Uwięzione dusze

"Uwięzione dusze" to książką gdzie świat realizmu przeplata się z tym, co poza tym. Wątki historyczne doskonale współgrają z tym co współczesne. Szeroko pojmowany czas w doświadczeniu linarnym może dla czytelnika stanowić wyzwanie. Piękna treść, doskonały humor, interesujące zwroty akcji, a wszystko w obecności i uznaniu miłości zachęca do więcej .. zachęca do czekania na ciąg dalszy... Dziękuję autorce że lektura przysporzyła emocji i pięknych uczuć, pobudziła moja wyobraźnię. Tak. Czekam na ciąg dalszy.

"Uwięzione dusze" to książką gdzie świat realizmu przeplata się z tym, co poza tym. Wątki historyczne doskonale współgrają z tym co współczesne. Szeroko pojmowany czas w doświadczeniu linarnym może dla czytelnika stanowić wyzwanie. Piękna treść, doskonały humor, interesujące zwroty akcji, a wszystko w obecności i uznaniu miłości zachęca do więcej .. zachęca do czekania...

Książka dla kilku grup wiekowych:)znajdziesz się w pięknym miejscu w Polsce, z kawałkiem historii i nowa droga, która może mieć inspirację do zmiany w życiu w tych obecnych trudnych czasach. Świat duchowy przeplatany z odkrywaniem tajemnic rodu i potrzeb metafizycznych .Odwaga do zmian może być inspiracja aby nie trwac w starym i czuć zawsze możliwości zmian. Polecam:)

Książka dla kilku grup wiekowych:)znajdziesz się w pięknym miejscu w Polsce, z kawałkiem historii i nowa droga, która może mieć inspirację do zmiany w życiu w tych obecnych trudnych czasach. Świat duchowy przeplatany z odkrywaniem tajemnic rodu i potrzeb metafizycznych .Odwaga do zmian może być inspiracja aby nie trwac w starym i czuć zawsze możliwości zmian. Polecam:)

Po przeczytaniu tej książki nie mogę się oprzeć, aby nie przytoczyć definicji „wyobraźni”, czyli zdolności do przywoływania i tworzenia w myślach wyobrażeń, które pobudzają nasze zmysły.
Tak właśnie działają na nas „Uwiązione Dusze”, zaczęłam czytać i nagle stałam się kawałkiem mazurskich krajobrazów, czułam bohaterów, jakbyśmy znali się już od lat…
Z każdym przeczytanym zdaniem byłam cześcią tej książki, tych wszystkich pięknych relacji, zwłaszcza uczucia miłości między rodzicem, a dzieckiem.
Również wątek historycznych wspomnień, sprawi, że kiedy odwiedzimy lasy warmińskie, poczujemy, że nie jesteśmy tam sami… 😊
W opowieści nie brakuje także świetnego poczucia humoru oraz przeszywających „lękiem” scen.
Polecam, bo książkę czyta się przyjemnie, jedyna jej wada ….– że czekasz na kolejną jej część.

Po przeczytaniu tej książki nie mogę się oprzeć, aby nie przytoczyć definicji „wyobraźni”, czyli zdolności do przywoływania i tworzenia w myślach wyobrażeń, które pobudzają nasze zmysły.
Tak właśnie działają na nas „Uwiązione Dusze”, zaczęłam czytać i nagle stałam się kawałkiem mazurskich krajobrazów, czułam bohaterów, jakbyśmy znali się już od lat…
Z każdym przeczytanym...

Pełna ciepła opowieść o nowych początkach, zaufaniu i miłości- na różnych płaszczyznach. Wszystko to wplecione w krajobraz Mazurskiego lasu i historii...pewnego domu, pewnej rodziny. Opowieść chwilami mrożąca krew w żyłach, jednak głównie pełna humoru i lekkości które sprawiają że książki po prostu nie sposób odłożyć. Gorąco polecam!

Pełna ciepła opowieść o nowych początkach, zaufaniu i miłości- na różnych płaszczyznach. Wszystko to wplecione w krajobraz Mazurskiego lasu i historii...pewnego domu, pewnej rodziny. Opowieść chwilami mrożąca krew w żyłach, jednak głównie pełna humoru i lekkości które sprawiają że książki po prostu nie sposób odłożyć. Gorąco polecam!

Książka, którą czyta się jednym tchem. Pełna miłości, życiowych zawiłości i humoru. Napełnia wiarą w ludzi, rodzinę i przekonuje, że zawsze można zacząć od nowa.
Wątek przedwojennego domu owianego tajemnicą z przeszłości niejednokrotnie mrozi krew w żyłach.
Jako kobieta kochająca naturę miałam wielką przyjemność przenosząc się na Mazury.
Książka wywołała u mnie wachlarz emocji i refleksji związanych z relacją matki z córką.
Szczerze polecam książkę i czekam na kontynuację 😀

Książka, którą czyta się jednym tchem. Pełna miłości, życiowych zawiłości i humoru. Napełnia wiarą w ludzi, rodzinę i przekonuje, że zawsze można zacząć od nowa.
Wątek przedwojennego domu owianego tajemnicą z przeszłości niejednokrotnie mrozi krew w żyłach.
Jako kobieta kochająca naturę miałam wielką przyjemność przenosząc się na Mazury.
Książka wywołała u mnie wachlarz...

Nie wiem, czy uda mi się mój zachwyt ubrać w słowa, bo książka "Uwięzione dusze" jest piękna. Wzbierały we mnie całe gamy emocji, chociażby podczas ucieczki Joanny i Laury do piwnicy, po prostu czułam ich strach.
Czułam także nostalgię za kończącą się w moich myślach książką.
U C.R. Zafona w książce "Cień wiatru" Bea twierdzi, czytanie to intymny rytuał, że książka jest lustrem i możemy w nim znaleźć tylko to, co nosimy w sobie, że w czytanie wkładamy umysł i duszę, te zaś należą do dóbr coraz rzadszych...
Książka "Uwięzione dusze" żyła w mojej duszy, wizualizowałam w myślach losy bohaterów.
Myślę, że autorka książki wykonała świetną pracę, ponieważ pięknie i ciekawie ją zaprojektowała. Poczynając od detali do bohaterów, od wątków pobocznych wzbierających w małe potoki, po główny nurt akcji.Bardzo polecam.

Nie wiem, czy uda mi się mój zachwyt ubrać w słowa, bo książka "Uwięzione dusze" jest piękna. Wzbierały we mnie całe gamy emocji, chociażby podczas ucieczki Joanny i Laury do piwnicy, po prostu czułam ich strach.
Czułam także nostalgię za kończącą się w moich myślach książką.
U C.R. Zafona w książce "Cień wiatru" Bea twierdzi, czytanie to intymny rytuał, że książka jest...