Jeśli spojrzeć na laudatio głosujących do Nagrody im. K. Laßwitza, to znajdziemy tam następujące określenia tej książki: utopia, epos, „czyste” science fiction, klasyczna powieść przygodowa. Chwali się również pomysł Eschbacha na historię opowiedzianą przez ponad trzydziestu protagonistów w taki sposób, aby czytelnik mógł poznać ją jako jeden ciąg narracyjny.
Jednak jeszcze nigdy tak bardzo nie zgadzałem się z uzasadnieniem przyznania nagrody literackiej jak w tym konkretnym przypadku. Jeśli to utopia, to jednak taka bardzo wymuszona i przyprawiająca o gęsią skórkę swoją naiwnością (podobnie zresztą jak większość podobnych dzieł, od Platona począwszy). Jeśli to epos, to pozbawiony najważniejszej cechy takowego: epickości. Jeśli science fiction, to jednak ta w znacznie uproszczonym, przeznaczonym dla młodego czytelnika formacie, pełnym dorastających bohaterów mimo woli w stylu Frodo Bagginsa. Jeśli w końcu powieść przygodowa, to tylko miejscami naprawdę fascynująca.
Podczas lektury strasznie się wynudziłem. Ta rozwlekła, pełna nieistotnych detali (a przez kilkadziesiąt zmian perspektywy miejscami powtarzająca się) opowieść usiłuje przedstawić pozornie kompleksowy, ale w rzeczywistości zredukowany do zaledwie kilku aspektów świat latających ludzi. Głównym bohaterem jest oczywiście jednostka dążąca do poznania nowego, do dotarcia „where nobody went before” - klasyczny motyw ze Star Treka zatem. I nie byłbym w najmniejszym stopniu rozczarowany tą powieścią, gdyby wydawnictwo jasno zadeklarowało, że chodzi tutaj o fantastykę młodzieżową. Ale drogą w produkcji „cegłę” trzeba było sprzedać, więc cicho sza!

Jeśli spojrzeć na laudatio głosujących do Nagrody im. K. Laßwitza, to znajdziemy tam następujące określenia tej książki: utopia, epos, „czyste” science fiction, klasyczna powieść przygodowa. Chwali się również pomysł Eschbacha na historię opowiedzianą przez ponad trzydziestu protagonistów w taki sposób, aby czytelnik mógł poznać ją jako jeden ciąg narracyjny.
Jednak jeszcze...