Świetna książka nie tylko dla młodzieży.

Świetna książka nie tylko dla młodzieży.

Malarstwo od zawsze niesie za sobą jakieś niezwykłe piękno, które dodaje szaremu, ludzkiemu życiu odrobinę kolorów. Równocześnie każdy obraz ma w sobie jakieś przesłanie czy swego rodzaju prawdę, którą artysta chce pokazać innym... Tylko co jest ważniejsze? Jakość techniczna, warsztat i estetyka czy może raczej myśl przewodnia? A może... coś zupełnie innego?

Michał jest młodym, niezwykle zdolnym, ale i zbuntowanym malarzem, a przy tym zagorzałym ateistą. Chce, by jego obrazy sprzeciwiały się normom, szokowały i prowokowały widzów, co zawsze mu się udaje. Chłopak zdobywa coraz większe uznanie. Wkrótce jednak dowiaduje się, że zamiast jego „Samobójstwa Boga” na prestiżową wystawę w Monachium pojedzie płótno innego artysty, jego rówieśnika Dawida Darka. Michał nie może pogodzić się z nagłym kresem swoich marzeń o sławie...

Fenomen „Słońca w studni” polega chyba na tym, że na zaledwie 123 stronach autorce udało się zarówno rozwinąć fascynującą opowieść, jak i poruszyć kilka niezależnych, bardzo ważnych, chrześcijańskich spraw, ani na chwilę nie tworząc wrażenia chaosu. Problem współczesnych „buntowników”, w rzeczywistości twardo trzymających się nurtu pogardy dla katolików, idea nienarzucania dzieciom wiary poprzez chrzest zaraz po narodzinach, faworyzowanie niektórych twórców ze względu na ich osobiste poglądy... Wszystkie te trudne tematy znajdziemy na kartach powieści...

Cała recenzja na moim blogu: http://lekturymolinki.blogspot.com/2019/08/sonce-w-studni-malgorzata-nawrocka.html

Malarstwo od zawsze niesie za sobą jakieś niezwykłe piękno, które dodaje szaremu, ludzkiemu życiu odrobinę kolorów. Równocześnie każdy obraz ma w sobie jakieś przesłanie czy swego rodzaju prawdę, którą artysta chce pokazać innym... Tylko co jest ważniejsze? Jakość techniczna, warsztat i estetyka czy może raczej myśl przewodnia? A może... coś zupełnie innego?

Michał jest...

Książkę tę otrzymałam w prezencie.
Szczerze mówiąc, zakładałam, że będzie gorsza.
Postacie są moim zdaniem... płytkie. Papierowe. Bez wyrazu. Jedyne, co o nich wiemy, to suche fakty, a emocje, które przejawiają, bywają raczej schematyczne. Nieraz wręcz nienaturalne. Wiele wątków pobocznych zostało potraktowane po macoszemu, co również odejmuje tej pozycji w moich oczach. Uważam, że dobra historia to taka, która ma wiele wątków, a jeden wpływa na drugi. Cóż, tu mamy jeden wątek główny i towarzyszący mu drugi, które w pewnym momencie zlewają się w jedność. Niby cośtam wiemy o życiu naszego bohatera, jednak są to informacje, jakie moglibyśmy wyczytać z cudzej tablicy na Facebooku, nawet nie mając go w gronie znajomych. Szkoda, bo wiele z tych wzmianek miało potencjał.
Plusem powieści jest przystępny język. Uważam, że książka jest przeznaczona raczej do młodszych czytelników, może szóstoklasistów, nawet jeśli niektóre porównania wymagały znajomości lektur licealnych (jak "Lalka"). Ciekawy poszuka.
Czy ta książka zmieniła coś w moim życiu? Nie, niestety. Czytało się w miarę przyjemnie (w miarę, bo czasami irracjonalność sytuacji mnie irytowała),ale jest to taka pozycja, którą czyta się przyjemnie i więcej do niej nie wraca.

Książkę tę otrzymałam w prezencie.
Szczerze mówiąc, zakładałam, że będzie gorsza.
Postacie są moim zdaniem... płytkie. Papierowe. Bez wyrazu. Jedyne, co o nich wiemy, to suche fakty, a emocje, które przejawiają, bywają raczej schematyczne. Nieraz wręcz nienaturalne. Wiele wątków pobocznych zostało potraktowane po macoszemu, co również odejmuje tej pozycji w moich oczach....