ponad 60 lat jej romanse są nadal wznawiane; skoro je ktoś wydaje, to ktoś je musi kupować; a jeśli je ktoś kupuje,...