Książkę o Amy czytałam z wypiekami na policzkach i smutkiem, bo wiedziałam jak ta historia się skończyła. Nie historia z książki, bo ta się kończy pod koniec 2007 roku, ale historia jej życia. Amy fascynowała mnie od lat swoim talentem, wyglądem, oryginalnością. Była diamentem wśród pseudoartystek i to właśnie zauważyli ludzie z Island i jej producenci Salam Remi, a później Mark Ronson. Amy miała talent kompozytorski, poetycki i cudowny, czarny głos. I o tym właśnie jest ta książka . Opowieść o wzlotach i upadkach, o tym, że nie potrafiła udźwignąć swojego sukcesu, na który pracowała od dziecka. Nie spotkała nikogo mądrego, kto pomógłby jej pokierować swoją karierą (a może to było niemożliwe? Osobowość borderline-nieprzewidywalna, niestabilna, czująca ogromny lęk przed odrzuceniem).Wybierała słabych, rozchwianych facetów, o których powstawały potem piękne i pełne bólu utwory. Żeby napisać dobry tekst Amy musiała być w depresji( zupełnie jak Kurt Cobain). A gdy była w depresji piła i ćpała, i koło się zamyka. Amy nie chciała autoryzować tej książki, więc Johnstone do wszystkich źródeł i faktów musiał dojść sam. Była to mrówcza praca, ale warta wysiłku. Nie da się nie zauważyć fascynacji autora piosenkarką i zachwytem nad jej talentem, ale także pełnym obiektywizmem i profesjonalizmem. Jest ponad 30 zdjęć artystki, z jej przyjaciółmi, facetami i rodziną. W posłowiu Johnstone pisał, że jest jeszcze szansa dla Amy, że może się z bagna narkotyków i alkoholu podnieść . Nasza tłumaczka była realistką i takiej szansy Amy nie dawała. A my wiemy jak ta historia się skończyła. Odeszła za szybko. Tacy ludzie zawsze za szybko odchodzą.

Książkę o Amy czytałam z wypiekami na policzkach i smutkiem, bo wiedziałam jak ta historia się skończyła. Nie historia z książki, bo ta się kończy pod koniec 2007 roku, ale historia jej życia. Amy fascynowała mnie od lat swoim talentem, wyglądem, oryginalnością. Była diamentem wśród pseudoartystek i to właśnie zauważyli ludzie z Island i jej producenci Salam Remi, a później...