Całkiem niedawno w pewnej rozmowie usłyszałem, że książki nie różnią się specjalnie od alkoholu i innych używek. Na początku literatura nawet nie najwyższych lotów, może sponiewierać niemiłosiernie i zakończyć lekturę rodzajem kaca. Jak z pierwszym papierosem – wystarczy jedno głębokie zaciągnięcie, a w przypadku alkoholu starczy niemal polizać naleweczkę dziadunia, żeby organizm poczuł niezłe emocje. Niestety z czasem organizm się przyzwyczaja. I chyba podobnie jest z książkami. Dobrze pamiętam emocje towarzyszące lekturze pierwszego polskiego wydania „Negocjatora” czy „Diabelskiej alternatywy”. Po prostu rewelacja! Ale czytelnik się starzeje, nabywa doświadczeń, przez głowę przeszło już bardzo dużo wszelkiej literatury sensacyjnej. Coraz trudniej o oryginalne pomysły, zaskakujące pointy etc. Organizm już dawno przywykł… I tak jest z „Kobrą”. Tak na marginesie – na efekt przyzwyczajenia czytelniczego może się również nakładać… wypalenie samego Forsytha. Coraz trudniej o oryginalne pomysły. Zmieniają się tylko scenerie, ale pomysły zaczynają się powielać. Oczywiście trudno zarzucić coś warsztatowi Forsytha, dalej mamy powieść zalaną szczególikami, ale niemal do samego końca treść jest mocno przewidywalna. Przewrotność końcówki podobna do „Psów wojny”. Oto najemnik obraca się przeciwko swoim mocodawcom, bo ci zrobili go w konia. Tyle, że tu najemnik działa w imię jakoby wyższych racji i działa z upoważnienia samego prezydenta USA. I na tym zwrocie akcji należało by zakończyć, wymowa powieści byłaby chyba mocniejsza. Tymczasem po chwili mamy ponowny zwrot akcji, jeden z głównych pomagierów najemnika, czyli tytułowej Kobry, obraca się przeciw niemu, co doprowadza do śmierci głównego bohatera. To wszystko gdzieś było. Walka z gangami narkotykowymi i kartelami z Kolumbii też niejednokrotnie była tematem powieści. Wystarczy wspomnieć „Bez skrupułów” Clancy’ego, powieść o kilka poziomów lepszą od dość komiksowo-filmowej „Kobry”.
Czy czytać? Zwolennik Forsytha na pewno przeczyta, ale odnoszę wrażenie, że autorzy, którzy zrobili karierę na świetnych powieściach z czasów Zimnej Wojny, obecnie trochę się pogubili i nie potrafią wymyślić nic powalającego na ziemię adekwatnego do współczesności.

Całkiem niedawno w pewnej rozmowie usłyszałem, że książki nie różnią się specjalnie od alkoholu i innych używek. Na początku literatura nawet nie najwyższych lotów, może sponiewierać niemiłosiernie i zakończyć lekturę rodzajem kaca. Jak z pierwszym papierosem – wystarczy jedno głębokie zaciągnięcie, a w przypadku alkoholu starczy niemal polizać naleweczkę dziadunia, żeby...