Witam Was Książkoholicy 😀📚 Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją drugiej części serii „Widm Zapomnianej Planety” (recenzja pierwszej części na blogu) - „Widma Zapomnianej Planety. Niszczycielka” autorstwa Łukasza Pośpiecha.
🔸️ Ponownie spotykamy się z Aristonem, Kleio, Einarem, Fadwą i Idrisem, którzy w dalszym ciągu próbują pokrzyżować szyki zbuntowanej prowincji spod znaku pióra i kowadła – Issos. Do znanej nam paczki dołącza sławny Malarz – Karlo Verlaine.
🔸️ Jeśli w pierwszej części wydawało się, że jest pełna wydarzeń i coś się dzieje, to tutaj dzieje się o wiele więcej. Często zdarza się, że kontynuacje serii są o wiele gorsze, jednak drugi tom „Widm” trzyma poziom. Pokuszę się o stwierdzenie, że jest o wiele lepszy. Zdarzenia nabierają rozpędu, wątki się zazębiają, a czarne charaktery są jeszcze bardziej czarne. Docieramy nawet do „paszczy lwa”, czyli spędzamy Sylwestra w Issos.
🔸️ Poznajemy także pełną historię naszej widmowej przyjaciółki - jej wojnę z Sesim oraz genezę nazwy, jaką została ochrzczona – Niszczycielka Światów. Dzięki temu zapoznajemy się z motywami jej działań.
🔸️ Jestem na prawdę pod wrażeniem wyobraźni Pana Łukasza Pośpiecha. Stworzył wciągający i różnorodny świat, który nie daje o sobie zapomnieć i zaskakuje na każdym kroku. Serdecznie polecam Wam tą serię. Zaręczam, że nie będziecie się nudzić.
🔸️ Dziękuję bardzo autorowi za możliwość przeczytania tej pozycji. Umieszczam ją na półce ulubionych książek ❤.
Fb: Adelina Czyta Ig: adelinaczyta

Witam Was Książkoholicy 😀📚 Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją drugiej części serii „Widm Zapomnianej Planety” (recenzja pierwszej części na blogu) - „Widma Zapomnianej Planety. Niszczycielka” autorstwa Łukasza Pośpiecha.
🔸️ Ponownie spotykamy się z Aristonem, Kleio, Einarem, Fadwą i Idrisem, którzy w dalszym ciągu próbują pokrzyżować szyki zbuntowanej prowincji spod...

Jeśli chcemy się przekonać, czy Kleo to dobro, czy zło, należy w kolejności czytnąć ten tom.

Jeśli chcemy się przekonać, czy Kleo to dobro, czy zło, należy w kolejności czytnąć ten tom.

Znacie to uczucie, gdy układając puzzle jesteście już za połową i skrupulatna praca przeobraża się w czystą przyjemność? Gdy każda kolejna część z łatwością odnajduje swoje miejsce i nagle zaczyna jawić się waszym oczom coraz bardziej klarowny obraz?
Ja właśnie tak postrzegam drugą część Widm Zapomnianej Planety. Wszystko zaczyna mieć sens, wątki rozpoczęte w pierwszym tomie, o których myślałam, że po prostu nie zrozumiałam, coś mi umknęło...nagle stają się jasne. Po pierwszej częsci, której początek czytało mi się trochę jak podręcznik z historii pełen niezrozumiałych pojęć (O losie! Jak mój ścisły umysł domagał się wówczas słowniczka! ;)) Wspomnę tylko, że ja reprezentuję głos czytelników nie będących znawcami gatunku. Ale nie poddałam się i było warto. Czytanie będące swoistym wyzwaniem nagle stało się przyjemnością. Tu ukłon w stronę autora również za to, że przypomniał w Niszczycielce kilka istotnych kwastii z pierwszego tomu, bo akurat u mnie minęło sporo czasu między czytaniem obu częsci.
Samej fabuły nie będę przytaczać, szkoda byłoby spojlerować. Ale na przykład podoba mi się to, że jest dwóch narratorów, książka zyskuje wielopłaszczyznowość. Przytoczę kilka fragmentów, zobaczcie że w książce nie barakuje humoru, głębokich przemyśleń i zaskakujących porównań..

"Wybielanie przeszłosci przynosi spokój sumieniu."
"Nie ma lepszego materału do nauki, niż poprawianie własnych błędów."
"Van Eyck nauczył mnie, że warto jest milczeć. Na stepie nie jest rzadkością, że mając ostatnie słowo, pierwszy pożegnasz się z życiem."
"Portrety to niewdzięczne zadanie. Klienci mają swoje wyobrażenie, a ty za pomocą pędzla możesz je łatwo zniszczyć."
"Nie można żyć pełnią, odrzucając przeszłość, to ona nas zrodziła, a o matce się nie zapomina."
"Wiesz, Einar, czasami myślę, że całe cierpienie ludzkości bierze się z tego, że nie okazujemy sobie uczuć."
"Ludzie dają się zabić w chwili utraty czujności, a dzieje się to zwykle, gdy przepełnia ich pewność siebie."
"Niestety, to bohaterom przydarzają się najboleśniejsze upadki."

"Obrodziło finazyjnymi sadystami. Może mają jakiś zlot?"
"Sztywna domatorka, pierdząca perfumami."
"Bohemut uśmiechnął się, jak dzieciak urywający musze skrzydełka."
"W ich ustach brzmiało to równie wiorygodnie jak spazmy rozkoszy u kurtyzany."

"Jedynie kilka uderzeń serca dzieliło nas od sukcesu."
"Issos stawało się drugim sercem Antakii, z systemem naczyń krwionośnych będących niczym innym jak milami szyn."
"Pozwolą panowie, że odmówię, ale przy jednym stoliku będzie nam za ciasno. Ego pana doktora potrzebuje przestrzeni."
"Samotnie siedziałem więc na werandzie, wypatrując zagrożenia. Największym z nich stały się moje myśli."

Mam nadzieję, że osoby niezdecydowane sięgną po książkę, bo warto.
Pozdrowienia!

Znacie to uczucie, gdy układając puzzle jesteście już za połową i skrupulatna praca przeobraża się w czystą przyjemność? Gdy każda kolejna część z łatwością odnajduje swoje miejsce i nagle zaczyna jawić się waszym oczom coraz bardziej klarowny obraz?
Ja właśnie tak postrzegam drugą część Widm Zapomnianej Planety. Wszystko zaczyna mieć sens, wątki rozpoczęte w pierwszym...

Świetne zakończenie przygody rozpoczętej w pierwszej części. Polak potrafi. Żal tylko że to już koniec.

Świetne zakończenie przygody rozpoczętej w pierwszej części. Polak potrafi. Żal tylko że to już koniec.