Pięknie wydana, w zmyślnej szufladce - aż strach ją czytać - ale się odważyłem, a jak odważyłem, to od czasu do czasu...na zmianę z Konfucjuszem...żartowałem... szperam po jej zawartości i oto efekt tego szperania...a że humor mi dopisuje to i opinia w tej tonacji sporządzona będzie.
I chyba większość zada pytanie: a po co mi ten Mencjusz?

A ja odpowiadam: a jeżeli - jesteśmy w okresie boomu developerskiego - ktoś będzie miał problem, gdzie chłopakowi(synowi),czy dziewczynie(córce) wykupić mieszkanie, to zamiast nie spać i głowić się nad rozwiązaniem zagadki, wystarczy zajrzeć do Mencjusza.

Oto co radzi Mencjusz:

„Mencjusz wychowywał się tylko pod opieką matki. Kiedy był małym dzieckiem, ich dom znajdował się niedaleko cmentarza i matka zobaczyła kiedyś, że syn bawi się w przygotowanie pogrzebów.
Uznawszy, że nie jest to dla niego właściwie otoczenie, znalazła dom niedaleko targu. Wkrótce po przeprowadzce zauważyła jednak, że syn bawi się w handel i targowanie o ceny, uznała więc, że także i to sąsiedztwo dostarcza mu niewłaściwych przykładów. Przeprowadziła sie więc ponownie i tym razem zamieszkali niedaleko szkoły. Widząc, że mały Mencjusz bawi się w różne uroczyste ceremonie, uznała, że tutaj wreszcie syn znajduje się we właściwym środowisku”.

Czyli, mieszkanie tylko i wyłącznie obok szkoły.

A jeżeli syn albo córka kombinują, że nic nie mają zadane, bo pani Minister nic nie zadała, to można brać przykład z Mencjusza:

„Matka Mencjusza odcina płótno”.

Kiedy Mencjusz był już starszy, któregoś dnia zaniedbał przygotowanie do lekcji.
Kiedy matka zapytała go, czego się dzisiaj nauczył, odpowiedział: „Tego samego co wczoraj”. Matka wówczas odcięła kawałek płótna, które właśnie tkała, niszcząc tym całą dotychczasową pracę. Kiedy zdumiony Mencjusz zapytał, dlaczego to zrobiła, odpowiedziała: „A czym to się różni od zaniedbywania w nauce i marnowania wszystkiego, czego nauczyłeś się do tej pory?” Od tego czasu Mencjusz już nigdy nie lekceważył nauki.”

Płótno mozna sobie oczywiście darować


I jeszcze jedna okoliczność, na którą znajomość z z Mencjuszem ( i jego matką) może... a zresztą proszę przeczytać:

„Któregoś dnia wszedł Mencjusz niespodziewanie do pokoju żony i zastał ją w swobodnej pozie, niezgodnej z etykietą. Oburzony, chciał ją odesłać do domu rodziców, a kiedy matka zapytała o przyczynę, odpowiedział, że żona zachowuje się nieprzystojnie. Matka odpowiedziała na to:
„To nie ona, ale ty zachowałeś się niezgodnie z etykietą. Według „Księgi rytuałów” wchodząc do domu, należy podnieść głos, a wchodząc do pokoju, należy spuścić wzrok. Chodzi o to, żeby dac ludziom możliwość przygotowania się. Ty tego zaniedbałeś, zatem wina leży po twojej stronie”
Mencjusz uznał swój błąd i nie odesłał żony.”

Pięknie wydana, w zmyślnej szufladce - aż strach ją czytać - ale się odważyłem, a jak odważyłem, to od czasu do czasu...na zmianę z Konfucjuszem...żartowałem... szperam po jej zawartości i oto efekt tego szperania...a że humor mi dopisuje to i opinia w tej tonacji sporządzona będzie.
I chyba większość zada pytanie: a po co mi ten Mencjusz?

A ja odpowiadam: a jeżeli -...

Mencjusz to fundamentalna postać chińskiej filozofii starożytnej. Uznawany był oficjalnie za Drugiego Mędrca (pierwszego po Konfucjuszu),a jego myśl przez stulecia stanowiła jedną z podstaw wykształcenia chińskich elit. Centralnym punktem jego filozofii było przekonanie o dobru ludzkiej natury. To dobro, zdaniem Mencjusza, jest jednak jedynie potencjałem, który trzeba realizować poprzez refleksję i pracę nad sobą, inaczej jego zaczątki, istniejące w każdym człowieku, zostają przytłumione przez naturalne popędy i bodźce zewnętrzne. Każdy człowiek, bez względu na pochodzenie i status materialny, jest powołany do tego, by żyć w zgodzie z “humanitarnością, prawością, rytuałem i mądrością”. Takie postępowanie prowadzi do ładu we wszystkich relacjach: władcy z poddanymi, rodziców z dziećmi, starszych z młodszymi.

W porównaniu do zapisanych w formie krótkich aforyzmów “Dialogów” Konfucjusza czy poetyckich przypowieści z “Prawdziwej księgi południowego kwiatu” Zhuangziego, “Mencjusz” stanowi z pewnością lekturę trudniejszą w odbiorze, szczególnie dla czytelników mniej zorientowanych w realiach starożytnych Chin. Nie jest to raczej pozycja, od której powinno zaczynać się zgłębianie chińskiej filozofii - kulturowe i historyczne odniesienia, które stosuje Mencjusz, mogą być dla polskich czytelników w dużej mierze niejasne. Na szczęście Państwowy Instytut Wydawniczy dołożył wszelkich starań, by uczynić nauki Drugiego Mędrca jak najbardziej przystępnymi: tekst właściwy poprzedza obszerny wstęp, który przybliża nie tylko postać Mencjusza, ale również kreśli szerokie tło historyczne, filozoficzne i kulturowe, a większość fragmentów opatrzona została komentarzami chińskich filozofów (co ciekawe - z II i XII wieku). Znacząco ułatwia to orientację w świecie idei wielkiego chińskiego myśliciela.

***

Więcej recenzji na:
https://www.instagram.com/dwa.akapity/
https://www.facebook.com/dwa.akapity/

Mencjusz to fundamentalna postać chińskiej filozofii starożytnej. Uznawany był oficjalnie za Drugiego Mędrca (pierwszego po Konfucjuszu),a jego myśl przez stulecia stanowiła jedną z podstaw wykształcenia chińskich elit. Centralnym punktem jego filozofii było przekonanie o dobru ludzkiej natury. To dobro, zdaniem Mencjusza, jest jednak jedynie potencjałem, który trzeba...