Natan Krieger syn Ignacego i Hanny z Thiebergerów po śmierci ojca jako jedyny syn przejął rodzinny interes.
Wprawdzie jego siostra Amalia została współwłaścicielką zakładu, jednak to jej starszy brat pełnił funkcje kierownicze.
Natan wykorzystywał odziedziczone po Ignacym negatywy na podłożu szklanym, wykonując z nich odbitki.
Krajowidoki oraz wizerunki typów ludowych cieszyły się bowiem dużym powodzeniem i traktowane były jako pamiątki z podróży do Krakowa.
Urbanistyczne oblicze Krakowa uległo na przełomie XIX i XX wieku znacznemu przeobrażeniu.
Natan Krieger dokumentował dokonujące się przemiany, fotografując wytyczone arterie oraz pierzeje ulic z nowo wybudowanymi kamienicami i gmachami użyteczności publicznej, projektowanymi przez najznakomitszych ówczesnych architektów.
Fotograf uwiecznił również wielkie krakowskie inwestycje tego okresu, wykonał także fotografie zespołu średniowiecznych zabudowań dawnego klasztoru duchaków i szpitala dla ubogich,które postanowiono zniszczyć mimo licznych protestów i energicznej akcji Jana Matejki.
W ich miejscu na placu Świętego Ducha powstał Teatr Miejski, którego budynek Natan Krieger również utrwalił na kliszy.
Uwiecznił ponadto nowe pomnikii: Mikołaja Kopernika na dziedzińcu Collegium Maius Uniwersytetu Jagiellońskiego, Tadeusza Rejtana przy Plantach oraz Adama Mickiewicza na Rynku Głównym.
Natan Krieger podążał szlakiem wytyczonym przez sławnego ojca skupiał się natomiast na fotografii widokowej i architektonicznej.
Nie posiadał jednak zacięcia reporterskiego, próżno szukać w jego spuściźnie jakichkolwiek fotografii z uroczystości patriotycznych czy innych wydarzeń, których jako mieszkaniec Krakowa, mający w dodatku pracownię przy Rynku Głównym, musiał być świadkiem.
Ulubionym zajęciem podejmowanym przez fotografa było dokumentowanie wnętrz i bogatego wyposażenia licznych świątyń podwawelskiego grodu.
Krieger należał do Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa, udostępniał prace ojca i własne do wydawanego przez Towarzystwo"Rocznika Krakowskiego".
Choć Natan był miłośnikiem Krakowa, nie ograniczał się do tej tematyki, w celach zawodowych często wyjeżdżał a jego renoma znakomitego dokumentalisty zaowocowała zleceniem w odległej Wielkopolsce.
Ostatnie lata życia nazanczone były chorobą zmarł w Krakowie 7 maja 1903 roku, pochowany został na terenie cmentarza żydowskiego przy ulicy Miodowej a w jego pogrzebie wzięło udział wielu żałobników.