Powieść o charakterze społeczno-obyczajowym, pokazująca obraz społeczeństwa polskiego przełomu XIX i XX wieku, napisana prostym, a równocześnie bardzo poruszającym językiem, ożywiona przez bohaterów - ludzi o wielkim sercu, wrażliwych na cudzą krzywdę, zwłaszcza ludzi w nędzy, chorych, bezrobotnych, bezdomnych.
Głównym bohaterem jest Roman Niemirycz, człowiek samotny, o wykształceniu prawniczym, który po studiach praktykował u adwokata, pracował w sądzie, aż wreszcie został pracownikiem w biurze zarządu ordynacji u hrabiego Alfreda, wcześniej będąc korepetytorem jego syna - Andrzeja. Był autorem wielu krytycznych artykułów w piśmie "Pręgierz", w których piętnował hipokryzję, fałsz, obłudę, rozpustę, kult pieniądza, "kalectwa moralne i wstydy społeczne". Krytycznie odnosił się do Kościoła i zachłannych księży, do instytucji małżeństwa i miłości, ale jego spojrzenie na te problemy uległo zmianie, gdy poznał pewnego dnia ubogiego księdza, proszącego o jałmużnę dla potrzebujących, który pokazał mu drugą nieznaną stronę życia.
Powieść poruszająca odważne, jak na tamte czasy, problemy społeczne, ale to też powieść o ludzkiej samotności, namiętnościach, rozczarowaniach, nadziejach, potrzebie miłości, o dwóch obliczach polskiego społeczeństwa; tego bawiącego się, uznającego tylko kult pieniądza i tego pozostawionego samemu sobie - biednego, niewykształconego, bez wsparcia i pomocy. Tak jak wcześniej przeczytana "Hrywda", tak i ta książka wciągnęła mnie bez reszty.

Powieść o charakterze społeczno-obyczajowym, pokazująca obraz społeczeństwa polskiego przełomu XIX i XX wieku, napisana prostym, a równocześnie bardzo poruszającym językiem, ożywiona przez bohaterów - ludzi o wielkim sercu, wrażliwych na cudzą krzywdę, zwłaszcza ludzi w nędzy, chorych, bezrobotnych, bezdomnych.
Głównym bohaterem jest Roman Niemirycz, człowiek samotny, o...