Od Ziemi Świętej do ziemi Prusów. Książę Henryk Sandomierski jako ideał krzyżowca

Z zaskoczeniem przeczytałam pierwszą opinię na temat tej publikacji oceniającą ją na tylko jedną gwiazdkę. Cóż, przyznaję, że publikacja nie jest arcydziełem, ale porusza rzadko omawiane zagadnienia, więc w pewnym sensie przeciera szlak dalszym badaniom, pełniąc rolę w popularyzacji nauki.
Postać Henryka Sandomierskiego wymyka się ramom oceniającym średniowiecznych książąt. Po prostu książę bardzo różnił się postawą i priorytetami od innych polskich władców. Dotychczas niewiele publikacji omawiało jego historię lub wybrane aspekty życia.
Tej publikacji przydałaby się dokładna korekta i lepsza redakcja, jednak nie uważam czasu przeznaczonego na czytanie za zmarnowany. Autor w przystępny sposób omówił znaną źródłom działalność księcia Henryka. Poruszył dyskusyjne tematy i podał swoją argumentację (jak choćby udział w krucjacie w 1147r),przywołał tę pielgrzymkę, która z pewnością się odbyła, oraz jej konsekwencje, omówił działalność fundacyjną, a także ostatnią wyprawę z 1166r.
Pozytywnie oceniam zdjęcia romańskich zabytków wiązanych z księciem oraz aneksy na końcu publikacji.
To pierwsza pozycja z serii "Szlakiem krucjat", którą przeczytałam. Zachęciła mnie do sięgnięcia po pozostałe. Ogólnie moje wrażenia są pozytywne.

Z zaskoczeniem przeczytałam pierwszą opinię na temat tej publikacji oceniającą ją na tylko jedną gwiazdkę. Cóż, przyznaję, że publikacja nie jest arcydziełem, ale porusza rzadko omawiane zagadnienia, więc w pewnym sensie przeciera szlak dalszym badaniom, pełniąc rolę w popularyzacji nauki.
Postać Henryka Sandomierskiego wymyka się ramom oceniającym średniowiecznych książąt....

Oto mam przed sobą książkę napisaną tak niechlujnie, że nie da się jej zbyć zwykłym machnięciem ręki.

Pierwszym sygnałem ostrzegającym, iż mamy do czynienia nie z rzetelną historiografią, a z szarlatanerią, są już pewne sformułowania ze wstępu omawianej publikacji. Otóż pisze w nim R. Gogosz o próbie „wejścia w skórę” księcia Henryka, a także, iż „momentami chciałby spojrzeć” na jego postać „z trochę innej perspektywy, próbując zarysować jego portret psychologiczny”, przyglądając się jego emocjom (s. 9). Tak się jednak składa, że historyk nie „wchodzi w skórę” postaci historycznych, którymi zajmuje się jako uczony, ponieważ wie, że nie jest to możliwe. Oczywiście również Gogoszowi taki zabieg się nie udał. W książce nie ma także śladu żadnego „portretu psychologicznego”. Z powodu braku źródeł jakakolwiek próba nakreślenia takiego portretu z góry skazana była na porażkę. Byłoby to potknięcie może nawet niewarte wzmianki, gdyby w dalszej części pracy jej autor przestrzegał wymogów stawianych rozprawom naukowym. Tak się jednak nie stało, a niedostatek bazy źródłowej, jak się okazało, ma swoje daleko idące konsekwencje.

Z powodu tego braku bowiem autor wiele miejsca poświęca zwykłemu gdybaniu, np. dywagując hipotetycznie o postrzyżynach Henryka (gdyż akurat przeczytał książkę J. Banaszkiewicza o Piaście i Popielu),o których w istocie nic nie wiadomo. Na gołosłownych hipotezach opiera się m.in. cały rozdział drugi książeczki i wiele podrozdziałów kolejnych jej części.

Czytaj całość recenzji: http://ohistorii.blogspot.com/2020/12/r-gogosz-od-ziemi-swietej-do-ziemi.html

Oto mam przed sobą książkę napisaną tak niechlujnie, że nie da się jej zbyć zwykłym machnięciem ręki.

Pierwszym sygnałem ostrzegającym, iż mamy do czynienia nie z rzetelną historiografią, a z szarlatanerią, są już pewne sformułowania ze wstępu omawianej publikacji. Otóż pisze w nim R. Gogosz o próbie „wejścia w skórę” księcia Henryka, a także, iż „momentami chciałby...