Początek mnie zachwycił i z wielkim entuzjazmem wzięłam się za lekturę. Jest bardzo w moim guście. Opisywana natura jest wręcz namacalna. Zdarzały się w niej jednak fragmenty nieco nudne... Szczególnie w drugiej połowie.

Początek mnie zachwycił i z wielkim entuzjazmem wzięłam się za lekturę. Jest bardzo w moim guście. Opisywana natura jest wręcz namacalna. Zdarzały się w niej jednak fragmenty nieco nudne... Szczególnie w drugiej połowie.

To miała być opowieść o nadziei, obawie, wyczekiwaniu nieuchronnej straty i miłości z pięknem natury w tle. Ja też kocham naturę, uwielbiam piękne opisy przyrody, dlatego też zafascynowały mnie "Gdzie śpiewają raki" i " Milczenie lasu". Ale były to książki z ciekawą fabułą wywołującą emocje. Natomiast "Dzika cisza" to raczej rodzaj rodzaj autobiografii czy pamiętnika, gdzie Autorka zasypuje mnie suchymi opisami swoich wędrówek szlakami Kornwalii i Islandii.
Dlatego książka mnie niestety nie porwała .
Według mnie Autorka po prostu spisała swoje wspomnienia, które nie każdego muszą zachwycić.

To miała być opowieść o nadziei, obawie, wyczekiwaniu nieuchronnej straty i miłości z pięknem natury w tle. Ja też kocham naturę, uwielbiam piękne opisy przyrody, dlatego też zafascynowały mnie "Gdzie śpiewają raki" i " Milczenie lasu". Ale były to książki z ciekawą fabułą wywołującą emocje. Natomiast "Dzika cisza" to raczej rodzaj rodzaj autobiografii czy pamiętnika, gdzie...

Przepiękna opowieść o życiu człowieka, wpleciona w rytm natury. Uciekanie w stronę natury, by tam szukać ukojenia, jest jednocześnie refleksyjnym wspomnieniem o uciekaniu od...ludzi, siebie, codzienności. Uciekasz do i uciekasz od. Te dwa sprzeczne kierunki tu się łączą, pokazują zagubienie człowieka i też odnajdywanie siebie i drugiego. Opowiadanie o dzieciństwie, relacjach, w tle historia włóczęgi z plecakami, biwakowania pod namiotem. Prostota opisów przyrody i umiejętność nazywania stanów ducha- dla mnie coś niezwykłego. Przypomina mi niekiedy książkę "Zimowanie" bogajże May.

Przepiękna opowieść o życiu człowieka, wpleciona w rytm natury. Uciekanie w stronę natury, by tam szukać ukojenia, jest jednocześnie refleksyjnym wspomnieniem o uciekaniu od...ludzi, siebie, codzienności. Uciekasz do i uciekasz od. Te dwa sprzeczne kierunki tu się łączą, pokazują zagubienie człowieka i też odnajdywanie siebie i drugiego. Opowiadanie o dzieciństwie,...

Bardzo rozbudowane (choć piękne) opisy terenów przemierzanych przez bohaterkę uczyniły tą lekturę męczącą. Myślę, że lepiej zrozumiałby ją ktoś uprawiający takie wędrówki i obcujący tak blisko z naturą.

Bardzo rozbudowane (choć piękne) opisy terenów przemierzanych przez bohaterkę uczyniły tą lekturę męczącą. Myślę, że lepiej zrozumiałby ją ktoś uprawiający takie wędrówki i obcujący tak blisko z naturą.

Kolejna znakomita książka Raynor!
I kolejna od której nie można się oderwać.
Napisana przepięknym językiem.

Mam wrażenie, że tej książce jeszcze mocniej wybrzmiewa to, jak człowiek potrzebuje być blisko natury aby czuć się dobrze, a jak współczesny świat skutecznie nam tę możliwość zabiera. Jak człowiek niszczy naturę, bo wydaje mu się, że ma nad nią władzę.

Jest też nieco bardziej filozoficznie niż w pierwszej książce autorki. „Dzika cisza" skłania do refleksji. Bardzo wartościowa książka, która przy okazji zabiera nas w niesamowitą podróż. Zobaczycie, że autorka ma tak wspaniały styl pisania, że niemal przeniesiecie się w opisywane przez nią miejsca.

Wspaniała książka, polecam każdemu!

Kolejna znakomita książka Raynor!
I kolejna od której nie można się oderwać.
Napisana przepięknym językiem.

Mam wrażenie, że tej książce jeszcze mocniej wybrzmiewa to, jak człowiek potrzebuje być blisko natury aby czuć się dobrze, a jak współczesny świat skutecznie nam tę możliwość zabiera. Jak człowiek niszczy naturę, bo wydaje mu się, że ma nad nią władzę.

Jest też...